Autor: Maleńka

Byłam w moim Jezusie! Zanurzona w Nim cała. W Jego objęciach obolała bardzo i bardzo zmęczona leżałam. Jezus pochylał się nade mną z tkliwością i tulił do SERCA Swego. Wokół nas było ciemno i smutno i zimno i zewsząd zionęło pustką…
Spojrzałam w Jezusa pytająco…
„Jesteśmy w Otchłani Męki Mojej, Moniko. W Otchłani Smutku Mego!” – wyszeptał Jezus płonący cały miłością.
Kiwnęłam głową, że rozumiem, że dobrze, że tak.
Zauważyłam, że mimo, że jest tu ciemno, smutno, zimno, pusto i bardzo cierpiąco, nie czuję się tu obco. Przeciwnie! Czuję się swobodnie! U siebie!
Znów spojrzałam w mojego Jezusa pytająco.
„Jesteśmy w SERCU Moim. A serce Twoje jest bardzo podobne do SERCA Mego, kochana!”
Nie rozumialam tego co Jezus powiedział. Ale nie miałam czasu, żeby się nad tym zastanawiać… bo w tej chwili huknął potężny grzmot!!! Jezus aż się wzdrygnął! Wyglądało jakby się przestraszył… Dotknęłam dłonią policzek Jezusa i głaskalam go z czułością.
„Nie bój się Jezu… To tylko grzmot. Gdzieś w oddali jest burza”- szepnęłam z tkliwością.
Jezus ujął moją dłoń w Swe dłonie i ucałował ją gorąco i przytulił do Swego policzka.
„Przy Tobie, Moniko nie boję się niczego!” – wyszeptał Jezus z ogniem w oczach.
„Przy Tobie, mój Jezu nie boję się niczego!!!” – szepnęłam z mocą.
Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i patrzył i patrzył we mnie głęboko… Jego spojrzenie przenikało mnie na wskroś!
„Jesteś dla Mnie Wszystkim, Moniko!”
„Jesteś dla mnie Wszystkim, mój Jezu!!!”
Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem.
Patrzyliśmy w siebie nawzajem…. Płonący ogniem miłości. Tańczylismy bardzo w intymności… Jezus i ja!

Byłam w moim Jezusie. Zanurzona w Nim cała! Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. Leżałam w Jego objęciach tańcząca i szczęśliwa baaardzo! Jezus obejmował mnie z tkliwością niesamowitą i patrzył we mnie płonący cały miłością i zachwytem wielkim… Patrzyłam w mojego Jezusa z miłością i uwielbieniem! Zachwycona cała!
„Jeszcze Ciebie utulę, przytulę. Jeśli pozwolisz, kochana Moja!” – wyszeptał Jezus z ogniem miłości.
„Jasne! I w Wielkim Poście też możesz mnie tulić. Jeśli chcesz, mój Jezu!”
„Chcę! Pragnę! I będę!”
Uśmiechnęłam się do Jezusa od ucha do ucha!
„Ten Wielki Post będzie niezwykły! Czuję to!!!”
A po chwili dodałam:
„Wiesz… Gdy odrzuciłam, gdy odsunęłam od siebie te wszystkie ozdóbki, tła, te ogrody, ławeczki, wodospady, altanki, góry, łąki, podświadomie wydawało mi się, że będzie mi czegoś brakowało. Ale nie! Nie brakuje mi niczego! TY mi wystarczysz, mój Jezu!!! Ty Sam wystarczysz!!! Ty mi wystarczysz do życia, do szczęścia! I do kochania!!! Ty mi wystarczysz!”- szepnęłam z entuzjazmem.
„Masz rację, Moniko. Ten Wielki Post będzie niezwykły!” – wyszeptał Jezus uśmiechając się do mnie cudownie i tajemniczo.
Zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i mnie pocałował. Pocałował mnie jak Oblubieniec całuje Swą Oblubienice. Czule i słodko i gorąco!
Tańczylismy bardzo w Miłosci i intymności bez granic!!!

Byłam w moim Jezusie! Zanurzona w Nim całkowicie… Ale to nie On trzymał mnie w objęciach Swoich i nie On tulił mnie do SERCA… Tylko ja Jego!!! Trzymałam mojego mojego Jezusa w objęciach, w ramionach swoich i tuliłam Go do serca!!! Patrzyłam w Niego zakochana i zachwycona cała!!! Jezus patrzył we mnie z miłością i uwielbieniem… Oddany mi całkowicie… Wiedziałam że mogę zrobić z Nim wszystko…
„Tak będziesz Mnie tulić w Wielkim Poście, Moniko!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
„A mogę już od dzisiaj, mój Jezu kochany??!” – szepnęłam z mocą.
„Będziesz Mnie tulić zranionego, zkrwawionego, obolałego, brudnego…”
„Chcę! Pragnę… Bardzo!” – szepnęłam z ogniem.
Jezus ujął moją twarz w Swe dłonie i przyciągnął delikatnie do Siebie. Zbliżył Swą twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie głęboko… Jego spojrzenie przenikało mnie na wskroś!
„Oblubienica godna Swego Oblubieńca!” – wyszeptał płonący cały.
I nakarmil mnie Swoim Ciałem.
„Nie jestem i nigdy nie będę godna Takiego Oblubieńca!” – szepnęłam bezgłośnie.
A potem położyłam głowę na SERCU Jezusa… Położyłam z ufnoscią i oddaniem. A Jezus mógł ze mną zrobić wszystko!

Byłam w moim Jezusie. Zanurzona w Nim cała! Jezus tulił mnie do SERCA i patrzył we mnie płonący cały miłością i poruszony niezmiernie… Patrzyłam w mojego Jezusa z trudem…
„Boli Cię choć trochę mniej, kochana Moja?” – spytał Jezus z troską.
„Mniej? Nie… Mocniej… bardziej…!”
„A gdzie Cię boli? Pokaż Mi, Moniko. Proszę!”
Ujęłam dłoń Jezusa w swoje dłonie i ucałowałam ją serdecznie. Potem trzymając ją w swojej dłoni dotykałam nią moich jelit, stawów…
„Tu i tu. Boli bardzo mocno!”
I dotykając mojego serca, szepnęłam:
„A tu najbardziej.”
Jezus patrzył we mnie płonący ze współczuciem.
„A Ciebie gdzie boli? Pokaż mi, mój Jezu!”
Jezus ujął moją dłoń w Swe dłonie i ucałował ją serdecznie. Potem trzymając ją w Swoich dłoniach dotykał Swoich jelit, stawów…
„Tu i tu. Boli bardzo mocno!”
I dotykając Swojego SERCA, wyszeptał:
„A tu najbardziej.”
Spojrzałam Mu w oczy głęboko, zdumiona!
„Ciebie, mój Jezu boli tam gdzie mnie!!!”
„A jakże, Moja jedyna! Cierpimy razem. Razem raźniej!”
„Raźniej!!!” – szepnęłam z mocą. I mimo bólu uśmiechnęłam się do Jezusa od ucha do ucha! A Jezus rozpromienil się bardzo nade mną! Rozświetlił się cały! I patrzył we mnie… Miłość i czułość i bliskość sama!

Byłam w moim Jezusie. Zanurzona w Nim całkowicie… W Jego objęciach leżałam cała obolała i cierpiąca cała. Jezus pochylał się nade mną z tkliwością i patrzył we mnie poruszony niezmiernie i płonący cały. Leżałam bez sił. Bolało mnie całe ciało. Każdy mięsień, nerw, kosteczka. Z zamkniętymi oczami leżałam. Nie miałam siły żeby podnieść powieki. Mimo zamkniętych oczu, widziałam Umiłowanego mojego. Nie miałam też siły żeby otworzyć ust i coś powiedzieć. Ale moje serce szeptało:
„Mój Jezu… mój kochany… mój słodki Jezu…”
A SERCE Jezusa szeptało:
„Moniko… umiłowana Moja! Piękności Moja! Jedyna Moja!”
Tańczylismy bardzo! SERCE przy sercu. Z SERCA Jezusa wyszła Hostia i weszła do serca mego. Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i mnie całował… Całował całym Sobą! Całował moje obolałe i zmęczone ciało… Całował jak Oblubieniec całuje Swą Oblubienicę! I czynił z Sobą jedno. Trwaliśmy w przytuleniu i intymności bez granic… Bez granic!

Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. W Jego objęciach tańcząca leżałam… Zanurzona w Nim całkowicie. Byłam bardzo zmęczona, ale szczęśliwa i radosna baaaaaardziej! Patrzyłam w mojego Jezusa z uwielbieniem i zachwytem. I On patrzył we mnie rozpromieniony Miłością!!!
„Nie mogę się nadziwić, że tak we wszystkim mnie wysłuchujesz, mój Jezu! O co Cię nie poproszę, Ty od razu to spełniasz! Od ręki! Ot tak, na pstryknięcie palców!” – szepnęłam. I pstryknęłam palcami.
Jezus zaśmiał się cudnie! Perliscie! Potem zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie głęboko…
„Gdy o coś Mnie prosisz, Moniko, to najpierw wykładasz Mi Swą prośbę. A potem mówisz: ‚ale niech się dzieje wola Twoja, a nie moja! Niech będzie jak Ty chcesz, mój Jezu!’ Rozczula Mnie to niezmiernie… Rozbraja… I spełniam Twoje prośby, kochana Moja!” – wyszeptał Jezus z cudnym uśmiechem.
Zaśmiałam się radośnie!
„Więc mam swój sposób na Ciebie, Jezu! – szepnęłam uśmiechając się do Jezusa od ucha do ucha – Żartuję, mój kochany… Ty wiesz!”
„Tym swoim sposobem rozbrajasz Mnie! Rozkładasz na łopatki!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
„Na łopatki??!! Ale czy Ciebie to nie boli…?” – spytalam. Z czułością dotknęłam Jego policzek…
„Boli??!!!” – Jezus zaśmiał się jeszcze głośniej i dźwięczniej niż dzwoneczki.
„Uwielbiam gdy Mnie na łopatki rozkładasz!!! Uwielbiam, Moja jedyna!!! Uwielbiam!” – wyszeptał Jezus śmiejąc się perliscie. I zaczął mnie łaskotać! Łaskotał mnie! Smialismy się głośno i wesoło i dźwięczniej niż dzwoneczki!!! Jezus łaskotał mnie jak dziecko! A ja śmiałam się jak dziecko!!! Byliśmy jeszcze bliżej siebie… I jeszcze intymniej…!

Byłam w moim Jezusie. Zanurzona w Nim cała! W Jego objęciach tańczyłam bardzo! Byłam bardzo obolała i zmęczona. Bez sił prawie… Jezus pochylał się nade mną z tkliwością i patrzył tylko we mnie zakochany i zachwycony cały! I ja tylko w Niego, w mojego Jezusa patrzyłam. Patrzyłam z czułością i uwielbieniem.
„Daj mi pić, mój Jezu… proszę…!” – szepnęłam z trudem.
Jezus uśmiechnął się do mnie cudownie. Przyłożył moje usta do Rany SERCOWEJ i dawał mi pić. I piłam Napój Życia i Miłości. Piłam ile chciałam! Piłam aż zaspokoiłam pragnienie.
„Dziękuję mój słodki Jezu!” – szepnęłam gdy napiłam się.
Leżałam w objęciach Jezusa, On patrzył we mnie z czułością niezwykłą… A ja byłam Jego maleństwem, Jego niemowlęciem, Jego dzieciątkiem byłam!!! Patrzyłam w mego umiłowanego i rozmyślałam…
„Nie mam nic oprócz NIEGO, mojego Jezusa! Jestem Jezusa i wszyscy, których kocham i wszystko inne dostałam od Niego! I jest Jego! Do Niego należy! Ja jestem Jego, moje życie jest Jego. Moje serce jest Jego, do Niego należy. Moje Duchowe Dzieci są Jezusa! To, że maluję i piszę jest Jego. Moje szczęście, moje radości i smutki są Jego. I moje cierpienia są Jego. Mojego Jezusa! Wszystko do Niego należy!”
Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie głęboko… Jego spojrzenie Miłości przenikało mnie na wskroś!
„Ja należę do Ciebie, Moniko! Moje życie należy do Ciebie! SERCE Moje jest Twoim! Mój Ojciec jest Twoim Ojcem, a Moja Mama Twoją Mamą! Niebo i Aniołowie są Twoimi! Moje szczęście Twoim szczęściem…!”
„Twoje radości i smutki…”
„Są Twoimi. I Moja Męka jest Twoją!” – dokończył Jezus z ogniem.
„Dziękuję mój Jezu!!! Dziękuję że mi dajesz to wszystko, bo to znaczy że mi ufasz!” – szepnęłam również z ogniem.
„A jakże!!! Nie tylko Ty Mi ufasz, ale i Ci ufam! Ufam Ci, Moniko, jedyna Moja…” – wyszeptał Jezus płonący cały.
Leżałam… Jezus objął mnie całą. A Swą głowę położył na sercu moim.
Jezus… Cały był ufnoscia i cały oddaniem… Tańczylismy bardzo w intymności… Brak mi słów, żeby to opisać… Jak kocha mnie mój umiłowany…!!! I jak bardzo mi ufa…

Byłam w moim Jezusie. Zanurzona w Nim cała. W Jego objęciach tańcząca leżałam. Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i patrzył we mnie… Miłość sama! Patrzył we mnie płonący cały miłością i zachwytem wielkim… Patrzyłam w mojego Jezusa z zakochana i zachwycona cała!
„Wiesz mój Jezu…? Wczoraj gdy pisałam notkę to sama się wzruszyłam…” – szepnęłam uśmiechając się do Jezusa nieśmiało.
„Nic dziwnego. Bardzo pięknie napisałaś, Moniko!” – wyszeptał Jezus z ogniem. Dotknęłam dłonią Jego policzek i głaskalam go z czułością…
„Bardzo pięknie. Ale to nie ja. To Ty piszesz we mnie! Ja bym sama tego nie wymyśliła!” – szepnęłam z naciskiem.
Jezus uśmiechnął się do mnie cudownie!
„Tak to Ja piszę w Tobie, kochana!”
„I notki świecą Tobą! Twoim światłem! Gdy piszę to tego nie widzę. Ale gdy czytam… świecą, aż razi! Dają po oczach!” – zaśmiałam się perliscie.
„Wy jesteście na ziemi światłem Moim!” – Jezus promieniał cały uśmiechem.
„Tak… Gdy nie Twoje światło we mnie, już dawno bym się poddała! A Twoje światło mnie podtrzymuje!” – szepnęłam wpatrzona w umiłowanego mojego.
Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie głęboko…
„Moniko, Moje światło w Tobie jest coraz mocniejsze! Świeci coraz jaśniej!”
Patrzyłam w mojego Jezusa z miłością i uwielbieniem. I On patrzył we mnie… Trwaliśmy w intymnej bliskości i Miłości. Mój Jezus i ja!

Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. Leżałam w Jego objęciach i rozmyślałam… Rozmyślałam o św Józefie.
Gdy mała Miriam wróciła od cioci Eli, zaślubiony Jej Józef ze zdumieniem zauważył, że Jego umiłowana jest w stanie odmiennym!!! Że Jego Miriam, że Jego Maryś jest w ciąży!!! Zakotłowało serce Józefa! Zabolało ogromnie!
Patrzył na Maryję, trzymającą się za brzuch i myślał może:
„Wystarczyły tylko trzy miesiące a już by o mnie zapomniała?! Zdradziła by mnie??! Nie! To niemożliwe!!! Moja Miriam nigdy by mi tego nie zrobiła! Kocha mnie! Więc dlaczego…?! A jeśli ktoś Ją skrzywdził??!! Zadał Jej gwałt??!! I może… Ale gdyby tak się stało, Miriam byłaby smutna, cierpiąca, obolała cała! A Ona szczęśliwa i radosna jak skowronek!!!”
Obserwował Miriam z daleka. Widział Jej jasny, perlisty śmiech, widział też, że gdy dotyka brzucha, na Jej pięknej twarzyczce pojawia się tajemniczy uśmiech…
Józef czuł się rozdarty… Zdezorientowany. Zagubiony bardzo… Nie wiedział co ma myśleć, co robić… Co mówić. Cały był zagubieniem… I ogromny kamień zaciążył w sercu Józefa…
W końcu postanowił Swoją Miriam od siebie oddalić. Tak! Napisze list rozwodowy. I weźmie winę na Siebie. I Miriam oddali!
Gdy tylko tak zdecydowalal, zapadł w głęboki, ozdrowieńczy sen… We śnie usłyszał Głos. Głos, który Mu wszystko wytłumaczył, objawił. Józef obudził się… I od razu zauważył, że ciężar znikł z Jego serca! Przypomniał sobie Głos… Zerwał się na równe nogi i pobiegł do domku Joachima i Anny! Biegł szybko jak wiatr!
A Jego serce szeptało samo do siebie:
„Będę ojcem!!! Już nim jestem! Bóg wybrał na ziemskiego ojca Swego Syna!!! Będę Jego opiekunem! I to ja nadam Mu Imię… Jeszua!”
Józef stanął przed ubogim domkiem i zapukał do drzwi. W drzwiach ukazała się Miriam. Józef ujął Ją za rękę i delikatnie przyciągnął do siebie. Wziął w Swe wielkie dłonie twarzyczkę umiłowanej. Miriam patrzyła w Józefa Swymi dużymi pięknymi oczami. I On patrzył w Jej oczy głęboko… Patrzył, a Jego spojrzenie mowilo:
„Wiem już o wszystkim, kochana moja! Znam prawdę! Zabieram Cię do siebie! Zabieram WAS do siebie!!!”
„Jak dobrze, mój Józinku! Jak dobrze…”- zaszczebiotala Miriam i położyła z ufnoscią i oddaniem głowę na Jego sercu. Wzruszony Józef objął swoją Maryś dużymi, silnymi ramionami… I przytulił mocno do Siebie. Trwali tak Oboje złączeni Bożą Tajemnicą…
A potem był spis ludności i narodziny Dzieciątka w betlejemskiej stajni. Józef pierwszy raz zobaczył Syna. Jaki był wtedy szczęśliwy… I dumny gdy widział pokłon pasterzy i mędrców! Wiedział, że Syn jest KIMŚ niezwykłym! A potem była ucieczka i zamieszkanie w kraju wielu obcych bogów. A potem powrót i osiedlenie się w Nazarecie. I zwykła codzienność i święta. I coroczna pielgrzymka do Jeruzalem. Józef widział jak Syn rósł, dojrzewał, widział Jego dobroć i mądrość. Widział Jego miłość. I był bardzo z Niego dumny…
I w końcu Józef zniknął. Tradycja mówi, że umarł na rękach Jezusa. Ale ja myślę że się w Nim rozpłynął… Józef, który na kartach Biblii nie wypowiedział ani jednego słowa, który słuchał tylko Boga i cały był dla Niego, w Nim się rozpłynął. Rozpłynął się w Bogu…

Byłam w moim Jezusie. Zanurzona w Nim cała! W Jego objęciach zakochana i szczęśliwa leżałam… Jezus pochylał się nade mną z tkliwością i patrzył we mnie… Cały był Miłością i cały był dla mnie! Dotknęłam dłonią Jego policzek i głaskalam go z czułością.
„Wiesz mój Jezu…? Moje życie nie jest lekkie. Przeciwnie! Jest ciężkie, bardzo ciężkie. Ale jest też piękne bardzo!!! Może dlatego piękne, że ciężkie… Niewielu mam przyjaciół. Ale za to sprawdzonych! Ty także jak chodziłeś po ziemi miałeś ciężkie życie. I miałeś niewielu przyjaciół, prawda?”
Jezus pokiwał głową twierdząco.
„Niewielu, ale za to sprawdzonych!”
„Wiesz mój Jezu… Jakby każdy człowiek dokładnie się wczytał w Twoje życie to mógłby odnaleźć w nim swoje życie!”
„Każdy we Mnie może odnaleźć samego siebie!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
„Ja już chyba siebie w Tobie odnalazłam… I pragnę skończyć tak jak Ty!!! W Niebie!” – szepnęłam patrząc w Jezusa z uwielbieniem i entuzjazmem.
„Zapewniam, że skończysz jak Ja! I Tam odnajdziesz siebie, w Pełni!” – wyszeptał mój śliczny z cudnym uśmiechem.
„To co mówisz jest baaardzo piękne i baaardzo tajemnicze…!” – szepnęłam z mocą.
Jezus patrzył we mnie płonący cały…
„Zmęczo…” – szepnęłam z trudem.
„Posil się więc i odpocznij kochana Moja!” – wyszeptał Jezus. Nakarmil mnie Swoim Ciałem. Zbliżył Swą twarz do mojej twarzy i zaczął obsypywać mnie pocałunkami! Deszczem pocałunków! Całował i całował… Czule i słodko i gorąco…
„Odpocznij Moniko! W Mych pocałunkach odpocznij kochana Moja!Jedyna Moja! Odpocznij…” – szeptał Jezus z ogniem i czułością niezwykłą. Zamknęłam oczy ze zmęczenia. A On całował… całował całym Sobą. I pomyślałam że tylko w Nim, tylko w Jezusie można odnaleźć samego siebie…

Zepsuł mi się rysik pojemnościowy, specjalny do tabletów i smartfonów, którym piszę notki. Trzymam go w ustach i nim klikam w smartfona. I tak piszę. Zepsuł się. Przedwczoraj, w piątek około południa zamówiłam nowy. Myślałam że będę czekać na niego kilka dni. Zanim sprzedawca dostanie pieniądze, zanim je zaksięguje, zanim towar wyśle to kilka dni minie – myślałam. Miałam nadzieję że nowy rysik przyjdzie do mnie najwcześniej we wtorek. Nastawiłam się na czekanie.
Tymczasem nowy rysik wczoraj po południu już był u mnie! Już nim pisałam! W jednym dniu zamówiłam, a na drugi dzień przyszedł! Pierwszy raz mnie takie coś spotkało!
„Umiłowanemu widać bardzo zależy żebym pisała notki skoro tak szybko rysik mi przysłał!!! Bo to On!!!” – myślałam.

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach leżałam zakochana i zachwycona cała! Jezus tulił mnie do SERCA i patrzył we mnie płonący cały miłością i oddaniem!
„Oczywiście, Moniko, że Mi bardzo zależy, żebyś pisała notki. O ważnych sprawach piszesz!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
„Dziękuję bardzo, mój Jezu! Baaaaaardzo dziękuję!!!” – szepnęłam z wdzięcznością i uśmiechem od ucha do ucha.
Jezus uśmiechnął się do mnie cudownie!
„To Ja Ci dziękuję, mój mały Rysiku!”
„Rysiku??! – zaśmiałam się perliscie – Tak! Jestem Twoim rysikiem, mój Jezu! Ty trzymasz mnie w dłoni! Jakie to piękne!!! Cudowne!!!” – szepnęłam zachwycona cała. A po chwili dodałam:
„Rysik mały, ale jednak ważny…”
Jezus uśmiechnął się do mnie z czułością. Zbliżył Swą twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie głęboko.
„Bardzo ważny! Bardzo! Nim piszę Swoją notkę dla świata!” – wyszeptał z ogniem.
Jezus patrzył we mnie. Ja patrzyłam w mojego Jezusa. Trwaliśmy w Miłosci i intymności wielkiej. We wzajemnym oddaniu.

Byłam w moim Jezusie. Zanurzona w Nim cała! W Jego objęciach obolała i zmęczona bardzo leżałam. Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. Pochylał się nade mną z tkliwością niesamowitą i patrzył we mnie płonący cały miłością i zachwytem wielkim! Patrzyłam w mojego Jezusa z trudem. Oczy się zamykaly ze zmęczenia…
„Mój śliczny… mój słodki Jezu…” – szepnęłam z trudem.
„Moja jedyna! Moja piękna! Umiłowana Moja!!!” – wyszeptał Jezus z ogniem. A po chwili dodał:
„Odpocznij Moniko…”
Uśmiechnęłam się do Jezusa z trudem. I pomyślałam że ja nie chcę odpoczywać tylko tańczyć! Jezus uśmiechnął się do mnie rozpromieniony cały Miłością! I natychmiast znaleźliśmy się w wielkiej sali balowej! Całej prześwietlonej światłem niezwykłym! Ciepłym i cichym…
Tańczylismy bardzo! Mój Jezus i ja. Jezus obejmował mnie z czułością i w tańcu prowadził. Patrzył we mnie jak w obrazek… Z uwielbieniem… Patrzyłam w mojego ślicznego Jezusa z zakochana i zachwycona cała!
„Uwielbiam z Tobą tańczyć, Moniko! Uwielbiam! W Twym tańcu jest miłość i siła i radość i szczęście! I gdy tańczysz dla Mnie, to wszystko Mi dajesz!” – wyszeptał Jezus z mocą.
„Ja Tobie daję?! To Ty mi dajesz to wszystko!!!” – uśmiechnęłam się do Jezusa od ucha do ucha.
Jezus uśmiechnął się do mnie cudownie!
„A możesz się zgodzić, że dajemy to sobie nawzajem?” – spytał Jezus z cudnym uśmiechem.
„Tak! Z tym mogę się zgodzić!” – zaśmiałam się perliscie.
Tańczylismy bardzo w Miłosci i bliskości bez granic…

