Listopad 2019

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach leżałam. Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. Patrzył tylko we mnie, zakochany i zachwycony cały! A ja patrzyłam tylko w Niego! Tylko w mojego Jezusa patrzyłam! Z miłością i uwielbieniem patrzyłam!
„Uszczęśliwiasz Mnie bardzo, Moniko!” – wyszeptał Jezus słodko.
„A czym, mój Jezu?” – spytalam.
„Swoją miłością!”
Uśmiechnęłam się do Jezusa smutno i pomyślałam że moja miłość jest taka maleńka…
„A Mi się podoba! Maleńkie jest piękne! I kto tu na ziemi jest mały, będzie wielki w Moim Królestwie!” – wyszeptał Jezus z ogniem,
Ujęłam Jego dłoń w swoje dłonie i ucałowałam ją. I przytuliłam ją do policzka. Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie głęboko…
„Jak dobrze Mi w Twym małym – wielkim sercu, Moniko! Jak dobrze!!!” – wyszeptał Jezus z mocą.
Patrzyłam w mojego Jezusa i uśmiechałam się do Niego radośnie!

Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. Tańczylismy bardzo, bardzo. W wielkiej miłości i intymności… Leżałam w ramionach Jezusa cała obolała i zmęczona. A On zbliżył Swą twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie… Cały był Miłością i cały był dla mnie! Patrzyłam w mojego Jezusa. Byłam cała Jego i dla Niego cała. Uśmiechnęłam się do Jezusa promiennie i zamknęłam oczy. Leżałam z zamkniętymi oczami i słuchałam bicia naszych serc. SERCE Jezusa i moje serce biły w jednym rytmie:
„Kocham Cię! Uwielbiam Cię! Pragnę Cię!”
Tańczylismy w tym rytmie. W rytmie bicia serc! Wciąż tańczymy! Jezus przytulił policzek do mego policzka. I tak trwamy razem. W Miłosci i bliskości bez granic!

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach tańcząca bardzo leżałam. Jezus patrzył we mnie… Miłość sama! Rozpromieniony Miłością i zachwytem i uśmiechem!!! Bliskością i czułością niezwykłą! Patrzyłam w mojego Jezusa zakochana i zachwycona i szczęśliwa cala!!! Patrzyłam w mojego Jezusa i… pomyślałam że moje bycie z Nim jest teraz jak… spijanie śmietany! Tak! Pysznej, wybornej i gęstej śmietany… Spijam ją z rozkoszą… Mniaaaaammm! Pycha dla ducha!!!
Uśmiechnęłam się do Jezusa i do swoich myśli. A Jezus patrzył we mnie głęboko…
„Kawa ze śmietanką!” – wyszeptał z ogniem.
Zaśmiałam się radośnie!
„Taaak… Espresso! Espresso ze śmietanką! Jesteś moim ESPRESSO!”
Jezus śmiał się perliscie! I ja z Nim!
Potem nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego.
„Tak! Jezus jest moim ESPRESSO! Ożywia i pobudza! Dodaje energii gdy braknie mi sił! Duchowych i fizycznych! Moje ESPRESSO kochane!!!” – myślałam. I przez moją głowę przeleciała myśl, że nie powinnam tak porównywać Jezusa z Espresso, bo się może obrazić. Ale od razu przyszła kolejna myśl, że nie będę się zastanawiać nad tym co powinnam, a co nie powinnam. Kocham Jezusa i cieszę się NIM! I koniec! Poza tym gdyby ktoś mnie nazwał ‚swoim Espresso’ to bym się ucieszyła, a nie obrażała! Bo espresso daje moc!
Jezus ujął moją twarz w Swe dłonie i patrzył we mnie płonący cały!
„Jesteś Moim Espresso, Moniko!” – wyszeptał z ogniem miłości.
„Ja?!! Twoim… Espre…??!!” – zaniemówiłam ze szczęścia i wielkiej radości.
„Espresso ze śmietanką! Gęstą i wyborną! Którą spijam z rozkoszą!!! – wyszeptał Jezus wpatrzony we mnie jak w obrazek.
Serce aż podskoczyło we mnie z radości!!! Zaśmiałam się w głos! Szczęśliwa cala!
Jezus patrzył we mnie rozpromieniony Miłością! A ja uśmiechałam się do Niego od ucha do ucha!!!

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach leżałam. Jezus patrzył we mnie. Miłość sama! Ja wpatrzona w Jezusa, w Miłość, rozmyślałam… Rozmyślałam o swoim wczorajszym zachowaniu, postawie. Jak ta postawa pokazuje jak bardzo Jezus mnie zmienił! To co dawniej wydawało mi się niemożliwe, nierealne, dziś jest normalne, wręcz naturalne!!! Dawniej nawet nie wyobrażałam sobie, że mogę przyłożyc palec do ust Jezus, że mogę Mu nie pozwolić dokończyć! (Swoją drogą jestem pewna że Jezus chciał bym Mu przerwała, że czekał na to!) Dawniej nawet nie wyobrażałam sobie, że mogę Go dotknąć! Że mogę dotykać i głaskac Jego policzek… Że mogę brać w dłonie SERCE Jezusa!!! Że mogę Je tulić, całować… pieścic! Dawniej nawet nie wyobrażalam sobie że mogę leżeć w ramionach Jezusa… Dziś nie wyobrażam sobie bycia gdzie indziej!!! Uwielbiam! Na początku naszych spotkań siadałam u Jego stóp. Tam mi bylo dobrze, wygodnie i… bezpiecznie. Gdy kilka razy usiadłam Jezusowi na kolanach to kiedy znów usiadłam u Jego stóp… nie mogłam sobie znaleźć miejsca. Na kolankach mi było najlepiej! Teraz w ramionach Jezusa, w Jego objęciach… Uwielbiam!!!
Z kolei dawniej nawet nie wyobrażalam sobie, że Jezus może mnie dotykać! Że może dotykać mojego obolałego ciała. Że może dotykać miejsca w moim ciele, które boli mnie najbardziej, moich jelit! Nie wyobrażalam sobie tego! I nie wyobrażalam sobie, że Jezus może dotykać mojego policzka… głaskac go, całować… Nie wyobrażalam sobie, że może trzymać moje serce w Swoich dłoniach, że może je tulić, całować, pieścic… Nie wyobrażalam sobie że będzie całował mnie jak Oblubieniec Swą Oblubienice. Że może obsypywać mnie deszczem pocałunków… Dziś uwielbiam!!!
Tak rozmyślałam, a Jezus patrzył we mnie z ogniem w oczach.
„Powiedziałaś, Moniko, że Mi się oddajesz! Ale żeby Mi się oddać nie wystarczy tylko to powiedzieć. Trzeba to zrobić! Zobacz jak bardzo Mi się oddałaś, że mogę w Tobie TAK działac!”
„Oddałam Ci się całkowicie, mój Jezu!”
„Całkowicie!”
„Ale i Ty mi się oddałeś, mój Jezu!”
„Ja wciąż Ci się oddaje, Moniko!”
Jezus uśmiechał się do mnie cudownie! Ja uśmiechałam się do mojego Jezusa od ucha do ucha. W pewnej chwili zachciało mi się pić.
„Chce mi się pić. Daj mi Jezu, proszę” – szepnęłam po prostu.
Jezus natychmiast przyłożył moje usta do Rany SERCOWEJ i dawał mi pić. I piłam. Piłam Napój Życia i Miłości. Piłam aż zaspokoiłam pragnienie. I pomyślałam że to też kiedyś wydawało mi się niemożliwe.
Ale dla Jezusa nie ma nic niemożliwego!

