Leżałam w ramionach Jezusa tańcząca bardzo. Jezus pochylał się nade mną z tkliwością bezbrzeżną i patrzył we mnie z ogniem! Uśmiechałam się do Jezusa promiennie. Wyciągnęłam ręce i zaczęłam dotykać dłonią Jego policzek i głaskałam go z czułością.
„Mój kochany… Mój kochany…” – szepnęłam z mocą.
Tyle trosk, problemów, zmartwiemi bólu . A ja leżę w ramionach Jezusa! Trzyma mnie w Swoich dłoniach. I niesie mnie przez te troski, problemy, zmartwienia i cierpienie! Niesie mnie na rękach! A ja jestem Jego niemowlęciem, Jego dzieciątkiem! Maleństwem Jezusa! Bezbronnym wobec Jego miłości… I oddany Mu całkowicie.
„Pragnę Cię mój Jezu!!!” – szepnęłam z mocą.
„Uwielbiam przebywać w tym, który Mnie pragnie!!!” – wyszeptał Jezus patrzac mi w oczy płonący cały.
„Pragnę!”
„Uwielbiam!”
Jezus nakarmił mnie Swoim Ciałem i położył głowę na sercu moim… Objęłam Jezusa z miłością! Całą sobą objęłam… Całą sobą pragnęłam!

Leżałam w ramionach Jezusa. Leżałam tańcząca bardzo. Bardzo! Mój Jezus pochylał się nade mną z tkliwością bezbrzeżną i patrzył we mnie głęboko. Płonący cały miłością i poruszony niezmiernie…
„Cierpisz ze Mną, Moniko kochana, Moja!” – wyszeptał Jezus z ogniem miłości.
„Tak. Dziękuję, że mogę! Że mnie chcesz!” – szepnęłam z trudem.
„To Ja Ci dziękuję, że Mnie chcesz!!!” – wyszeptał Jezus, a w Jego oczach zobaczylam łzy.
„A niby dlaczego miałabym nie chcieć??!!” – szepnęłam oburzona.
„Wielu pragnie być ze Mną w chwale, a ze Mną na krzyżu niewielu…” – wyszeptał Jezus ze smutkiem i goryczą.
„Ja pragnę!” – szepnęłam a po chwili dodałam:
„Tak bardzo mnie kochasz! Swoją miłością otwierasz mnie na Siebie… Poszłabym za Tobą wszędzie!!!”
„Nawet na krzyż!”
„Tam przede wszystkim! Tam przede wszystkim, mój Jezu kochany!!!” – szepnęłam z ogniem. I opadłam z sił.
Jezus nakarmił mnie Swoim Ciałem. A potem zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i mnie pocałował. Pocałował mnie jak Oblubieniec całuje Swoją Oblubienicę. Czule i słodko i gorąco… Tańczyliśmy bardzo w intymności. Jezus zatapiał mnie w Sobie…

Jezus siedział na ławeczce obok studni. A ja siedziałam u Niego na kolankach. Jezus nakarmił mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA. Patrzył tylko we mnie. I ja tylko w mojego ślicznego Jezusa patrzyłam.
„Umieściłam na blogu jeszcze jedno moje zdjęcie!” – szepnęłam patrząc Jezusowi w oczy i uśmiechnęłam się do Niego od ucha do ucha.
„Widzę!” – wyszeptał Jezus i w oczach Jego zobaczyłam wielką radość.
„Wiesz? Jakiś czas temu umieściłam je na Facebooku z komentarzem: ‚Szczerzą mi się zęby przednie! 😁’ I znajomi wysyłali mi pod nim serduszka i kciuki w górę. A mój kolega skomentował: ‚Kocham Twój dystans do samej siebie 😁’ I śmiał się! Śmiał się razem ze mną!!! I mój Duchowy Syn mówił że ja taka uśmiechnięta i zadowolona na tym zdjęciu na karuzeli! Opowiedziałam, że to dlatego bo cieszę się, że się kupy trzymam! 😄Wszystko boli, stawy bardzo bolą, trzeszczę i skrzypię jak stara szafa… a ja się na karuzelę pcham! Przecież to trzeba być normalnie nienormalnym! Walniętym!”
Jezus i ja wybuchnęliśmy głośnym, dźwięcznym śmiechem!!!
„Pamiętasz mój Jezu jak pierwszy raz powiedziałeś mi, że jestem piękna?! Jak się wtedy oburzałam, jak zaprzeczałam… Naprawdę wtedy nie widziałam w sobie piękna. A Ty cierpliwie, konsekwentnie, z uporem, ale delikatnie i z miłością pokazywałeś mi moje piękno. Przekonywałeś mnie o nim. I przekonałeś! I dziś już mogę powiedzieć: ‚Tak! Jestem piękna, bo podobna do Ciebie! Jestem piękna mimo, że szczerzą mi się zęby przednie! A może właśnie dlatego!!!”
Umilklam na moment. Jezus patrzył we mnie rozpromieniony miłością i dumą! Zachwycony cały!!! Uśmiechnięta od ucha do ucha dodałam jeszcze:
„I blog mam bardzo piękny! Bo nie mój!!! Ty go tworzysz Jezu! Moimi rękami!”
„Teraz to bardziej szczęką!” – zaśmiał się Jezus perliście.
„Masz rację! Teraz to szczęką!” – śmiałam się również.
„Szczęką i sercem!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
„Taaa…!”
Patrzyłam w mojego Jezusa rozpromieniona bardzo! A On patrzył we mnie jak w obrazek…