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach obolała bardzo i bardzo zmęczona leżałam. Bez sił prawie. Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA. Patrzył we mnie głęboko… Miłość sama! Leżałam z zamkniętymi oczami. I gdy je otworzyłam… zobaczylam umiłowanego mojego… Stał cały w ranach, sińcach i krwi… Stał nagi. Pokorny i cichy. A wokół Niego szalał rozwrzeszczany bezimienny tłum!!!
„Głupi wariat!!! Gada niestworzone rzeczy i myśli, że Mu uwierzymy??!!! Nic z tego! Szalony!!! Niech zczeźnie!!!”
Wrzeszczal tlum. I zaczął rzucać w Jezusa kamieniami! Zerwałam się oniemiała z bólu i zaczęłam oslaniać Jezusa swoim ciałem…. Kamienie uderzały we mnie.
„Przestańcie!!! Czy nie widzicie, że ON jest niewinny?! Zobaczcie jaki stoi pokorny i cichy! On mówi prawdę! Mój Oblubieniec nie kłamie! Przestańcie!” – próbowałam przekrzyczeć tłum.
„Patrzcie! Obrończyni się znalazła!!! Uważaj ślicznotko, bo i ci się dostanie!!! A ty pewnie rodzina tego wariata??!! Podobna do Niego jesteś bardzo! Pewnie też wariatka!!!” – wrzeszczal rozwścieczony tłum.
„Wolę być podobną do Niego, do umiłowanego mojego Jezusa, niż do was!” – szepnęłam prawie bezgłośnie.
Tłum zniknął. Został tylko Jezus i ja.
Odwróciłam się do Jezusa przodem i stałam przed Nim ze spuszczoną głową…
„Jezu mój… ja bardzo pragnę być do Ciebie podobną, bardzo, bardzo, ale mi nie wychodzi…. Brak mi miłości, życzliwości, czułości dobroci…”
Jezus natychmiast podsunął Swoją dłoń pod mój podbrudek i delikatnie ale stanowczo podniósł moją głowę do góry. Patrzył we mnie z wielką Miłością…
„Jesteś do Mnie podobną, Moniko!!!” – wyszeptał z ogniem.
„Nie wychodzi mi…” – szepnęłam patrząc Jezusowi w oczy.
„Jesteś do Mnie podobną, Moniko! I jesteś Moją rodziną. Mówiłem Ci, że jesteś Moją Matką. Że rodzisz Mnie w sercach ludzkich, pamiętasz?” – spytał Jezus z czułością niezwykłą.
„Tak, ale…”
„Jesteś Moją rodziną!” – wyszeptał Jezus z naciskiem i dumą.
I przytulił mnie mocno, mocno do Siebie… Wtulił w Siebie. Trwaliśmy w Miłosci i bliskości bez granic…

Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. Patrzył tylko we mnie zakochany i zachwycony cały! I ja tylko w Niego patrzyłam! W mojego ślicznego Jezusa z miłością i uwielbieniem patrzyłam!
„Gdy tylko o Tobie pomyślę, mój Jezu, od razu gęba mi się śmieje a serce skacze z radości!!!” – szepnęłam uśmiechając się do Jezusa od ucha do ucha.
Jezus uśmiechnął się do mnie cudownie!
„Mam to samo, kochana Moja!” – wyszeptał z ogniem.
„Naprawdę…??!”
„Naprawdę, naprawdę!” – zaśmiał się Jezus dając mi lekkiego pstryczka w nos.
Zaśmiałam się radośnie!!!
„I uwielbiam gdy buszujesz w moim sercu!!! Uwielbiam!!! Uwielbiam bardzo!” – szepnęłam znowu.
„Mam to samo, kochana Moja!!!” – wyszeptał Jezus z jeszcze większym ogniem.
Patrzyłam w Jezusa zdziwiona do głębi…
„To ja też buszuję w Twoim SERCU??!!”
„A jak myślisz, Moniko co teraz robisz? Gdzie jesteś??! Oczywiście w SERCU Moim! Zawsze kiedy modlisz się z wiarą, nadzieją i miłością buszujesz w SERCU Moim!” – wyszeptał Jezus rozpromieniony cały.
„Napra….”- urwałam zachwycona i szczęśliwa cala.
Wpatrywalam się w umiłowanego mojego…. Zapatrzyłam się… Pomyślałam że w SERCU Jezusa Chrystusa jest nieskończenie wiele cudnych Ogrodów Miłości, Gór Szczęścia i Wodospadów Pocałunków… I gdy buszuję w Nim, Jezus daje mi to wszystko naraz! Wszystko jednocześnie!
„To prawda, Moniko!”
„Wiem…” – szepnęłam oszołomiona Miłością.
A Jezus patrzył we mnie… I patrząc zanurzał w Miłosci, w Sobie… Rozpływalam się w moim Jezusie… I buszowałam w Jego SERCU…

Byłam w moim Jezusie. Zanurzona w Nim cała! Przed chwilą mnie usprawiedliwił! Przed sobą samą. Ja się oskarżalam, a On mnie usprawiedliwiał!!! Usprawiedliwił mnie.
A teraz tańczylismy bardzo! Mój Jezus i ja! Tańczylismy bardzo… w wielkiej miłości i intymności wielkiej. Patrzyłam w mojego Jezusa z miłością i uwielbieniem. I On patrzył we mnie płonący cały!
„Dziękuję mój Jezu… Zmęczona jestem tym wszystkim bardzo… Bardzo! I nie mam siły…” – szepnęłam z trudem.
„Wiem, Moniko. Jestem z Tobą. I jestem Twoją siłą i odpocznieniem Twoim!” – wyszeptał Jezus z ogniem miłości.
„Tak!!! Gdyby nie TY, miliardy razy już bym się poddała! Ale TY mnie podtrzymujesz, żebym stała prosto jak strzała, a nie chwiała się jak tylko wiaterek powieje! Trzymasz w Swych dloniach! W objęciach Swoich mnie niesiesz… Dziękuję, mój Jezu kochany!!!” – szepnęłam z mocą.
Jezus patrzył we mnie głęboko… Potem zbliżył Swą twarz do mojej twarzy i mnie pocałował. Pocałował mnie jak Oblubieniec całuje Swą Oblubienice. Czułe i słodko i gorąco… Nakarmil mnie Swoim Ciałem. A potem położył Swą głowę na sercu moim. I buszował w nim! Jezus buszował w moim sercu! A mi było tak dobrze… Uwielbiam jak umiłowany mój w sercu mym buszuje! Uwielbiam…

Byłam w moim Jezusie. W Jego objęciach zanurzona cała! Osłabiona i przymulona działaniem antybiotyku. Leżałam. Na moim czole błyszczały kropelki potu. Leżałam wpatrzona w mojego Jezusa z miłością i uwielbieniem. Usmiechalam się do Niego od ucha do ucha!
Jezus pochylał się nade mną z tkliwością niesamowitą i patrzył we mnie płonący cały… Dotykał Swą dłonią mojego policzka i głaskał go z czułością…
„Lepiej się czujesz, kochana Moja?” – spytał Jezus z cudnym uśmiechem.
„Trochę lepiej, dziękuję, mój Jezu! Antybiotyk mocne uderzenie, trzy silne dawki w trzy dni”.
„Będzie dobrze…” – wyszeptał Jezus z czułością.
„Jest dobrze! Bo Ty jesteś ze mną!” – szepnęłam z mocą.
„Kochana Moja…” – Jezus patrzył we mnie z zachwytem.
Nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego.
„Odpocznij najmilsza, a Ja Ci zaśpiewam!” – wyszeptał z ogniem miłości.
Leżałam z przymkniętymi oczami. A Jezus spiewal:
„Ma jedyna zaśnij już… Ma jedyna oczka zmruż! Gwiazdki gasną na niebie, a Ja kołyszę Ciebie! Moja miłość nad Tobą nie zgaśnie nigdy już…!”
Otworzyłam oczy i uśmiechnęłam się do Jezusa promiennie! Od razu poznałam tę kołysankę! Śpiewała ją Mu Miriam gdy był malutki. Jezus zmienił ją troszkę, żeby była dla mnie… Specjalnie dla mnie…
„Pięknie śpiewasz mój Jezu!!! Masz piękny głos!!!” – szepnęłam z zachwytem.
„Po Mamie!” – wyszeptał Jezus z dumą.
„Tak! Twoja Mama ma cudowny głos! Słyszałam!”
„To również i Twoja Mama, Moniko!” – wyszeptał Jezus z ogniem i czułością niezwykłą.
Ujęłam Jego dłoń w swoje dłonie i ucałowałam ją serdecznie.
„Wiem!!! Dzięki Tobie!” – szepnęłam z mocą.
Leżałam w objęciach Jezusa z zamkniętymi oczami. Leżałam. A On śpiewał mi prosto do serca:
„Ma jedyna zaśnij już… Ma jedyna oczka zmruż! Gwiazdki gasną na niebie, a Ja kołyszę Ciebie! Moja miłość nad Tobą nie zgaśnie nigdy już…!”
Jezus spiewal… Zapadałam w spokojny i słodki sen…