Dziś nie mam głowy do pisania. Boli wszystko i tańczę bardzo.
Jezus napisze notke.
Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem. Trzymał mnie w objęciach i tulił do SERCA Swego. Pochylał się nade mną z tkliwością i patrzył tylko we mnie zakochany i zachwycony cały! Patrzyłam w mojego Jezusa z miłością i rozmyślałam…
„Kiedyś patrzyłam tylko w siebie… W swoją brzydotę, słabości i wady. A kiedy patrzyłam w siebie, nie widziałam mojego Jezusa… Kazałam Mu się nazywać ‚robakiem’. I tak się czułam. Jak robak. Brzydka i grzeszna. Tylko zdusić, ścisnąć i rozdeptać… Leżałam na ziemi, jak robak. Przyszedł Jezus. I podniósł z ziemi małego robaczka. Ujął w Swe dłonie i uniósł wysoko! I spojrzał w niego z miłością i zachwytem! I mały robaczek spojrzał nieśmiało w Jezusa! Spojrzał i już tak pozostał… Nie mógł już oczu od Jezusa oderwać!!! A Jezus patrzył… Miłość sama! I robak zapatrzony w tę Miłość zaczął się zmieniać. Przeobrażać. Przeistaczać się. I dzięki spojrzeniu Jezusa przemienił się w… Monikę. W Monikę!!! Piękną! Jedyną!”
Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy…
„Mój Roba…” – zaczął z niezwykła czułością. Zaczął, ale nie skończył. Nie pozwolilam Mu dokończyć! Podniosłam rękę i przyłożyłam palec do Jego ust.
„Nie jestem już Robaczkiem, mój Jezu. I nie mów tak do mnie! Teraz jestem Moniką, Twoją jedyną! I tak do mnie mów, proszę!” – szepnęłam z uśmiechem od ucha do ucha. Jezus patrzył we mnie… Płonący cały Miłością i bliskością bez granic!
„Moniko! Moja jedyna! Kochana i piękna! Jedyna Moja!!!” – wyszeptał z ogniem. Rozpływalaam się w moim Jezusie…

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach tańcząca bardzo leżałam. Jezus obejmował mnie z tkliwością niesamowitą i patrzył we mnie… Tylko we mnie patrzył… I taki był bliski… I taki…
„Jaki Ty łagodny, mój Jezu … pokorny i cichy… Pragnę się uczyć od Ciebie tej łagodności i pokory i cichości!!” – szepnęłam wpatrzona cała w mojego Jezusa.
Jezus rozpromienil się ogromnie nade mną! Rozświetlił się cały! Uniósł się wielką radością!!! I… trzymając mnie w objęciach zaczął tańczyć! W światłości wielkiej! Jezus tańczył… A ja wpatrzona w Niego… odpoczywalam… Odpoczywalam od zgiełku dnia, od burz nieustannych… Odpoczywalam… Jezus tańczył. A tańcząc zatapial mnie w Sobie. Zanurzał w Miłosci… Był moim Niebem i moim Słońcem! Był moim Życiem! Istnieniem! Był Początkiem i Końcem moim… Moim Jedynym!
Patrzyłam w mojego Jezusa i pragnęłam być niczym i nikim. Tak bardzo pragnę! Być nikim! Bo tylko kiedy jestem nikim to Jezus jest KIMŚ, a kiedy jestem niczym, Jezus jest WSZYSTKIM!
W Nim mogę odpocząć nie tylko od zgiełku dnia i burz. W Jezusie mogę odpocząć od siebie samej!
On jest Pierwszy i Ostatni. I Jedyny!
Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. Patrzył tylko we mnie zakochany i zachwycony cały! Ja patrzyłam tylko w Niego. I odpoczywalam w Nim…

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach leżałam. Jezus patrzył we mnie głęboko… Jego spojrzenie Miłości przenikało mnie na wskroś!
„Moniko, nie bądź drugą Teresą z Avilla! Mam już jedną w Niebie. I drugiej takiej samej nie potrzebuję. Potrzebuję i pragnę Moniki, a nie drugiej Teresy!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
„Jak dobrze, mój Jezu! Jak dobrze!” – szepnęłam z mocą.
Zarzuciłam Jezusowi ręce na szyję i przytuliłam się do Niego mocno!
Po chwili nieśmiało spytałam:
„Naprawdę jestem z Tobą w którymś z tych pokoi…?”
„Czy to ważne, Moniko?” – spytał Jezus łagodnie bardzo.
„Dla mnie nie! Absolutnie nie!”
„To czemu o to pytasz, kochanie?” – Jezus cały był bliskością i czułością niezwykłą.
„Moja Córeczka tak powiedziała, a ja za tym poszłam… I zaczęłam się porównywać. I mam wrażenie że ona też mnie tak porownuje, skoro tak powiedziała…”
„Nigdy nie pozwól się z nikim porównywać. I sama też nie porównuj się z nikim!” – wyszeptał Jezus z mocą i łagodnością.
„Już nie będę. Postanowiłam!”
Jezus rozpromienil się bardzo nade mną! Rozświetlił się cały! A ja byłam w Jego objęciach. W Jego promieniach cała! Zaczęłam opowiadać. Otóż moja Duchowa Córka właśnie czyta ‚Twierdzę że wewnętrzną’ św Teresy z Avilla. I mówi, że idę drogą wytyczoną przez nią (w moim domyśle, jej drogą), wymieniła nawet numer pokoju, w którym według niej jestem. I spytała czy chcę o tym poczytać. Powiedziałam, że chcę. Poszukałam audio z opisem tego pokoju i zaczęłam słuchać. I gdy tylko zaczęłam, poczułam się wyrwana z mojej drogi i wsadzona do jakiegoś pokoju. I w nim zamknięta! Wsadzona w czyjeś ramy. I słuchałam… Nic z tego nie rozumialam. Słuchałam o czyimś ‚Boskim Oblubieńcu’. Oblubieniec ten nie był moim, ale kogoś innego. Oblubieniec, o którym słyszałam był potężny, wielki, majestatyczny. I… bardzo odległy! Wręcz obcy! W dodatku Córeczka powiedziala, że to ostatni pokój! ‚Ostatni?! A dalej co?! Koniec?? Ale przecież mój Jezus jest nieskończony!’ – pomyślałam. I wyłączyłam audio. I poczułam ulgę!
Wróciłam do siebie!
„Moniko, nawet jeśli jesteś ze Mną w którymś z tych pokoi to zapewniam Cię, że jeszcze wiele pokoi przed nami! Nieskończenie wiele!” – wyszeptał Jezus z cudnym uśmiechem.
„Jak dobrze, mój Jezu!!!”
Jezus patrzył we mnie płonący z miłości! Tylko we mnie patrzył! I ja tylko w Niego patrzyłam. I pomyślałam że mam przed sobą Boskiego Oblubieńca! Nie czyjegoś. Mojego! Wyciągnęłam dłoń i dotknęłam delikatnie policzek Jezusa. Ale zaraz onieśmielona cofnęłam rękę… Jezus natychmiast ujął moją dłoń w Swe dłonie, zbliżył do Swych ust i ucałował ją gorąco i przytulił do Swego policzka. Mocno przytulił… Jezus patrzył we mnie. Miłość sama! Otwierał na Siebie, zatapial w Miłosci. I czynił z Sobą jedno. Patrzył we mnie. Bardzo bliski… Najbliższy!
A ja pomyślałam że chętnie bym przeczytala to dzieło św Teresy z Avilla. Całe. Od początku do końca. A nie od końca. Kto wie, może kiedyś przeczytam. Ale nie teraz. Teraz cieszę się że wróciłam do siebie. Bo u siebie najlepiej! U siebie to znaczy u Niego, u mego Jezusa! Bo tylko u Niego jestem u siebie!

A Ty kochana Córeczko nie miej, proszę, do siebie pretensji. Z nikim się nie porównuj i nikogo nie powielaj. I idź zawsze swoją drogą do Nieba. Bo tylko swoją drogą Tam dojdziesz.

Gdy pisałam te notke, dostałam wiadomość od mojej drugiej Duchowej Córeczki, karmelitanki. Takie zdjęcie:

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach tańcząca bardzo leżałam. Jezus pochylał się nade mną z tkliwością i patrzył tylko we mnie zakochany i zachwycony cały…
„Moniko, piękna Moja! Piękna! Jedyna Moja!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
Patrzyłam w mojego Jezusa rozpromieniona Jego miłością!!!
I pomyślałam, że Jezus mówi do mnie czułe słówka, jak kawaler do ukochanej swojej. Że mnie zdobywa, zaleca się, że mnie podrywa! I pomyślałam że nie dam się wziąć na czułe słówka! Że niech coś dla mnie zrobi! I poprosiłam Go o coś. O coś dla moich Duchowych Dzieci. Sprawa to była ważna i ciążyła mi na sercu.
„Oczywiście, Moja jedyna!” – wyszeptał Jezus z mocą.
„Dziękuję!” – szepnęłam.
I pomyślałam że przecież gdyby nie spełnił tej prośby to i tak jestem Jego. Jestem mojego Jezusa! Nie dla Jego czułych słów, czy żeby spełniał moje prośby. Ale dla Niego!!! Dla Niego Samego! Dlatego że JEST!
I pomyślałam że Jezus przecież nie mówi tych czułych słówek, ani nie spełnia moich próśb po to, żeby mnie zdobyć! Mówi i robi to bo mnie kocha i pragnie mnie uszczęśliwiac! I nie musi się do mnie zalecać. Nie musi mnie zdobywać! On już mnie zdobył! Jestem Jezusa. Po prostu. Jezusa!!!
„Moniko, piękna Moja! Piękna! Jedyna Moja!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
„Mój Jezu!!! Kochany mój!!!” – szepnęłam z ogniem.
Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. Mocno tulił… Zatapial w Sobie. Zanurzał w Miłosci. I czynił z Sobą jedno.