Leżałam w ramionach Jezusa. Leżałam tańcząca bardzo! Bardzo obolała i zmeczona cała. Jezus pochylał się nade mną z tkliwością bezbrzeżną i patrzył we mnie Swym ognistym spojrzeniem… Miłość sama!
„Zmęczo…” – zaczęłam z trudem wielkim.
„Wiem, jedyna Moja! Wiem…” – wyszeptał Jezus poruszony niezmiernie.
Zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i mnie pocałował… Pocałował mnie jak Oblubieniec całuje Swoją Oblubienicę… Czule i słodko i gorąco bardzo!
Pocałował mnie, a potem patrzył we mnie z zachwytem! Uśmiechnęłam się do Jezusa promiennie…
„Je…” – urwałam zmeczona. Ale mój umiłowany wiedział o co mi chodzi.
„Jeszcze raz?!” – wyszeptał Jezus uśmiechając się do mnie cudownie.
Pokiwałam głową, tak.
Jezus znów zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i znowu mnie pocałował… Miłość i słodycz Sama… Potem znów patrzył we mnie głęboko…
„J…” – zaczęłam znowu i uśmiechnęłam się do Jezusa od ucha do ucha!!!
A On spojrzał we mnie płonący cały. Zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i znów mnie pocałował. Ogniście! Tym razem już nie przestawał. Całował! A całując zatapiał mnie w Sobie! Nasze serca objęły się serdecznie i ucałowały… Z SERCA Jezusa wyszła Hostia i weszła do serca mojego…
A moje serce szeptało uszczęśliwione niezmiernie:
„Jeżeli pocałunki Twoje są łaskami to całuj mnie nieustannie! Pragnę Twoich łask, nie dla siebie. Ale dla Dzieci moich!!! Całuj Dzieci moje!!! Całuj mój Jezu kochany!!!”
I Jezus całował! I teraz całuje… Czule i słodko i gorąco…

Jezus siedział na ławeczce obok studni. A ja nakarmiona Jego Ciałem, wtulona w umiłowanego rozmyslalam… Jezus pochylał się nade mną z tkliwością i patrzył we mnie głęboko… Płonący i poruszony cały.
„O czym tak rozmyślasz, Moniko kochana Moja?” – spytał Jezus z czułością niezwykłą.
Uśmiechnęłam się do Niego delikatnie i patrząc Jezusowi w oczy szepnęłam z mocą:
„A o Tobie rozmyślam, mój Jezu! O Twojej miłości! O tym jak bardzo mnie kochasz! Doświadczam Twej miłości każdego dnia! Wokół siebie i w sobie! A doświadczenie Twojej miłości sprawia, że grzeszę mniej! Widzę jak mnie kochasz i uczę się kochać od Ciebie! Pragnę kochać jak Ty mnie kochasz!!! Ostatnio tak się zastanawiam i dochodzę do wniosku, że prawo ustanawia się po to bo brakuje miłości… Gdyby ludzie kochali się wzajemnie, nie potrzebaby było nakazów i zakazów! Gdyby ludzie kochali się wzajemnie, pragnęliby dobra dla siebie nawzajem. Nie zabijaliby jeden drugiego, nie kradli, nie cudzołożyliby, nie zdradzali… Nie zazdrościliby, nie kłamali, nie plotkowaliby. I dochodzę do wniosku że prawo jest po to, żeby wymusić miłość… Gdyby ludzie kochali się wzajemnie to więzienia byłyby puste!!! A tak każdy patrzy tylko w siebie, goni nie wiadomo za czym… I chwali się tym, czego powinien się wstydzić… Na przykład osoby LGBT obnoszą się tym czego powinni się wstydzić… Zadają równouprawnienia. I chcą usankcjonować prawnie to co dla innych jest nie do przyjęcia. ‚Małżeństwa’ jednopłciowe. Chcą grzech uczynić prawem. Straszne… A wystarczyło tylko spojrzeć w Twoje oczy i wszystko byłoby inaczej… Po Twojemu!”
Umilklam. Byłam bardzo zmęczona… Jezus tulił mnie mocno, zatapiał w miłości. I czynił z Sobą jedno…