Byłam w moim Jezusie. W Jego objęciach obolała bardzo, tańcząca bardzo i bardzo zmęczona leżałam. Bez sił prawie. Jezus pochylał się nade mną i patrzył we mnie płonący cały. Jak w obrazek we mnie patrzył…
„Umiłowana Moja! Słodka Moja! Jedyna Moja! Piękna Moja!” – szeptał z tkliwością i ogniem.
„Przy Tobie także nie można być smutnym, mój Jezu!!!” – szepnęłam z uśmiechem od ucha do ucha.
Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie głęboko. Przenikliwie bardzo…
„I nie spytasz, Moniko dlaczego dopuszczam na Ciebie kolejne cierpienia? Nie spytasz dlaczego Ty?!”
„Nie. Nawet mi to do głowy nie przyszło, żeby Cię pytać.”
Jezus wciąż patrzył we mnie głęboko…
„Ty nie spytasz, ale Ja odpowiem. Nie Tobie, jednemu z Twoich Dzieci Duchowych. Spytało Mnie: ‚dlaczego Monika?! Przecież ona jest Ci tak bliska! A Ty zamiast odejmować jej cierpień, dopuszczasz kolejne!’ Więc odpowiadam Twojemu Dziecku: Tak traktuję Moich przyjaciół! Najbliższych Moich! Wypróbowanych! Tym, którym ufam. Tych, o których wiem, że Mnie nie opuszczą, nie zostawią Samego… Tak traktuję Moich przyjaciół!”- wyszeptał Jezus poruszony wielce.
„Dopuszczając na nich kolejne cierpienia?” – spytalam bardziej z ciekawości niż mając na myśli siebie.
„Łącząc ich z Sobą i z tego z Męką Moją, Moniko!” – Jezus płonął cały Miłością.
Z trudem uniosłam głowę i zaczęłam całować mojego Jezusa… mojego najmilszego… Całowałam z miłością i uwielbieniem… A moje serce było tylko Jego! Tylko umiłowanego Jezusa. W Jego objęciach tańczyłam. A On nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego.

Byłam w moim Jezusie. Zanurzona w Nim cała… W Jego objęcia wtulona, tańcząca bardzo, leżałam. Jezus pochylał się nade mną i patrzył we mnie… z tkliwością niesamowitą i oddaniem… Cały był mój i cały był dla mnie! Patrzyłam w mojego Jezusa z uwielbieniem… Zakochana i zachwycona cała! Dotykałam dłonią policzek Jezusa i głaskalam go z czułością.
„Mój Jezu… mój słodki, najsłodszy, słodziutki… Mój piękny, najpiękniejszy! Najśliczniejszy… Śliczniutki…” – szeptało moje serce.
Jezus patrzył we mnie płonący i poruszony niezmiernie.
„Niewielu tak do Mnie mówi…” – wyszeptał smutno a jednocześnie z zachwytem.
„Niewielu?! To niewielu Cię zna… Bo gdyby Cię, Jezu znali…” – urwałam zamyślona.
„Tak… Niestety dla wielu jestem obcy…” – wyszeptał Jezus z bólem.
„Obcy?! Dla mnie nie jesteś obcy! Jesteś bliski… najbliższy… bliziutki…”
„Sama widzisz co mogę zdziałać w duszy, która się na Mnie otworzy! Otworzyłas Mi serce na oścież, a Ja w nim…”
„Buszujesz!!! Buszujesz w moim sercu!!!” – szepnęłam uśmiechając się do Jezusa promiennie.
Jezus rozpromienil się bardzo nade mną!!! Rozświetlił się cały! Uniósł się wielką radością i zaśmiał się cudnie! Perliscie i głośno!
„A żebyś wiedziała, Moniko!!! Buszuję!!!”
„Więc buszuj! Ile chcesz! Buszuj do woli!” – szepnęłam z mocą.
Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i mnie pocałował! Dał mi siarczystego i słodkiego buziaka.
„Przy Tobie, Moniko, Moja miła, nie można być smutnym!” – wyszeptał Jezus uśmiechając się cudnie.
„I dobrze!”
Uśmiechałam się do Jezusa od ucha do ucha. A On patrzył we mnie jak w obrazek… Tańczylismy bardzo w Miłosci i bliskości niezmiernej. A Jezus buszował w moim sercu!!!

Byłam w moim Jezusie. Zanurzona w Nim cała… W Jego objęciach tańcząca bardzo leżałam. Jezus pochylał się nade mną z tkliwością i patrzył we mnie płonący! Cały był Miłością i cały był dla mnie. Patrzyłam w mojego ślicznego Jezusa z miłością i uwielbieniem…
„Jak mogę Ci usłużyć, kochany mój?!” – szepnęłam z ledwością.
„Służysz Mi, Moniko! Służysz Mi cichym i pokornym znoszeniem zmęczenia, cierpienia, bólu serca i upokorzenia…”- wyszeptał Jezus z mocą.
Rzeczywiście byłam zmęczona bolało mnie całe ciało i serce i czułam się upokorzona.
„A Ty mój Jezu ostatnio mnie tylko chwalisz i chwalisz! Komplementy mi prawisz!” – szepnęłam patrząc Jezusowi w oczy.
Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie głęboko…
„I pewnie uważasz, że piszesz tylko o sobie?” – spytał Jezus łagodnie.
„Szczerze? Tak. Takie mam poczucie, że piszę tylko o sobie!”
Jezus patrzył we mnie płonący cały miłością…
„Moniko, pochwały i komplementy są często mówione na wyrost. A Ja mówię tylko prawdę. I gdybyś pisała tylko o sobie, Ja pierwszy od razu zakazał bym Ci pisać! Natychmiast! Moniko… kochana Moja… Ty piszesz o Mnie! O Moich dziełach, które w Tobie czynię! O tym ile może zrobić w duszy Bóg, gdy ona otworzy się na NIEGO! Piszesz o Mojej miłości, o Mojej bliskości! O Moich tęsknotach i pragnieniach! O Moim SERCU! O Mnie piszesz, Moniko!!!”-wyszeptał Jezus z ogniem, poruszony i płonący cały.
„O Twojej dobroci i piękności Twojej…” – szepnęłam z zachwytem.
„Tak!” – Jezus patrzył we mnie wzruszony.
„To ja już nic nie rozumiem. Ale ok! Nie muszę rozumieć! Kocham Cię i pragnę Ci służyć. Tyle!”
„Aż tyle, jedyna Moja! Aż tyle!!!”
Jezus rozpromienil się bardzo nade mną! Rozświetlił się cały miłością i cudnym uśmiechem! Także i ja nie mogłam się do Niego nie uśmiechnąć! Uśmiechnęłam się do Jezusa promiennie! Od ucha do ucha! A Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. Tańczylismy bardzo w intymności i bliskości bez granic!