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach leżałam. Jezus patrzył we mnie płonący z miłości i zachwycony cały! Cały dla mnie… Dotykał Swą dłonią mojego policzka i głaskał go z czułością…
„Moja jedyna… Jedyna!” – wyszeptał Jezus z cudnym uśmiechem.
Patrzył we mnie… I tym Swoim spojrzeniem pełnym ognia miłości i łagodności podnosił mnie! Wywyższal! Sprawiał, że czułam się równa Jemu!
„Jak On tak może?! Przecież wie, że jestem niczym. I ja wiem! Małe, nędzne, puste NIC! I wie, że nie mam nic oprócz NIEGO…” – pomyślałam.
A Jezus objął mnie całą i przytulił mocno do Siebie. I patrzył mi w oczy z zachwytem!
„Moniko, bardzo dobrze, że nie masz nic oprócz Mnie! To znaczy że jestem dla Ciebie najważniejszy!”
„Bo jesteś! Jedyny!!!” – szepnęłam uśmiechając się do Niego od ucha do ucha. Jezus uśmiechnął się do mnie. I dalej we mnie patrzył… Jak w obrazek. I pociągał mnie ku Sobie bardziej i bardziej… Wszystko oddam mojemu Jezusowi. I wszędzie za Nim pójdę!!!
Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem. A potem… porwał mnie do tańca!!! Szalonego! Pięknego! Zwiewnego!!! Pełnego miłości, szczęścia i radości!!! Pełnego bliskości i intymności! Jezus obejmował mnie z tkliwością niesamowitą i patrzył we mnie! Rozpromieniony Miłością i zachwytem!
„Moniko,, od dzisiaj tak będziesz dzielić ze Mną Moją Mękę!”
Spojrzałam w Niego zdumiona do głębi serca!
„Chcę! Pragnę tego!”
„Skoro pragniesz, Jezu!” – szepnęłam po prostu.
Tańczylismy bardzo! Byłam cała Jezusa! Wypełniona Jego miłością, szczęściem i Jego boleścią. Ale miłość i szczęście sprawialy, że ta boleść była lekka i słodka! Tak! Lekka i słodka! Patrzyłam w mojego Jezusa rozradowana cala! Rozpromieniona Jego miłością i szczęśliwa cala!
Otworzyłam usta i chciałam Mu powiedzieć jak bardzo mnie uszczęśliwia! Ale nie mogłam! Brakowało mi słów…
Uśmiechnęłam się do Jezusa od ucha do ucha… I tak zastygłam… A On zbliżył Swą twarz do mojej twarzy i całował! Całował mój uśmiech…

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach leżałam. Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem. Zbliżył Swą twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie z ogniem.
„Jakaś Ty piękna, Moniko! Coraz piekniejsza! Moje SERCE szaleje za Twiom sercem!!!” – wyszeptał Jezus płonący cały.
„A moje za Twiom SERCEM!!! Szaleje!!!” – szepnęłam z mocą.
Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i mnie pocałował. Pocałował mnie jak Oblubieniec całuje Swą Oblubienice. Czule i gorąco!
I wyjął Jezus serce moje z mego ciała i uniósł wysoko w górę. Patrzył w nie z zachwytem i… czcią! W serce kwitnące białym kwieciem
„Jesteś Panem mojego serca!” – szepnęłam z oddaniem.
„Ogrodnikiem!” – wyszeptał Jezus z cudnym uśmiechem.
„Panem i Ogrodnikiem!”
Uśmiechałam się do mojego Jezusa z miłością. I On uśmiechał się do mnie!
„Pan panuje, Moniko. A Ogrodnik troszczy się, opiekuje swoim ogrodem. Dba o niego. Pielęgnuje. I zna swój ogród!!”
I Jezus zaczął opowiadać mi o moim sercu. O każdej bliźnie i kwiecie, które z blizny wyrosło. I mówił że tak to jest kiedy się cierpienia zamienia w Miłość. Znał każdą bliznę i każdy kwiat, który z niej wyrósł!
„Znasz moje serce, mój Jezu! Znasz mnie!” – szepnęłam zdziwiona i zachwycona cała.
„Oczywiście!!! Że za kimś szaleć, trzeba najpierw go poznać!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
A ja nawet się nie spostrzegłam, kiedy zaczęłam opowiadać Jezusowi o SERCU Jego! O Górach Miłości, o Otchłani Męki i zdrady. O porankach uśmiechu i zachwytu i nocach smutku i samotności. O Oceanie miłosierdzia. O Łąkach Łask i Dobroci. O Dolinach odpoczynku. O deszcu pocałunków…
Jezus patrzył we mnie z rosnącym zdziwieniem i entuzjazmem.
„Znasz moje SERCE, Moniko!!! Znasz Mnie!” – wyszeptał Jezus z mocą.
„Oczywiście! Znam i poznaję. Żeby za Kimś szaleć, trzeba najpierw Go poznać!” – szepnęłam z uśmiechem od ucha do ucha.
Jezus patrzył we mnie płonący cały miłością. I ja patrzyłam w mojego Jezusa.
Szaleliśmy za sobą nawzajem!!! Szalejemy!!!

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach leżałam… Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i patrzył we mnie… Zbliżył Swą twarz do mojej twarzy i patrzył… I ja w Niego patrzyłam…
„Kocham Cię, Jezu!!!” – wyrwało mi się z głębi serca.
I nagle uświadomiłam sobie, że Jezus patrzy we mnie podobnie jak patrzył w innych ludzi kiedy chodził po ziemi. Jak patrzył?!
A co zobaczył w oczach, w spojrzeniu Jezusa celnik Mateusz, że od razu wstał i poszedł za Nim? Co zobaczyła kobieta cudzołożna w oczach Jezusa, gdy leżała przed Nim na ziemi, a inni ludzie ją oskarżali? Co zobaczyła w oczach Tego, który jeden miał prawo ją potępić? Albo co zobaczył Piotr w oczach Jezusa, zaraz potem, gdy Go zdradził? Co zobaczył, co tak nim wstrząsnęło, że gorzko nad sobą zapłakał? Zobaczył MIŁOŚĆ! Oni wszyscy zobaczyli Miłość w oczach Jezusa! I ja leżąc w Jego objęciach widziałam Miłość! Miłość, która nie potępia, nie oskarża, ktora podnosi. Pomaga wstać. Miłość, która sprawia że kwitnę! Dzięki Miłosci pragnę stawać się lepszą! Pragnę się podobać Jezusowi!
Ale przecież bogaty młodzieniec też widział Miłość w oczach Jezusa. I Judasz też! A mimo, że widzieli tę Miłość odeszli… Judasz się powiesił… Dlaczego? Myślę że dlatego że „wiedzieli lepiej” niż Jezus. Judasz przecież był przy Jezusie, widział Jego Miłość… Jednak był na Nią zamknięty. Na Tę Miłość trzeba się otworzyć. Przyjąć. Trzeba się Jej oddać. I poddać. Trzeba umieć przyjąć przebaczenie. I sobie wybaczyć.
Leżałam w ramionach Jezusa. I patrzyłam w Tę Miłość. I uśmiechałam się do Niej. Od ucha do ucha!