Jezus siedział na ławeczce obok studni. A ja siedziałam u Niego na kolankach. Nakarmił mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA. Wtulona w umiłowanego rozmyslalam…
„Wczoraj zaczęłam zmieniać wygląd mojego bloga. Poszukalam motyw, szablon, który mi się podobał. Był taki inny niż, które miałam do tej pory. Potem ustawiałam nagłówek. Umieściłam zdjęcie mojego obrazu ‚Dobrego Pasterza’, a obok, w logo umieściłam swoje zdjęcie. Na karuzeli. Podobało mi się. I podobał mi się taki wygląd bloga. Robiłam to wszystko na komputerze. Ustawiłam czcionki i panel boczny. I się zmęczyłam 😁 pomyślałam, że dokończę dzisiaj. Na koniec jeszcze zerknęłam jak blog wygląda w smartfonie. I zdziwiłam się! Moje zdjęcie zasłaniało ‚Dobrego Pasterza! Pomyślałam, że dzisiaj poprawię. Ale gdy pierwsze zdziwienie minęło, pomyślałam, że tak może zostać. Że tak może być. Tym bardziej, że w sercu słyszałam cichy głos: ‚ Zostaw, tak jest pięknie!’ Uśmiechnęłam się do tego głosu. Jednak znów naszły mnie myśli, że tak nie może być, żebym zasłaniała sobą Jezusa, że tak nie uchodzi. I Duchowemu Synowi napisałam: ‚Jutro spróbuje jeszcze poprawić bo jak się patrzy w smartfonie to zdjęcie zasłania obraz’. A Syn odpisał: ‚Ale pojawia się na pierwszej stronie. Owszem, przesłania to, co poniżej, ale mnie się podoba. I Twoje zdjęcie z karuzeli. Suuuper! Wreszcie nadrobiłem lekturę bloga 💙💙💙💙’ I w sercu znów usłyszałam: ‚Zostaw, tak jest pięknie!’
I zostawiam! Nie patrzę na to czy uchodzi, czy nie. Jak ktoś będzie chciał zobaczyć pełną wersję bloga to może na komputerze zobaczyć. A Jezus się nie pogniewa, że Go sobą zasłaniam. On wie, że nie chcę Go sobą zasłaniać. Nie tylko na blogu, ale przede wszystkim w życiu!”
Jezus patrzył we mnie głęboko. Uśmiechał się do mnie cudownie!
„U Ciebie, Moniko jestem u Siebie! A będąc u Siebie jestem u Ciebie!”
„I vice versa!” – szepnęłam rozpromieniona od ucha do ucha.
Jezus patrzył we mnie jak w obrazek…

Leżałam w ramionach Jezusa. Leżałam tańcząca bardzo! Bardzo obolała i zmeczona cała. Bez sił. Leżałam z zamkniętymi oczami. Nie miałam siły, żeby podnieść powieki. Ale mimo zamkniętych oczu widziałam mojego Oblubieńca. Jezus pochylał się nade mną z tkliwością bezbrzeżną i patrzył we mnie głęboko… Płonący i poruszony cały!
„Cała Moja… Cała Moja!!!” – wyszeptał z zachwytem i dumą.
Uśmiechnęłam się do umiłowanego z trudem wielkim.
„Cała Twoja! Tak, bardzo pragnę być cała Twoja. I cieszę się że tak jest!” – szepnęło moje serce.
„Cała Moja! A Ja cały Twój!!!” – wyszeptał Jezus z ogniem miłości.
„Tak!!! Cały mój i cały dla mnie!!! Wiesz, mój Jezu kochany?! Im mniej mogę sama, tym więcej mogę w Tobie! Dzięki Tobie!!!”
W tej chwili poczułam policzek Jezusa przy moim policzku… Przytulał mnie mocno i delikatnie zarazem. Z wielką miłością przytulał…