Leżałam w objęciach Jezusa. Tańcząca bardzo i bardzo zmęczona leżałam. Bez sił prawie. Jezus pochylał się nade mną z tkliwością. I dotykał miejsca w moim ciele, które boli mnie najbardziej. Moich jelit dotykał z miłością i delikatnością niezwykłą… Dotykał i całował moje jelita…
„Mój Jezu…” – szepnęłam z ledwością.
Jezus natychmiast zbliżył Swą twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie płonący cały.
„Tak, Moja jedyna? Czego sobie życzysz?!” – wyszeptał z ogniem.
„Przytul…” – szepnęłam i zarzuciłam Jezusowi ręce na szyję. Przytulił mnie mocno do Siebie. I patrzył mi w oczy głęboko…
„Cierpisz bardzo, Moniko! Wielu innych na Twoim miejscu prosiło by, żebym odjął od nich cierpienie!” – wyszeptał Jezus z mocą.
„Ty wisząc na Krzyżu nie prosiłeś Ojca, żeby Ci odjął cierpienia! Więc i ja nie poproszę!” – szepnęłam ledwo, a może to to szepnęło moje serce. Nie wiem.
„Wielu innych na Twoim miejscu pytało by się: ‚dlaczego ja?!'”
„Ty gdy szedłeś na Krzyż, nie pytałeś Ojca: ‚dlaczego ja?!’ Więc i ja nie spytam!”
Jezus patrzył we mnie płonący cały…
„Wielu innych na Twoim miejscu…”
Przerwałam Mu gwałtownie!
„Przestań, Jezu!!! Proszę… Ja nie jestem ‚wielu innych’! Ja jestem ja, jedyna Twoja! I nie porównuj mnie z innymi. A jeśli musisz mnie z kimś innym to z Samym Sobą!!!” – szepnęłam. I całkowicie opadłam z sił.
Znalazłam się w Światłości wielkiej! Leżałam z otwartymi oczami i nic nie widziałam tylko światło. Jasne, ciepłe światło!!! I usłyszalam dziwną rozmowę… Jakby głosy, nie głosy…
„Moja córeczka… Dziecię Moje najmilsze…” – pierwszy głos był Obecnością i Miłością Odwieczną… I był mi bliższy niż ja sama sobie.
„Nie pozwolila Mi się porównywać z nikim innym tylko ze Mną, ze Mną Samym!” – tu poznałam głos Jezusa, jednak był on jakiś inny… I był mi bliższy niż ja sama sobie.
„Nie uczona, a mądrzejsza niż wielu. Uczy się mądrości od Mądrości Przedwiecznej!” – ten głos był leciutki jak wiatr a mocny i płonący jak ogień.
I nagle wszystko zniknęło! A ja znów byłam w objęciach Jezusa. Jezus pochylał się nade mną z tkliwością i patrzył we mnie głęboko…
„Kto to był?! Kto to był, mój Jezu?!” – spytalam zafascynowana.
Jezus uśmiechnął się do mnie z czułością.
„To Ja Jestem, Moniko. TATA, JA I DUCH!”
„TATA, TY I DUCH??!!! A ja nic nie widziałam… Tak bardzo pragnęłam zobaczyć…”
„Zobaczysz kochana! Jeszcze trochę i zobaczysz w Pełni! Obiecuję!” – wyszeptał Jezus płonący cały miłością i oddaniem. I wtulił mnie w Siebie… Zatopił w Miłosci. I czynił z Sobą jedno.

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach zanurzona cała! Jezus tulił mnie do SERCA i patrzył we mnie głęboko… Płonący cały Miłością i zachwytem wielkim! Patrzyłam w mojego ślicznego Jezusa z uwielbieniem i entuzjazmem!
„Rozpieszczasz mnie baaaaaardzo, mój Jezu!!!” – szepnęłam z mocą.
Jezus uśmiechnął się z czułością.
„Uwielbiam Cię rozpieszczać, Moniko!”
„Tylko żebym od tego rozpieszczania nie stała się rozwydrzonym bachorem!” – zaśmiałam się perliscie.
„Nie martw się! Nie grozi Ci rozwydrzenie!” – Jezus wyraźnie się ze mną droczył.
„A skąd wiesz?!” – szepnęłam uśmiechając się do Niego od ucha do ucha. Także się z Nim drocząc.
„Znam Cię!” – wyszeptał Jezus z ogniem. A potem spytał:
„Wiesz dlaczego Cię tak rozpieszczam, Moniko?”
„Życie mnie nie rozpieszcza to Ty mnie rozpieszczasz!”
Jezus gwałtownie pokiwał głową przecząco.
„Nie dlatego! Podoba Mi się Twoje serce! Uwielbiam do niego przychodzić i w nim przebywać! W sercu Twoim jest Mi bardzo dobrze i wygodnie bardzo! W nim jestem chciany i kochany! W nim jestem u Siebie! – wyszeptał Jezus z ogniem i nakarmil mnie Swoim Ciałem…
Zamarłam ze szczęścia! Patrzyłam w mojego Jezusa rozpromieniona i rozradowana!
„Tak bardzo pragnę, żebyś e moim sercu czuł się u Siebie!!! Bardzo się staram, żeby było Ci w nim dobrze i wygodnie!!! Tak bardzo zabiegam, żebyś był w nim chciany i kochany!!! Tak bardzo pragnę i się staram!!! A Ty mi mówisz, mój Jezu, że już jesteś…”
„Chciany i kochany!” – dokończył Jezus z ogniem.
Patrzyłam w mojego Jezusa… A On we mnie patrzył… Patrzył… jak w obrazek…

Byłam w moim Jezusie. Zanurzona w Nim cała! Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. Patrzył we mnie… Cały był Miłością i cały był dla mnie!!! Patrzyłam w mojego Jezusa z miłością i uwielbieniem… I było mi z Nim tak dobrze!!! Cudownie… Pięknie!!! Bardzo… I pomyślałam że jak w życiu mi ciężko i trudno tak z Jezusem mi dobrze… Jakby mój śliczny chciał mi wynagrodzić… Że to się równoważy… W życiu baaardzo ciężko, a z Jezusem baaaaaardzo lekko…
„Jestem jak Łazarz z Twojej przypowieści. Jak Łazarz leżący pod domem bogacza… Pokryty wrzodami, ranami. Tylko zamiast psów liżących jego rany, jesteś Ty mój Jezu! Jesteś Ty i obsypujesz mnie pocałunkami!!! Słodkimi, gorącymi pocałunkami!!!” – szepnęłam z mocą i wdzięcznością.
Jezus patrzył we mnie płonący cały miłością… Ogromnie!!! A ja szeptałam dalej:
„Tak mi dobrze, z Tobą, mój Jezu!!! Jak dobrze!!! Cudownie… Aż się boję co będzie gdy pójdę do Ciebie na rączki!!! Gdy zobaczę te wszystkie cudowności… Żebym się nie wystraszyła ich i nie uciekła!!! Ze strachu, żebym nie uciekła…”
Jezus zaśmiał się cudnie! Perliscie! Patrzył we mnie ognisty i piękny niezmiernie… Zbliżył Swą twarz do mojej twarzy i mnie całował… Delikatnie i z wielką czułością! Całował… I ja całowałam mojego Jezusa!
„Nie ucieknę!” – szepnęłam szybko.
„Ja myślę! Bo bez Ciebie byłoby Mi smutno bardzo…!”
„Smutno? W Niebie?! Przecież Tam tylu świętych!”
„Tak. Ale by Mi było smutno bez Mojej jedynej!!!” – wyszeptał Jezus płonący cały.
„Nie ucieknę! Nie ucieknę, żeby Ci smutno nie było, mój Jezu!!!”
„Moja piękna… Moja umiłowana… Moja jedyna…”
Jezus całował i całował… A ja rozpływalam się w Jego pocalunkach…

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach leżałam zanurzona cała!
Tańczylismy bardzo w intymności i bliskości bez granic! Mój Jezus i ja. Jezus pochylał się nade mną z tkliwością i patrzył we mnie głęboko. Zachwycony i rozpromieniony cały!!!
„Jakiś Ty Szybki, mój Jezu! I jaki Łatwy!” – wyrwało mi się z głębi serca. Patrzyłam w mojego Jezusa z miłością i uwielbieniem! Zaśmiał się słodko!
„Kiedy Łatwy spotka Łatwą, staje się jeszcze Łatwiejszy!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
„Kiedy Łatwa spotka Łatwego, staje się jeszcze Łatwiejsza!” – szepnęłam z mocą.
Jezus patrzył we mnie płonący cały miłością! Zakochany na zabój! I ja tylko w Niego patrzyłam, zakochana cała! (Może wyjaśnię o czym Jezus i ja rozmawialiśmy. Żeby nie było wątpliwości i niedomówień 😁Rozmawialiśmy o wzajemnym oddaniu się sobie nawzajem. Bóg oddaje się duszy i kiedy widzi, że i dusza oddaje się Jemu, wtedy ON oddaje się jej jeszcze bardziej i bardziej i bardziej… I odwrotnie. Gdy dusza widzi, że Bóg się jej oddaje, wtedy i ona oddaje się Jemu jeszcze bardziej i bardziej…)
„My już mamy nawet swój własny język!” – szepnęłam uśmiechając się do Jezusa od ucha do ucha. Jezus uśmiechnął się do mnie cudownie. Z czułością niezwykłą.
„Zakochani powinni mieć swój własny język!” – wyszeptał Jezus.
„Tak!!!”
Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego… Patrzyłam w mojego ślicznego rozpromieniona Miłością i szczęśliwa baaardzo!
„Jakiś Ty Fikuśny mój Jezu!!!” – wyrwało mi się z głębi serca.
„A Ty Moja jedyna, jaka Fikuśna!!!” – Jezus promieniał cały dumą i zachwytem.
„Ja…??!! Naprawdę??!”
„Jasne! Fikuśna jak ta lala!!!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
W moich oczach pojawiły się łzy…
„Ejże…! Ale Fikuśni nie płaczą…!!!” – wyszeptał Jezus z czułością niezwykłą.
„To ze szczęścia!!!” – zaśmiałam się perliscie, uszczęśliwiona Jego miłością.
„A, jak ze szczęścia to mogą płakać! Do woli!”
Smialismy się oboje, Jezus i ja.