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach leżałam. Zmęczona bardzo!!! Jezus obejmował mnie z tkliwością niesamowitą i patrzył we mnie płonący cały! Patrzyłam w mojego Jezusa…
„Nie mam już sił!” – wyrwało mi się z głębi serca.
Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie głęboko. Oddany mi całkowicie.
„Nie masz sił, Moniko, ale masz Mnie!” – wyszeptał z ogniem miłości.
„Tak mój Jezu! Mam Ciebie! I tylko Ty mnie rozumiesz!” – szepnęłam wpatrzona w Jezusa z miłością.
„A jesteś szczęśliwa?” – spytał Jezus.
Popatrzylam w Jezusa…
„Słowa Dziecka ranią me serce jak miecz. Ciężar krzyża przygniata do ziemi, że często nie mogę się podnieść. Wszystko boli, całe ciało. A Ty Jezu pytasz czy jestem szczęśliwa?! Wiesz, mój Jezu, gdybym myślała po ludzku, powiedziałabym, że nie wiem. A nawet, że nie… Ale ja już nie myślę po ludzku. Ty mnie oduczyłeś! I myślę ‚po Twojemu’, nie ‚po mojemu’. I powiem Ci: tak, jestem szczęśliwa. Bo mam Ciebie! Ty moim szczęściem!”
Jezus patrzył we mnie poruszony niezmiernie… Nakarmil mnie Swoim Ciałem i położył na SERCU Swoim. Leżałam na SERCU Jezusa i rozmyślałam:
„Wszystko zmienia się jak w kalejdoskopie. Burza, burzę, burzą pogania. Czas pędzi jak oszalały. Jedyny stały Punkt w tym wszystkim to Ty, mój Jezu. Jak góra, skala. Opoka na której mogę się oprzeć. Do której mogę przyjść, odpocząć. Wtulić się w Miłość. I odetchnąć Tobą. Wolnością. Tak. Jestem szczęśliwa! Bo mam Ciebie, Jezu!”
Jezus rozpromienil się bardzo nade mną! Rozświetlił się cały!!! A ja tańczyłam w Jego objęciach. W promieniach Jego. Mojego Jezusa!

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach tańcząca bardzo leżałam. Bez sił. Bolało mnie całe ciało. Każdym mięsień, nerw, kosteczka. Leżałam z zamkniętymi oczami. Nie miałam siły, żeby podnieść powieki. I mimo że miałam zamknięte oczy widziałam mojego Jezusa! Pochylał się nade mną z tkliwością i patrzył tylko we mnie. Poruszony i wzruszony cały. Patrzył taki piękny i taki we mnie zakochany!
I zaczął Jezus dotykać i całować moje obolałe i zmęczone ciało. Dotykał z czułością i miłością. Całował ze czcią… A Jego SERCE szeptało:
„Jesteś bardzo dzielna, Moniko. I Ja jestem bardzo z Ciebie dumny!”
Jezus ciągle dotykał i całował moje cierpiące, tańczące ciało. A Jego SERCE szeptało:
„Dzieci Twoje Cię ranią i krzywdzą, a Ty się modlisz i tańczysz za nie! Jakaś Ty podobna do Mnie!”
Milczałam. Nie miałam siły żeby otworzyć ust i coś powiedzieć. Ale pomyślałam, że jeśli tak jest to tylko dzięki NIEMU! Dzięki mojemu Jezusowi!!!
„Pić…” – szepnęłam bezgłośnie.
Jezus natychmiast przyłożył moje usta do Rany SERCOWEJ i dawał mi pić. I piłam Napój Życia i Miłości. Piłam aż zaspokoiłam pragnienie… Piłam. A Jezus zanurzał mnie w Sobie… Miłość sama!

Nie będę opisywać rozmowy z Jezusem. Trwa ona ciągle. Teraz też.
Wczoraj zostałam zraniona. Zostało zranione moje serce. I choć osoba, która mnie zraniła szybko mnie za sprawienie mi bólu przeprosiła. A ja wybaczylam i nie chowałam urazy to jednak serce moje przygniatał wielki ciężar. Jak kamień. Głaz. Nie miałam sił na nic. A w moim sercu pojawil się (nie na osobę która mnie zraniła, nie na moje kochane Dziecko raczej na sytuację w której się znaleźliśmy, na okoliczności) gniew. Bezradność. Wróciły obrazy z dzieciństwa. Zmory dzieciństwa. Jakiś czas je rozpamiętywalam. Potem doszłam do wniosku że tak już dłużej nie chcę. Że nie chcę stać w miejscu. Że chcę iść dalej. Z Jezusem pod rękę! I zaczęłam się modlić moje kochane Dziecko. Oddawalam Jezusowi obolałe, wyczerpane i bardzo smutne serce mojego Dziecka i prosiłam, żeby je uleczyl. Żeby wziął serce mojego Dziecka w Swe dłonie i przytulił do SERCA Swego. Żeby dodał mu sił. Modliłam się długo, żarliwie… W intymności i bliskości Jezusa. W Jego objęciach. Jezus milczał. Patrzył we mnie płonący cały i dotykał moje serce. Długo modliłam się za moje Dziecko. Gdy skończylam,, odkryłam ze zdumieniem, że na moim sercu już nie ma kamienia. Że już go nic nie przygniata. Ciężar znikł.
Spojrzałam w mojego Jezusa i uśmiechnęłam się do Niego od ucha do ucha! Jezus patrzył we mnie rozpromieniony Miłością i zachwytem. I tak trwamy razem w Miłosci.
A moje Dziecko się nawet też troszkę uśmiecha.

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach leżałam. Jezus patrzył we mnie… Promieniał miłością i uśmiechał się do mnie cudownie. Usmiechalam się do Niego radośnie. Od ucha do ucha!
„Opowiedz mi proszę o o sobie, mój Je…” – szepnęłam z szepnęłam z czułością. Nie dokończyłam. Nagle zalała mnie fala światła. Jasnego, ciepłego i cichego. Światło było tak jasne że musiałam zmrużyć oczy. Zmruzylam tylko na moment. Potem gdy otworzyłam oczy, światło już nie raziło. Przeciwnie oczy w nim odpoczywały. Światło łaskotało mi policzki, tak, że aż śmiałam się w głos! Byłam cała zanurzona w tej jasności. Uśmiechnięta i szczęśliwa cala! Słyszałam obok siebie taką rozmowę:
„Zobacz, Mamuś, to nasza jedyna, Monika! Pamiętasz, pokazywałem Ci ją kiedyś?” – głos Jezusa był czuły i uśmiechnięty. Słyszałam w nim dumę.
„Ooo! Jakże się zmieniła od tamtej pory! Całkiem upodobniles ją do Siebie, mój Synku! Nie rozróżnisz!” – głos kobiecy był cichy i dźwięczny jak dzwoneczki. Migotliwy jak… to światło, w którym byłam.
„Kto jest podobny do Ciebie, jest podobny do Mnie, Mamuś!”
„I odwrotnie!” – zaśmiała się kobieta. Perliscie! I wtedy poczułam przytulenie… Jakby policzek do mego policzka… I usłyszalam ciepły, pełen miłości szept:
„Moniko, córeczko moja! Błogosławię Cię i wszystko co robisz dla Syna mojego!”
I poczułam na czole pocałunek… Lekki jak wiatr.
I światło znikło. I znowu leżałam w ramionach Jezusa. Moje ciało było bardzo zmęczone, wyczerpane… Ale serce tańczyło ze szczęścia i wielkiej radości!!!
Patrzyłam w mojego Jezusa. Ale powieki zamykaly mi się ze zmęczenia. Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego.
„Odpocznij Moniko…” – wyszeptał z ogniem. Przytulił policzek do mego policzka… I zanurzył w Sobie…