Staliśmy przy studni. Umilowany mój Jezus obejmował mnie z czułością niezwykłą. Trzymał moją twarz w Swych dłoniach i patrzył we mnie jak w obrazek… Patrzyłam z uwielbieniem w mojego ślicznego Jezusa i uśmiechałam się do Niego promiennie!!!
„Zatańczymy, mój Jezu kochany?! Zatańczymy?!” – szepnęłam perliście.
„Z Tobą i dla Ciebie zawsze!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
Wziął mnie w ramiona i zaczęliśmy tańczyć! Tańczyliśmy po całej Światłości!!! Mój Jezus i ja!
Tańczyliśmy lekko i zwiewnie! Fruwaliśmy!
„Pięknie tańczysz, mój kochany!!! Cudownie!!!” – szepnęłam z zachwytem.
„Dziękuję kochana! I Ty tańczysz bardzo pięknie!!! Jak baletnica!!!” – Jezus promieniał cały miłością i zachwyem.
„Dzięki Tobie, mój Jezu! Dzięki Tobie!!! Z Tobą i taniec i układanie modlitw i malowanie mi wychodzi!!! Może nawet polubię malowanie pejzaży!!!” – zaśmiałam się perliście.
Jezus patrzył we mnie głęboko… Jego spojrzenie przenikało mnie na wskroś! Cały mnie przenikał!!! I ja Jego też!!!
„Pragnę Cię, Moniko!!!” – wyszeptał Jezus z ogniem miłości.
„To mnie bierz!!! Już kiedyś mówiłam Ci mój śliczny, że jak mnie pragniesz to mnie bierz!!!” – szepnęłam z oddaniem. A po chwili dodałam z mocą:
„I ja pragnę Ciebie, mój Jezu kochany!!!”
„To Mnie bierz!!!” – wyszeptał Jezus płonący cały.
Tańczyliśmy bardzo, SERCE przy sercu. Z SERCA Jezusa wyszła Hostia i weszła do serca mojego!
Tańczyliśmy bardzo. W bliskości bez granic!!!

Jezus siedział na ławeczce obok studni i trzymał mnie w objęciach Swoich. Siedzialam u Niego na kolankach. Cała wtulona w umiłowanego, zanurzone w Nim cała… Jezus pochylał się nade mną z tkliwością bezbrzeżną i patrzył we mnie głęboko…
„Gdy tak we mnie patrzysz, wiem, że jestem dla Ciebie jedyna… Jednocześnie wiem, że w każdego człowieka patrzysz podobnie jak we mnie. Każdy człowiek jest dla Ciebie jedyny i z każdym pragniesz być w jak najbliższej relacji!!! Jakie to piękne!!!” – szepnęłam zachwycona.
Jezus patrzył we mnie z uwielbieniem…
„To prawda, Moniko!!!” – wyszeptał z ogniem miłości.
„Jakie to piękne, że każdego kochasz tak samo i jednocześnie każdego inaczej!”
Jezus spojrzał we mnie zdziwiony, jakby zaskoczony, że o tym wiem!
„Kocham każdego tak samo i jednocześnie każdego inaczej, to prawda! Każdego kocham osobiście! I pragnę być tylko dla niego. Jednak nie każdy chce tego doświadczyć… Nie każdy chce otworzyć Mi serce!” – wyszeptał Jezus z powagą i posmutniał bardzo.
Dotknęłam dłonią policzek Jezusa i głaskałam go z czułością…
„Jak chcesz, mój kochany, będę za nich tańczyć, żeby otworzyli dla Ciebie serca i mogli doświadczyć Twojej miłości i bliskości?!” – szepnęłam z mocą.
Jezus rozpromienił się cały nade mną!!! Rozświetlił się cały!
„Tańcz, Moja piękna! Tańcz!!!” – wyszeptał Jezus płonący cały.
Ujął moją dłoń w Swe dłonie i ucałował ją z ogniem…
Patrzył we mnie i ja w Niego patrzyłam… Tańczyliśmy bardzo w intymności niewyslowionej… Mój Jezus i ja!