Może wyjaśnię, wytłumaczę co znaczy ten wyraz.. Albo nie! Niczego nie będę tłumaczyć, ani wyjaśniać! Zakochani powinni mieć swoje tajemnice! Więc niech to będzie naszą małą słodką tajemnicą…!

Byłam w moim Jezusie. Zanurzona w Nim cała! Tańczylismy bardzo! Mój Jezus i ja. Jezus pochylał się nade mną z tkliwością i tulił do SERCA Swego. Patrzył we mnie płonący cały miłością i zachwytem wielkim!
„Moniko! Tyś Moja! Tyś Moja!” – wyszeptał z ogniem. Dotknęłam dłonią policzek Jezusa i głaskalam go z czułością.
„Twoja!!! Tylko Twoja! Cała Twoja! Od zawsze Twoja! Na zawsze Twoja! Tak!!! Od zawsze, na zawsze!” – szepnęłam rozpromieniona cała.
„Od zawsze, na zawsze! – pięknie powiedziane!!!” – wyszeptał Jezus z zachwytem.
„Po Twojemu!” – uśmiechnęłam się do Jezusa od ucha do ucha.
Jezus zaśmiał się cudnie! Perliscie!
„Po Mojemu!”
Patrzyłam w mojego ślicznego Jezusa z miłością i uwielbieniem…
„Wiesz dlaczego z Tobą jestem, mój Jezu?!”
„Mhmm!” – Jezus promieniał cały uśmiechem.
Dotknęłam dłonią Jego oczu…
„Bo mi się podobasz! Podobają mi się Twoje oczy błyszczące miłością gdy we mnie patrzysz!”
Dotknęłam Jego ust…
„Podobają mi się Twoje usta, z których wychodzą tylko dobre i mądre słowa!”
Dotknęłam dłonią SERCA Jezusa, a ONO natychmiast wyskoczyło z Jego Ciała i znalazło się w moich dłoniach!
„Ale najbardziej podoba mi się Twoje SERCE, wielkie i kochające, które bije dla mnie!!!” – szepnęłam z mocą i wdzięcznością.
„I jest Twoje, Moniko! Należy do Ciebie! Od zawsze, na zawsze!” – wyszeptał Jezus. Patrzył tylko we mnie!
„Pięknie powiedziane!” – szepnęłam. Patrzyłam tylko w mojego Jezusa!
Uśmiechał się do mnie cudownie!
Z SERCA Jezusa wyszła Hostia i weszła do serca mego! Jezus patrzył we mnie płonący cały… A ja tuliłam SERCE Najdroższe do mojego serca.
Od zawsze, na zawsze!

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach leżałam tańcząca bardzo. Umiłowany moj Jezus pochylał się nade mną z tkliwością i patrzył tylko we mnie płonący cały miłością!!!
„Jak Ty mi ufasz, mój Jezu! I ja Tobie ufam! Takiej Miłości nie można nie ufać!” – szepnęłam zakochana i zachwycona cała.
A po chwili dodałam:
„Kochasz mnie, mój Jezu! Jak bardzo mnie kochasz!!!” – szepnęłam z mocą.
„Po krzyż i zmartwychwstanie! Nad życie i śmierć! Na wieczność! Tak Cię kocham, Moniko!!!” – wyszeptał Jezus płonący cały miłością.
Uśmiechnęłam się do Jezusa promiennie! Od ucha do ucha! Leżałam w Jego objęciach… rozmyślałam…
„Twoja Miłość mnie powstrzymuje i podtrzymuje! Powstrzymuje mnie przed poddaniem się! Przed zwątpieniem, przed rozpaczą! Podtrzymuję w walce! W dążeniu za Tobą! W parciu naprzód! Z podniesioną głową! I sercem wzniesionym ku Tobie, mój Jezu!”
Patrzyłam w mojego Jezusa z uwielbieniem i entuzjazmem! A Jezus patrzył we mnie jak w obrazek… I tulił do SERCA Swego.

Byłam w ramionach Jezusa. W Jego objęciach zanurzona cała… Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. Patrzył we mnie płonący cały miłością… Patrzyłam Mu w oczy zmęczona niezmiernie…
„Mam ciężko… bardzo ciężko, coraz ciężej mój Jezu… Zresztą Ty wiesz, jesteś w tym ze mną!” – szepnęłam z mocą.
„Tak, Moniko. Jestem w tym z Tobą! Jestem z Tobą! Nawet kiedy wydaje Ci się, że Mnie nie ma, Ja jestem! Najbliżej…” – Jezus patrzył we mnie płonący cały.
„Wiem, mój Jezu! Mój słodki Jezu… mój Jezu ukochany…” – dotykałam dłonią policzek Jezusa i głaskalam go z czułością.
Tańczylismy bardzo w intymności i bliskości bez granic. A moje serce odpoczywało w Umiłowanym…
Moje serce obolałe i zmęczone bardzo i cierpiące… A jednocześnie wolne, szczęśliwe, pełne radości i pokoju! To jest możliwe tylko w Jezusie!!! Tylko w Nim!!! Tylko dzięki NIEMU!!!
„Jezu mój… jak Ty mi ufasz! Jak bardzo mi ufasz! Jak bardzo mi ufasz, że dajesz mi tak ciężki krzyż!!! Jak bardzo mi ufasz, że go nie odepchnę, nie odrzucę… nie ucieknę! Jak bardzo mi ufasz, mój Jezu!!!” – szepnęłam z ogniem, wpatrzona w Jezusa.
Jezus milczał. Nie odpowiadał. Nie musiał. W Jego oczach widziałam odpowiedź… Ufność i oddanie. Całkowite oddanie. Więcej!!! Poddanie mi całkowite!
Uśmiechnęłam się do Jezusa promiennie i radośnie bardzo! A On zbliżył Swą twarz do mojej twarzy i całował mój uśmiech… Całował całym Sobą! Serce moje odpoczywało w Jezusie…

Byłam w moim Jezusie. Zanurzona w Nim cała. Jezus pochylał się nade mną z tkliwością i patrzył tylko we mnie zakochany i zachwycony cały! I ja tylko w Niego patrzyłam! W mojego Jezusa z uwielbieniem patrzyłam! W mojego Jezusa! A moja myśl pobiegła znów do mojego Duchowego Dziecka… Ono i ja byliśmy w podobnej sytuacji fizycznej. Ale całkiem inaczej tę sytuację przyjmowaliśmy. Właściwie to moje Dziecko tej sytuacji nie przyjęło… Bunt i żal do Pana Boga…
„Wszystko zależy od tego czy dusza żyje w relacji ze Mną, Moniko! Od tego Kim dla niej jestem. Jak jestem dla niej ważny, na którym miejscu jestem w jej życiu. Czyja wola, jej czy Moja się dla niej liczy. Wszystko zależy od relacji ze Mną!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
„Tak, mój Jezu!”
Jezus patrzył we mnie jak w obrazek…
„Dlatego tak ważne jest aby dusza otworzyła Mi swe serce, abym mógł w niej działać. Ja stoję i pukam do serca dzień i noc. Ale jeśli Mi dusza sama nie otworzy, na siłę nie wejdę.”
„Tak, mój Jezu… A wiesz, moje Dziecko dziwi się bardzo, że ja taka obolała, a taka szczęśliwa i uśmiechnięta! I wszystko mi w życiu wychodzi. Mówi że mnie podziwia i mi zazdrości. Odpowiadam Dziecku, żeby mnie nie podziwiało, ani nie zazdrościlo. Ale, żeby się ode mnie uczyło!”
” Dobrze powiedziałaś!” – wyszeptał Jezus czułością.
Nakarmil mnie Swoim Ciałem i patrzył we mnie płonący cały! Miłość sama!
„Całuj mnie, Jezu! Pragnę Twoich pocałunków! Moje serce pragnie!” – szepnęłam z mocą.
Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i mnie pocałował. Pocałował mnie jak Oblubieniec całuje Swą Oblubienice. Czule i słodko i gorąco! Potem całował moje serce! A ono rozpływało się w Miłosci…