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach tańcząca leżałam. Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego.. Patrzył we mnie… Miłość sama! Cały był mój i cały był dla mnie! Patrzyłam w mojego Jezusa z uwielbieniem i miłością. Wyjęłam moje serce z mego ciała. Trzymałam je w dłoni. Serce było całe obsypanie białymi kwiatkami. A w jednym miejscu była mała rana, której lekko ciekła krew. Położyłam moje serce na dłoni Jezusa.
„Jest Twoje!” – szepnęłam.
Jezus ujął moje serce w obie dłonie i uniósł wysoko w górę. Oburacał je w dłoni i patrzył w nie z zachwytem i czcią! Nagle zatrzymał, a na Jego twarzy zobaczylam ból i smutek wielki!
„Moniko Twe serce krwawi!!!” – wyszeptał Jezus z przerażeniem.
„Bo wczoraj zostało zranione. I boli. Ale nic to, nie patrz na to, mój Jezu! Przejdzie. Nie patrz na to!”
Jezus spojrzał we mnie poruszony niezmiernie.
„Serce Mojej jedynej cierpi, Krwawi! A Ja mam na to nie patrzeć??!! Nie mogę na to nie patrzeć, Moniko!!!”
I zaczął Jezus całować me serce… Całował całym Sobą! Z Miłością, czułością, tkliwością… Całował! I serce przestało krwawić i bolało coraz mniej. Prawie wcale nie bolało!
„Już nie boli! Dziękuję Jezu!” – szepnęłam wdzięczna.
Jezus patrzył w dniu moje serce…
„Jest pełne blizn, widziałem. Są ukryte pod kwiatami. To znaczy że było pełne ran!”
„Było kiedyś” – przytaknęłam.
„Z tych ran wyrosły kwiaty!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
„Wyrosły!” – szepnęłam z uśmiechem od ucha do ucha.
„Tak to jest gdy cierpienia zamienia się w Miłość!!!” – Jezus promieniał cały dumą i zachwytem.
Potem włożył serce do mojego ciała. Wzięłam dłoń Jezusa w swoje dłonie i ucałowałam je. I położyłam ją na sercu moim.
„Opiekuję się nim, Moniko!”
„Opiekujesz się nim! Pięknie się opiekujesz, mój Jezu!!!”
„A… mogę opiekować się bardziej?” – spytał Jezus.
„Bardziej? A jak?”
Jezus nie odpowiedział. Tylko uśmiechnął się cudnie. Tajemniczo.
„Ono jest Twoje i możesz zrobić z nim co chcesz! Ja jestem Twoja i możesz ze mną zrobić co chcesz, mój Jezu!” – szepnęłam z mocą.
Jezus patrzył we mnie rozpromieniony Miłością. W Miłosci mnie zatapial, zanurzal. W Miłości się rozpływalam. W Miłosci odpoczywałam…

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach leżałam. Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i… od razu zobaczyłam obraz… Piękny niezwykle!
Trzymałam w ramionach Jezusa… W moich objęciach leżał. I mimo, że wyglądał jak dorosły, był moim Dzieciątkiem, moim Niemowlęciem! Moim Maleństwem!!! Leżał uśmiechnięty od ucha do ucha!!! I patrzył tylko we mnie zakochany i zachwycony cały!!! Tuliłam mojego Jezusa do serca. Patrzyłam tylko w Niego, zakochana i zachwycona cała!
„Moniko! Jak Mi dobrze w sercu Twoim!!!” – usłyszalam gdzieś z góry. I obraz znikł.
I znów leżałam w ramionach Jezusa.
„Mnie też dobrze w SERCU Twoim, Jezu!!! Bardzo dobrze!!! Chciałabym być w Nim częściej!!!”
Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie głęboko…
„Zawsze jesteś w SERCU Moim, Moniko! Ale możesz wejść do Niego głębiej. Moje SERCE należy do Ciebie! Sama Je sobie wybrałaś, pamiętasz?!” – wyszeptał Jezus z ogniem miłości. Kiwnęłam głową, że tak. A Jezus wyjął SERCE Swoje ze Swego Ciała i położył Je na sercu moim.
” Jest Twoje, Moniko! „- wyszeptał płonący miłością.
Ujęłam SERCE Jezusa w swoje dłonie… Bardzo delikatnie się starałam. I z czułością… Ujęłam Je w dłonie i ucałowałam z miłością… Potem uniosłam SERCE w górę!!!! Wysoko! I adorowałam Je.
„Serduszko moje, kocham Cię! Kocham Cię!!! Uwielbiam Ciebie!!! Pragnę Ciebie!!!”
Tak adorowałam. Gdy skończylam, delikatnie włożyłam SERCE do Ciała Jezusa.
A Jezus patrzył we mnie poruszony niezmiernie i wzruszony cały… Po Jego policzkach ciekły łzy! Ale Ale nie były to łzy smutku, znam Go już na tyle, że potrafię rozróżnić. To były łzy niezmiernego szczęścia!!!
Jezus ujął moją dłoń w Swe dłonie. Ucałował ją gorąco i przytulił do Swego policzka. I patrzył mi w oczy… Tylko we mnie patrzył… I rozpromienil się nagle baaaaaardzo!!!
„Moniko, uszczęśliwiasz Mnie! Uszczęśliwia Mnie Moja jedyna!”
Patrzyłam w mojego Jezusa rozradowana cala!!! I pomyślałam że ON uszczęśliwia mnie milion razy bardziej.
Jezus patrzył we mnie. Ja w Niego patrzyłam. Trwaliśmy w Miłosci i bliskości bez granic…

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach tańcząca leżałam. Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. Pochylał się nade mną z tkliwością i patrzył tylko we mnie… Piękny i cały dla mnie… Patrzyłam w mojego Jezusa zakochana i zachwycona cała! Dotknęłam dłonią Jego policzek.
„Mój Jezu… jak mogę Ci usłużyć?” – szepnęłam z czułym uśmiechem.
Jezus spojrzał we mnie poruszony niezmiernie i płonący cały!
„Służysz Mi, Moniko! Bardzo pięknie mi służysz! Służysz Mi obecnością i oddaniem! Jesteś cała Moja. Cała dla Mnie. I cała we Mnie!”
Patrzyłam Mu w oczy onieśmielona… A Jezus objął mnie jeszcze bardziej. Zbliżył Swą twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie głęboko. Był bardzo poważny i uroczysty. Patrzył we mnie z niezwykła łagodnością i czułością…
„Teraz mogę Ci powiedzieć, Moniko. Teraz jesteś jesteś cała Moja i cała dla Mnie! Bardziej niż jak wtedy gdy byłaś w Ogrodzie, w altance czy w wodospadzie. O wiele, wiele bardziej!”
Zdumiałam się do głębi serca!!!
„Ale przecież nie kłamałam Ciebie gdy mówiłam Ci wtedy że jestem cała Two…!”
Nie dokończyłam. Jezus zamknął mi usta pocałunkiem.
„Nie. Nie kłamałaś. Byłaś Moja na miarę swoich ówczesnych możliwości. I proszę, nie miej do siebie pretensji o te ogrody, ławeczki, wodospady. Potrzebowałaś ich, żeby dojść tutaj. Ważne jest to co wybierałaś. Altankę, wodospady, czy Mnie!”
„Oczywiście, że Ciebie, mój Jezu!!!” – szepnęłam rzucając Mu się na szyję.
„Nie dla wszystkich dusz to oczywiste, Moniko. Wiele dusz wybiera altankę, lub wodospad zamiast Mnie. I zostają same ze swoimi wyobrażeniami. A Ja muszę iść dalej. Sam…”
Jezus uśmiechnął się do mnie cudownie.
„Gdybyś wybrała altankę lub ogród, miałbym teraz puste dłonie, puste ramiona… Nie miałbym kogo tulić… Ale wybrałaś Mnie. I Moje ramiona, objęcia są pełne! Pełne Ciebie!!! Mam moją jedyną! Mój Skarb! I wiem, że kocha Mnie ponad wszystko!”
Patrzyłam w mojego Jezusa… Tylko w Niego patrzyłam.
„Ponad wszystko…” – szepnęłam prawie bezgłośnie.
Jezus patrzył we mnie płonący z miłości… Otulał mnie Sobą, bardziej i bardziej. Zatapial w Miłosci… I czynił z Sobą jedno.

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach leżałam. Mój Umiłowany Jezus obejmował mnie z tkliwością niesamowitą, pochylał się nade mną i patrzył we mnie płonący cały… Tylko we mnie patrzył. Usmiechalam się do Niego radośnie i patrzyłam Mu w oczy głęboko. Z zachwytem i uwielbieniem! Zakochana na zabój… Tylko w Niego patrzyłam! W mojego Jezusa!
„Dziękuję, Moniko że ze Mną jesteś!” „-wyszeptał Jezus z mocą i żarem.
” Nie dziękuj, mój Jezu! Kocham więc jestem. A za miłość się nie dziekuje!” – szepnęłam po prostu.
Jezus patrzył we mnie… Miłość sama!
„Dziękuję mój Jezu, że ze mną jesteś!” – szepnęłam z uwielbieniem.
„Kocham więc jestem. A za miłość się nie dziekuje!” – wyszeptał Jezus z cudnym uśmiechem.
Zaśmiałam się radośnie!
„Wziąłeś mnie, mój Jezu w… pod włos!!!”
Jezus śmiał się perliscie!
„Moniko! Ty wzięłaś mnie pierwsza! Pod włos!”
Uśmiechnęłam się do Niego z czułością. Wyciągnęłam dłoń, dotykałam Jego policzka i głaskalam go z miłością… Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. Leżałam w Jezusie, w Jego objęciach. Byłam Jego maleństwem, Jego niemowlęciem. Jego dzieciątkiem byłam… Szczęśliwa bez miary! Leżałam i rozmyślałam… I przyszło mi na myśl, że kiedyś potrzebowałam mniej do szczęścia niż teraz. A za chwilę znów, że teraz potrzebuję mniej. Potem znowu pomyślałam że teraz przecież potrzebuję, pragnę więcej! Za chwilę znów, że mniej!!! A za chwilę że więcej!!! I nie mogłam się sama ze sobą zgodzić! Spojrzałam w Jezusa. Uśmiechał się do mnie cudownie! Rozmyślałam dalej. I nie mogłam się sama ze sobą zgodzić!!! Dlaczego? No, popatrzcie sami:
Kiedyś żeby czuć się szczęśliwą potrzebowałam ogrodów,,altanek, ławeczki, wodospadu… Łąki… Jezus oczywiście w tym wszystkim był i mogę powiedzieć że ON był najważniejszy. Ale zawsze musiała być jakaś otoczka, ozdóbka… tło…
A teraz wystarczy mi to że leżę w ramionach Jezusa. W Jego objęciach! I nic więcej do szczęścia nie potrzebuję. Leżę otulona Miłością i jestem najszczęśliwsza w kosmosie! No to jak? Potrzebuję do szczęścia mniej czy więcej niż kiedyś??!! Mniej i duuuużo więcej jednocześnie…? Nie wiedziałam jak to pogodzić….
Jezus znał moje myśli i wciąż uśmiechał się do mnie pięknie! Zbliżył Swą twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie głęboko…
„Tu mniej znaczy więcej, Moniko! Mniej znaczy wszystko! Znaczy wieczność!!! – wyszeptał z ogniem miłości.
” Taaaa….”-szepnęłam z uwielbieniem od ucha do ucha. Jezus rozpromienil się bardzo nade mną!!! Rozświetlił! I patrzył tylko we mnie…

Obudziłam się… Obudziłam się i od razu poczułam, że jestem w ramionach Jezusa. W objęciach mojego umiłowanego Jezusa. Leżałam obolała bardzo i bardzo tańcząca… Otulona Miłością… Choć bolało mnie wszystko, moje serce tańczyło ze szczęścia i radości! Otworzyłam oczy z trudem. Otworzyłam oczy i zobaczyłam mojego Jezusa… Pochylał się nade mną z tkliwością i czułością niesamowitą. I patrzył we mnie… Taki piękny i taki we mnie zakochany!!! Oddany mi i poddany… Cały dla mnie!
„Mój Je…” – szepnęłam z trudem. Nie dokończyłam. Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i mnie pocałował. Pocałował mnie jak Oblubieniec całuje Swą Oblubienice. Pocałował mnie.. I patrzył mi w oczy głęboko. Oddany i poddany… W Jego oczach widziałam pragnienie… I sama pragnęłam oddać się Jezusowi. Poddawać się Mu! Coraz bardziej, bardziej i bardziej… Zatopić się w Nim! Zniknąć! Tak! Zniknąć w moim Jezusie!!! Żeby ludzie patrząc na mnie, nie widzieli mnie, tylko Jezusa!
„Już znikłaś, Moniko! Nie ma Ciebie, jestem JA!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
„Kocha..!” – szepnęłam z ledwością.
„Wiem, Moja jedyna! I Ja Ciebie kocham!”
„Wieeeem!!!” – szepnęłam. I uśmiechnęłam się do Jezusa od ucha do ucha. Jezus rozpromienil się bardzo nade mną! Rozświetlił. Przyłożył moje pytanie usta do Rany SERCOWEJ i dawał mi pić. I piłam. Piłam Napój Życia i Miłości. Piłam… I rozpływałam się w moim Jezusie…

Byliśmy w górach mojej modlitwy. Mój umiłowany Jezus i ja. Na jednym ze stoków na łące stokrotek byliśmy. Ja leżałam na trawie, a Jezus pochylał się nade mną. Cały! Zasłanial mi całe niebo. On był moim Niebem i moim Słońcem!!! Patrzył we mnie piękny niezwykle i we mnie zakochany!!! Tylko we mnie patrzył… I cały był dla mnie. Patrzyłam w mojego Jezusa z miłością! Zakochana i zachwycona cała! I byłam cała dla Niego!
„Wiesz dlaczego tu jestem, mój Jezu? Bo Ty tu jesteś!!! Bez Ciebie było by pusto i ciemno i smutno!” – szepnęłam uśmiechnięta od ucha do ucha. Jezus uśmiechnął się do mnie cudownie!
„A wiesz dlaczego Ja tu jestem, Moniko? Bo Ty tu jesteś! Bez Ciebie było by pusto i ciemno i smutno!” – wyszeptał Jezus z ogniem i promieniał cały miłością i oddaniem.
Uśmiechnęłam się do Niego radośnie!
„Ale przecież jesteś Bogiem i nikogo i niczego nie potrzebujesz!” – szepnęłam przekornie, z uśmiechem od ucha do ucha.
Jezus spojrzał we mnie zdumiony. Potem zaśmiał się perliscie!
„To prawda, że jestem Bogiem i nikogo i niczego nie potrzebuję! Ale Ja jestem Bogiem Miłością. A Miłość pragnie, wręcz musi kogoś kochać! A kogo miałbym kochać gdyby nie było Ciebie??!”
„Siebie!” – szepnęłam z przekorą. Usmiechalam się do Jezusa z bezczelną ufnoscia! Jezus znów zaśmiał się cudnie!
„Gdybym kochał tylko Siebie, byłbym wieeeeelkim samolubem! Wyobrażasz sobie Mnie jako samoluba, Moniko?!”
Teraz ja zaśmiałam się perliscie!
„No, nie!!! Tego nie mogę sobie wyobrazić!!! Ty i samolub??? Niemożliwe!!!”
Jezus patrzył we mnie głęboko. A Jego SERCE szeptało:
„Jestem Miłością! A Miłość pragnie się rozlewac, wylewać! Pragnie się dawać, rozdawać, wydawać się! Pragnie się dzielić! I mnożyć!”
Patrzyłam w oczy Jezusowi…
„Dobrze że jesteś, mój Jezu! I dobrze że Taki jesteś!”
A Jezus objął mnie całą i przytulił mocno. Tulił mnie w objęciach! Był taki bliski… Najbliższy!!!
Patrzyłam w mojego Jezusa z zachwytem i rozmyślałam…
Przez te lata bycia ze mną, zmienił nie tylko mnie. Ale przede wszystkim zmienił Swój obraz Siebie we mnie!!! Przekonal mnie, że nie jest Bogiem dalekim, odległym, sztywnym, surowym, który tylko czeka na moje potknięcie, żeby mnie oskarżyć. Przekonał mnie, że jest Bogiem Kochającym, czułym. I bliskim! Najbliższym!!! Gdyby ktoś kiedyś powiedział mi że będę leżeć w objęciach Jezusa i będę najszczęśliwsza w kosmosie, pomyślałabym, że zwariował! A teraz nie mogę żyć bez Jezusa! Nie potrafię! Nie chcę!!! Bez Niego umieram! Usycham… W Jego objęciach, w Jezusie ożywam! Kwitnę! Rozkwitam!!!
„Cieszę się że jesteś, mój Jezu!” – szepnęłam wpatrzona w Jezusa z uwielbieniem.
„Cieszę się że jesteś, Moniko, Moja jedyna!”
Jezus otulał mnie Sobą. Zatapial w Miłosci. Był taki bliski!
To największy cud Jezusa w moim życiu! Przekonal mnie, że jest Bogiem bliskim. I bliskości pragnie!