Patrzyłam w mojego Jezusa… W Jego oczy patrzyłam. I On patrzył w moje… Poważny i dostojny bardzo! Patrzył w moje oczy głęboko… Nasunął mi na myśl moje kochane Duchowe Dziecko… Ostatnio słyszałam jak się na głos modliło… jęczało:
– Boże! Pomóż nam! Boże pomóż mi!!! – tak się modliło. Lecz jego modlitwa ulatywała jakby w próżnię… Jezus pokazał mi jak się modli serce mojego Dziecka… Jego serce modliło się tak: ‚Boże!!! Pomóż mi!!! Niech się stanie tak, jak ja chcę, nie jak Ty!!! Niech się dzieje wola moja, a nie Twoja!!!’
Jezus patrzył mi w oczy z ogniem!
„Sama widzisz, Moniko że taka modlitwa nie jest Mi miła…. I choćbym nawet chciał, nie mogę jej wysłuchać…” – wyszeptał Jezus ze smutkiem.
„Wiem… Serce mnie bardzo boli, gdy patrzę na moje Dziecko. Jego oczy smutne, puste… zimne. Jakby martwe… Jego serce zamknięte na Ciebie… Serce mnie boli, ale wiem że nic nie mogę zrobić…” – szepnęłam z bólem.
„Możesz i robisz, kochana Moja! Tańczysz za swoje Dziecko! I cierpisz ze Mną!”
„Tak!”
„W cichości!”
„Staram się, mój Jezu!”
„Wiem, Moja jedyna”
„A powiedz mi, Jezu! Trzeba mieć nadzieję, że moje Dziecko się jeszcze nawróci, że otworzy dla Ciebie serce? Trzeba mieć nadzieję, prawda?!”
Jezus patrzył we mnie płonący cały miłością.
„Ja zawsze mam nadzieję, Moniko! Nadzieje to Moje drugie Imię!!!” – wyszeptał z ogniem.
Uśmiechnęłam się do Jezusa radośnie! Promiennie bardzo! Od ucha do ucha! A Jezus rozpromienil się ogromnie nade mną! Rozświetlił się cały! Nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. Tańczylismy bardzo w Miłosci i bliskości bez granic!

Byłam w moim Jezusie. Zanurzona w Nim cała. Jezus pochylał się nade mną z tkliwością i tulił do SERCA Swego. Patrzył tylko we mnie zakochany i zachwycony cały! I ja tylko w Niego patrzyłam! W mojego Jezusa patrzyłam… usmiechalam się do Niego od ucha do ucha!
„Właśnie przed chwilą powiedziałam mojemu Duchowemu Dziecku, że mam u Ciebie ‚chody’!” – szepnęłam z mocą i wdzięcznością.
„Bo masz!” – wyszeptał Jezus śmiejąc się perliscie.
„Wiem! Dlatego tak powiedziałam. Tylko Ciebie poproszę, a Ty od razu wszystkie przeszkody usuwasz spod nóg! Baaaaaardzo dziękuję, mój Jezu!”
„Dla Ciebie wszystko, jedyna Moja!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
Zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie płonący cały miłością. Głęboko…
„Ty dla Mnie wszystko, to i Ja dla Ciebie wszystko, Moniko!” – wyszeptał z ogniem.
„Tylko moje ‚wszystko’ jest inne niż Twoje! Twoje ‚Wszystko’ jest wielkie, ogromne!!! Moje jest maleńkie…” – szepnęłam wpatrzona w ślicznego mojego Jezusa.
Jezus gwałtownie pokiwał głową przecząco! I patrzył we mnie jeszcze bardziej przenikliwie…
„Moja perspektywa, Moniko jest inna. Ja to widzę odwrotnie niż Ty!”
Otworzyłam szeroko oczy i rozdziwiłam usta ze zdumienia!!!
„Odwro… Czyli…??!!!” – wymamrotałam ledwo.
Jezus zaśmiał się cudownie! Zamknął mi usta pocałunkiem… Słodkim i gorącym!
„Odwrotnie czyli odwrotnie, Moniko. Po prostu!” – wyszeptał Jezus rozczulony bardzo.
„To ja już nic nie wiem… nic nie rozumiem… Chce mi się pić i zmęczona jestem…” – nagle opadły ze mnie siły.
„Wiem! Tańczysz przecież dla Mnie dzień i noc! Napij się i odpocznij kochana!”
Jezus natychmiast przyłożył moje usta do Rany SERCOWEJ i dawał mi pić. I piłam Napój Życia i Miłości. Piłam i odpoczywałam w moim Jezusie!

Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. Trzymał mnie w objęciach i patrzył we mnie płonący cały miłością!
„Zabieram Cię, Moniko!” – wyszeptał uśmiechając się tajemniczo.
„A dokąd?” – spytalam zaciekawiona.
W tej chwili znalazłam się w ciemności wielkiej! Nieprzeniknionej! Niczego wokół siebie nie widziałam. Tylko ciemność! Ciemność ta przytłaczala mnie… Przygniatała!
„Jezu mój… proszę!!!” – szepnęłam z głębi serca.
I znów leżałam w ramionach Jezusa. A On patrzył we mnie głęboko! Płonący cały miłością!
„Moniko, tak ostatnio często postrzegasz swoje życie! Takim Ci się ono wydaje!”
„Tak!”
„Jak ta ‚ciemna dolina’ z psalmu!”
„Tak! Ale bardziej jest przy mnie druga część: ‚zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną!”
Jezus uśmiechnął się do mnie z czułością niezwykłą…
„Chcesz zobaczyć, Moniko, jakie jest naprawdę Twoje życie?”
Kiwnęłam głową, że tak.
I natychmiast znaleźliśmy się na jakiejś łące. Jezus i ja. Łąkę prześwietlało jasne, ciepłe światło! Także tę łąkę widziałam przez mgłę. Zresztą nie ważne czy to była łąka, czy nie. Najważniejsze, że mój Jezus był ze mną! Bawiliśmy się tam jak dzieci! Smialismy się głośno i wesoło! Potem leżałam na trawie uśmiechnięta od ucha do ucha! A Jezus pochylał się nade mną i całował mój uśmiech!!! I cieszył się mną! Cieszył się mną!!! Niezmiernie!!!
„Taaak!!! Żyję w pełnym Słońcu…!” – szepnęłam rozpromieniona i zachwycona cała!
„Żyjesz we Mnie, Moja jedyna! W Miłosci żyjesz!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
„Taaak..!”
Uśmiechałam się do Jezusa promiennie. A On całował mój uśmiech…

Byłam w moim Jezusie. Zanurzona w Nim cała! Patrzyłam w mojego Umiłowanego z miłością i uwielbieniem! I pomyślałam że to nie tyle On jest moim Umiłowanym, ale ja Jego umiłowaną! Umiłowaną do końca! Po krzyż i zmartwychwstanie!
Jezus pochylał się nade mną z tkliwością niesamowitą…
„Tak, Moniko! Jesteś Moją umiłowaną! Moją śliczną, słodką! I Moją jedyną!” – wyszeptał z ogniem.
„Jak pięknie mnie nazywasz, mój Jezu! Cudownie! Nikt nie nazywa mnie tak pięknie jak Ty!!!” – szepnęłam z uwielbieniem.
Jezus uśmiechnął się do mnie cudnie!
„I już nie uważasz że to na wyrost?!”
„Nie!”
Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie głęboko.
„Powiem Ci jeszcze więcej! Jesteś odważna, dzielna i masz dystans do samej siebie! Mało kto by tak napisał jak Ty: ‚Dziś na świecie rządzi ideał. Idealna figura, idealny wygląd. A ja nie jestem idealna. Jestem ORYGINALNA!
😁 ‚”
„Tak, napisałam na Facebooku – zaśmiałam się wesoło – A znajoma skomentowala: ‚Ale tylko oryginaly są w cenie 😊'”
„Każdy człowiek jest oryginalny i każdy jest cenny. Ale wielu woli być idealnym niż oryginalnym!”
„Ja tam wolę być oryginalna!” – szepnęłam z uśmiechem od ucha do ucha. A po chwili dodałam:
„Jestem oblubienicą Oryginalnego Oblubieńca!!! Trzeba być baaaaaardzo oryginalnym i mieć baaaaaardzo oryginalne SERCE, żeby pójść na Krzyż za tego kogo się kocha! By pójść na Krzyż z Miłości!!!”
Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i patrzył we mnie płonący cały miłością i zachwytem wielkim…