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach leżałam. Obolała bardzo i bardzo zmęczona leżałam. Bez sił. Z zamkniętymi oczami leżałam. Nie miałam siły, żeby podnieść powieki. Jezus otulał mnie Sobą. Zatapial w Miłosci…W pewnej chwili na policzku oddech mojego Jezusa. A potem czuły i słodki pocałunek… A potem dotyk!!! Piekący! Palący!!! Ognisty!!! Szybko odwróciłam głowę w gescie obrony! Ciarki przeszły mi po ciebie. I od razu przypomnialam sobie zmorę z dzieciństwa. I dotyk zły, powodujący ból, cierpienie… Ale od razu zrobilo mi się wstyd, że sprawiłam przykrość Jezusowi… I z powrotem odwróciłam do Niego głowę. I po chwili znów poczułam dotyk… Palący, piekący, ognisty! I znów nie wytrzymałam!!! I znów szybko odwróciłam głowę!!!
I usłyszalam ciepły, pełen miłości i łagodności głos:
„Nie bój się Moniko. Ten dotyk Ciebie uleczy. On jest inny niż…”
„Nie odwrócę już głowy! Niech mnie pali, piecze! Nie odwrócę!”
I obróciłam głowę do Jezusa. I po chwili znów na moim policzku poczułam dotyk. Piekący, palący, ognisty! Nie odwróciłam głowy. Dotyk palił tylko chwilkę. A potem poczułam ulgę… Ulga rozlewała się po całym moim ciele… Wypełniala me serce. Dodawała mi sił. Otworzyłam oczy i zobaczyłam pochylone przede mną oblicze Jezusa. Patrzył we mnie płonący cały miłością! I piękny niezwykle!!!
„Jestem z Ciebie bardzo dumny, Moniko!” – wyszeptał Jezus z ogniem. Zachwycony cały!
„Nie sądz surowo mojego Dziecka! Wybacz mu, Jezu! Ja mu wybaczylam. I Ty mu wybacz! Proszę!!!”
„Moja piękna! Jedyna Moja!” – Jezus promieniał cały dumą.
Rzuciłam Mu się na szyję!!! Jezus objął mnie całą i przytulił mocno… Nakarmil mnie Swoim Ciałem i wtulił w Siebie. W Miłosc

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach tańcząca bardzo leżałam. Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. Patrzył tylko we mnie… Miłość sama! I ja tylko w Niego patrzyłam. Patrzyłam w mojego Jezusa i rozmyślałam… Rozmyślałam o Zacheuszu… Ten człowiek budził moją sympatię. Mieszkał w Jerychu i był celnikiem, a raczej przełożonym celników. Zwierzchnikiem. Był on bardzo bogaty. Można być niemal pewnym, że majątku dorobił się w nie do końca uczciwy sposób. Ludzie nazywają go „grzesznikiem”. Mimo że miał wysoki status społeczny, miał pewien kompleks. Był niskiego wzrostu. Miski. Może ludzie dokuczali mu, śmiali się z niego, może przezywali „korduplem”? Wszyscy patrzyli na niego z góry. A Zacheusz do każdego do kogo się zwracał musiał zadzierać wysoko głowę.
Pewnego dnia dowiedział się, że przez miasto będzie przechodził Jezus. I bardzo chciał Go zobaczyć. Pewnie słyszał o Jezusie, o Jego słowa i cudach. Bardzo chciał zobaczyć kto to jest. Ale nie tylko Zacheusz chciał zobaczyć Jezusa. Całe miasto wyleglo na ulice. Zacheusz znalazł się w tłumie. A że był niski nic nie widział! Stawał na palcach, podskakiwal. Ale nic to nie dało. Był za niski! Zobaczył rosnące niedaleko drzewo… I wpadł na zwariowany, ale genialny pomysł! Wdrapał się na to drzewo. Siedząc na gałęzi miał doskonały widok! I w końcu na wszystkich mógł patrzeć z góry!
A Jezus przyszedł. Stanął pod drzewem i zadarl głowę do góry. Spojrzenia Zacheusza i Jezusa spotkaly się. Postawa Jezusa podnoszącego wysoko głowę, żeby go zobaczyć wstrząsnęła Zacheuszem!!! Do tego stopnia, że od razu zapragnął zmienić swoje życie. W postawie Jezusa Zacheusz zobaczyl… siebie!

Patrzyłam w mojego Jezusa i rozmyślałam dalej… I pomyślałam że na mnie siedzącą na wózku inwalidzkim tez wszyscy patrzą z góry. I ja żeby do kogoś coś powiedzieć muszę zadrzeć głowę do góry… I nagle przez moją głowę i serce przeleciała myśl… Jak błyskawica! Pomyślałam że zadzierając głowę do góry jestem dla innych ludzi jakby… jak Jezus dla Zacheusza… Usmiechalam się do tej myśli i do mojego Jezusa! Od ucha do ucha! Jezus patrzył we mnie rozpromieniony Miłością i zachwytem!
„Jesteś dla innych jak Ja dla Zacheusza, Moniko! Moja jedyna!!!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
Rozpływalam się w moim Jezusie…

Byłam w ramionach Najdroższego mojego Jezusa. W Jego objęciach leżałam. Jezus patrzył we mnie płonący cały… I cały zachwycony! I cały mi oddany… Usmiechalam się do Niego od ucha do ucha, uszczęśliwiona Jego miłością i oddaniem!!! I pragnęłam i ja Go jeszcze bardziej kochać i się Jemu, mojemu Jezusowi oddawać.
„Skończyłam Twój portret, mój Jezu! Jeszcze kilka niedociągnięć w nim widzę. Ale…”
Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i patrzył mi w oczy z czułością i ogniem zarazem.
„Ja nie widzę tu żadnych niedociągnięć!!!” – wyszeptał wyszeptał Jezus z żarem.
Patrzył tylko we mnie. Z zachwytem i uwielbieniem…. I nie wiedziałam o czym właściwie On mówi… Czy o Swoim portrecie czy o…
Patrzyłam w mojego Jezusa onieśmielona… Zagubiona w Miłosci… A Jezus uśmiechnął się do mnie cudownie!
„No, sama powiedz, Moniko, czy Moje Dzieło może mieć jakieś niedociągnięcia?” – spytał z tkliwością.
„No… nie…!”
„Właśnie! Sama widzisz!”- wyszeptał Jezus patrząc we mnie jak w obrazek…
Nie wiedziałam o czym Jezus mówi. Ale byłam tak bardzo bardzo mocno zmęczona, że nie miałam siły się nad tym zastanawiać. Jezus patrzył tylko we mnie, a ja tylko w Niego patrzyłam. Zanurzona w Jezusie, w Miłosci!
Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. I patrzył we mnie jak w obrazek…

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach leżałam tańcząca bardzo. Umiłowany moj Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. Patrzył we mnie płonący cały! Miłość sama! Patrzyłam w mojego Jezusa… A On zbliżył Swą twarz do mojej twarzy i mnie pocałował. Pocałował mnie jak Oblubieniec całuje Swą Oblubienice. Czułe, słodko i gorąco. Znałam pocałunki Jezusa. Ale teraz miałam poczucie jakby całował mnie po raz pierwszy w życiu. Jego pocałunki były inne niż do tej pory. Jakby bliższe… głębsze… Nie wiem… Nie umiem określić. Potem Jezus zaczął dotykać moje obolałe i zmęczone ciało. Dotykał miejsce w moim ciele, które bolało mnie najbardziej. Moje jelita. Dotykał moje obolałe mięśnie i stawy… Znałam dotyk mojego umiłowanego Jezusa. Dotyk pełen miłości, czuły i delikatny. Jednak teraz miałam poczucie jakby dotykał mnie pierwszy raz w życiu. Dotyk Jezusa był jakby głębszy… bliższy… Potem Jezus zbliżył Swoją twarz do mojego serca… I w tej samej chwili poczułam wielki ból jelit. Aż jęknęłam!
„Jezu… boli… mdli…”
Jezus natychmiast przytulił Swą twarz do mojej twarzy, policzek do policzka. I wtulił mnie w Siebie.
„Jestem z Tobą, Moja jedyna… Jestem z Tobą, Moniko!” – szeptał z ogniem.
Ból nie przechodził, ale się na tyle zmniejszył, że nie przeszkadzal za bardzo.
„Jezu…!” – szepnęłam z trudem.
Jezus podniósł głowę i patrzył we mnie pytająco jakby rycerz gotowy spełniać rozkazy swej damy.
„Zawsze uwielbialam Twój dotyk i pocałunki. A teraz uwielbiam jeszcze bardziej! Moje serce tęskni… Więc…!”
Nie dokończyłam. Nie musiałam!
Umiłowany moj Jezus zbliżył Swoją twarz do serca mego… Zaczął je dotykać i całować… I całować… I dotykać głębiej i bliżej… A dotykając i całując moje serce, pieścił je. Rozpieszczal… Tak! Rozpieszczal Swoją jedynaczkę…

Byliśmy w szczelinie skalnej. Umiłowany moj Jezus i ja. Jezus siedział na kamieniach a ja siedziałam u Niego na kolanach. Jezus patrzył we mnie! Miłość sama!!! Patrzyłam w mojego Jezusa z miłością! Zakochana i zachwycona!
Zeskoczyłam z kolan Jezusa, stanęłam przed Nim i zaczęłam wielbić:
„Jakie piękne jest imię Twe!!! Twe imię Jezus!!!”
Wielbilam… Potem znowu usiadłam Jezusowi na kolanach. Jezus patrzył we mnie z ogniem! Płonął
„Pragnę Ciebie, Moniko!!!” – wyszeptał Jezus z mocą.
„Skoro mnie pragniesz to mnie bierz!”
„Mogę?!”
„Jasne!!!”
Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie głęboko…
„A Ty Moja jedyna, czego pragniesz? Powiedz Mi co chcesz, a dam Ci!”
„Daj mi proszę pić! Pić mi się chce, mój Jezu!”
Jezus spojrzał we mnie z czułością. Natychmiast przyłożył moje usta do Rany SERCOWEJ i dawał mi pić. I piłam Napój Życia i Miłości… Przerwałam na chwilę.
„A pragnę tylko Ciebie, Jezu!!!” – szepnęłam z głębi serca. I piłam dalej. Mój umiłowany Jezus patrzył we mnie poruszony niezmiernie…
„Dam Ci to czego pragniesz, Moniko! Wypełnię Cię Życiem i Miłością! Moim Życiem i Moją Miłością!”
Piłam Napój Życia i Miłości. Piłam aż zaspokoiłam pragnienie. Potem odpoczywałam w moim Jezusie…

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach leżałam tańcząca. Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. Patrzył we mnie… Miłość sama! Patrzyłam w mojego Jezusa z miłością i zachwytem!

„Wiesz, mój Jezu? Wczoraj była u nas moja ciocia. I widziała Twój portret, który maluję. I obraz Ciebie uśmiechniętego Zmartwychwstałego też widziała. I mówi że „Moniko, twój Jezus nie jest taki jak w książeczkach do nabożeństwa. Nie jest sztywny, sztampowy. Jest oryginalny! I jakby… żywy!” A mój Duchowy Syn powiedział że jesteś jedyny w swoim rodzaju. A drugi Syn, gdy zobaczył Twój portret, zareagował: „Uuuuuuuooooooooo…Jak prawdziwy!”

Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie głęboko…

„Jaki jestem w sercu Twiom, takim Mnie malujesz!” – wyszeptał z ogniem.

„Tak! Właśnie tak!!!” – szepnęłam z uśmiechem od ucha do ucha. I dodałam:

„Moi najbliżsi chcą, żebym zmienila Ci kolor oczu. I namawiają mnie do tego bardzo! Ale ja nie zmienię. Nie dlatego że nie chcę… Ale gdybym zmieniła to nie byłbyś wtedy mój, tylko ich. A teraz jesteś mój! Mój Jezus!”

Ujęłam twarz Jezusa w swoje dłonie i patrzyłam Mu w oczy głęboko… I Jezus patrzył mi w oczy.

„Wiesz co znaczy Twoje imię, Moniko?” – spytał z trudem powstrzymując ogień.

„Kiedyś czytałam, że znaczy ‚jedna, jedyna’ i że było nadawane jedynaczkom” – szepnęłam nie wiedzą o co Jezusowi chodzi.

A On przytulił mnie do Siebie z czułością…

„Jesteś dla Mnie jedna, jedyna i pragnę rozpieszczać Cię jak jedynaczkę!” – wyszeptał Jezus z ogniem, rozpromieniony cały miłością.

Patrzyłam oniemiała. Z wrażenia i zachwytu!!! Serce moje aż podskoczyło ze szczęścia i radości!!! Już wiedziałem dlaczego uwielbiałam kiedy Jezus zwracał się do mnie po imieniu. Zwracał się do mnie jak do Swej jednej, jedynej…

„Mój Jezu… Mój Jezu…” – szepnęłam z uwielbieniem.

„Moja jedyna…” – wyszeptał z ogniem.

Rozpływalam się w moim Jezusie. I On rozpływał się we mnie…

Byliśmy w górach mojej modlitwy. Mój umiłowany Jezus i ja. Na jednym ze stoków na łące stokrotek byliśmy. Ja leżałam na trawie obolała, tańczącą bardzo, bardzo! Jezus kleczal przy mnie. Pochylał się nade mną, tak że zasłanial mi całe niebo. On był moim Niebem i moim Słońcem. A pochylając się nade mną zanurzal mnie w Sobie… Zatapiał w Miłosci. I czynił z Sobą jedno. Patrzył we mnie Swymi dużymi pięknymi oczami. Cały był Miłością i cały był dla mnie.
„Jakaś Ty piękna, Moniko!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
A wokół nas było ciepło i cicho i jasno… Tak sobie wyobrażam Niebo… W pewnym momencie Jezus wziąl mnie na ręce i wzniósł się do góry! Wysoko, wysoko… Ponad szczyty gór. W światłość!!! I patrzył we mnie ciepły i jasny i cichy… Tylko we mnie patrzył! Jezus! I ja tylko w Niego patrzyłam…
„Niebo to życie w Tobie – teorię znam!” – szepnęłam z trudem.
„I praktykę znasz, Moniko!” – wyszeptał Jezus patrząc we mnie jak w obrazek.
„Znam! Dzięki Tobie, mój Jezu!” – szepnęłam uśmiechnięta od ucha do ucha. Jezus uśmiechnął się do mnie cudownie.
Tańczylismy bardzo. W wielkiej intymności i bliskości bez granic!

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach leżałam. Zachwycona i zakochana cała! Mój Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. Patrzył we mnie głęboko… Cały był Miłością i cały był dla mnie.
„Moniko…” – wyszeptał Jezus z ogniem. A mnie ciarki przeszły po całym ciele i serce tańczyło ze szczęścia! Uwielbiam jak Jezus wypowiadał moje imię…
„Tak, mój Jezu?”
„A które z Twoich Dzieci są już w Niebie? Jak myślisz?”
„Mam nadzieję że wszystkie te co zmarły! Troje Dzieci na pewno jest w Niebie, bo zmarły przed urodzeniem. Reszta mam nadzieję że też już Tam jest!”
I zaczęłam wymieniać imiona moich zmarłych Dzieci.
„Są już ze Mną! Doholowalas Je do Mnie. A żyjące holujesz!” – wyszeptał Jezus z cudnym uśmiechem.
„One holują mnie, a ja Je! Nawzajem się holujemy!”
Patrzyłam w mojego Jezusa, a On patrzył we mnie. Trwaliśmy w Miłosci i bliskości… mój Jezus i ja!

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach leżałam obolała bardzo i bardzo zmęczona. Padnięta. Z obolałym sercem. Leżałam. Jezus pochylał się nade mną z tkliwością i patrzył we mnie Swymi dużymi pięknymi oczami. Cały był Miłością i cały był dla mnie.
„Cierpię z Tobą, Moniko. A Ty dzielisz.Męke Moją – wyszeptał Jezus z ogniem. Dotknęłam dłonią policzek Jezusa i głaskalam go z czułością..
” Wiem, mój Jezu…”
Milczałam, głaskając policzek Jezusowy. A po chwili uśmiechnęłam się od ucha do ucha!
„Dzisiaj w Niebie wielkie święto! Bal! Jak jest w Niebie, opowiedz mi Jezu, proszę!”
Jezus rozpromienil się bardzo nade mną! Rozświetlił!!! Zbliżył Swą twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie głęboko… Jego spojrzenie… Miłość, czułość i tklosc sama! Piękno i delikatność! Patrzyłam w mojego Jezusa z miłością, zachwytem i uwielbieniem! Patrzyłam, patrzyłam i się zapatrzyłam… Patrząc Mu w oczy zapomniałam o bólu serca, o burzy, o bardzo trudnej codziennosci… O Bożym świecie zapomniałam! Tylko Jezus, On był pierwszy! Najważniejszy! Jedyny!
„Niebo to życie w Miłosci, Moniko!”- wyszeptał Jezus z mocą, poruszony cały.
„To życie w Tobie! Bo Ty jesteś Miłością!”-szepnęłam.
„Ty już w NIEJ żyjesz, Moniko! Już żyjesz w Miłosci!!!” – wyszeptał Jezus. Cały płonął Miłością… Rozpływalaam się w Tej Miłości…