Jezus siedział na ławeczce obok studni. A ja siedziałam u Niego na kolankach. Umilowany nakarmił mnie Swoim Ciałem. A ja wtuliłam się w Niego jeszcze bardziej. I rozmyslalam. A rozmyslając dzieliam się z Jezusem swoją radością:
„Wczoraj moja siostra jechała z dziećmi na Winobranie. I wyciągnęła tatę, a tata wyciągnął mnie. Bardzo bolaly mnie stawy, ale pomyślałam, że stawy i w domu i w mieście bolą tak samo, a tam chociaż na stragany sobie popatrzę. Pojechałam. Myślałam, że przejdziemy się po deptaku w tę i z powrotem. A tu nagle… wylądowalismy w Wesołym Miasteczku, rozstawionym w centrum miasta! Dzieci były w swoim żywiole! Co chwilę jakaś karuzela, mniejsza i większa i kilka mniejszych. Smok, samochodziki, trampoliny…
– Idziemy?! – zażartowałam wskazując siostrze najwyższą karuzelę.
– Na tę??!! Zapomnij! – zaśmiała się siostra – Ale na tę mogę z tobą iść!!!
I wskazała na trochę mniejszą, ale też dużą karuzelę.
– To chodź!!!
– chcesz?!
– Tak!
Mojej siostrze dwa razy nie mówić! Kupiła bilety. I poszłyśmy. W międzyczasie moje siostrzenica i bratanica zaskoczone i ucieszone, że mama i ciocia idą na karuzelę, też kupiły bilety i poszły z nami. Tata przesadził mnie z wózka na karuzelę, siostra Lucyna usiadła obok mnie i wzięła mnie pod rękę. Pan z obsługi zapiął blokadę. I karuzela ruszyła…
– Tylko się trzymaj kobito, bo jeszcze wypadniesz i dopiero będzie! – zaśmiała się siostra.
– Trzymam się!!!
– Ciocia, nie boisz się?!! – zawołały Ola i Minia, które siedziały w wagoniku przed nami.
– Nieee!!! – zawołałyśmy Lucynka i ja.
Było super! Ale w pewnej chwili karuzela, to znaczy wagonik zaczął się unosić coraz wyżej i wyżej…
– Chyba za szybko powiedziałam… – zaśmiała się Lucyna.
– No… A ja stara a głupia! Karuzeli mi się zachciało!!! – śmiałam się.
– Jak to mówią, raz się żyje!!!
– O, już dobrze!
-Super! Szkoda że nie wzięłam komórki, byśmy sobie zrobiły zdjęcie jak fruniemy! Na dole została. Ale może i lepiej, mogłaby mi wypaść jakbym pstrykała!
– Tak, potem zrobisz!
– Dobra!
Tak rozmawiając, Lucyna i ja kręciłyśmy się na karuzeli. Bardzo wysoko było! I baaaardzo mi się podobało!!! Lucynce też!!! Karuzela kręciła się jeszcze trochę. W końcu wagonik się zaczął opuszczać, a karuzela zwalniała. Aż całkiem stanęła. Tata przesadził mnie z powrotem na wózek.”
Jezus słuchał mojej opowieści z zachwytem i co chwilę się uśmiechał cudownie!
„Szalona, zwariowana jestem!” – szepnęłam z mocą śmiejąc się perliście.
„Tak! Ale to dobre zwariowanie i dobre szaleństwo! Czerpiesz z życia z życia, nie skupiasz się na swoim bólu, ale cieszysz się z życia, Moniko! I żyjesz prawdziwie! Żyjesz naprawdę!!!” – wyszeptał Jezus z ogniem i rozpromieniony cały.
„Taaa…!!!” – szepnęłam uśmiechając się do Jezusa od ucha do ucha. A On patrzył we mnie jak w obrazek…

Jezus nakarmił mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA. Leżałam w objęciach Jezusa tańcząca bardzo, bardzo! Leżałam w Umilowanym moim Jezusie. A On robił mi operację. Operację na otwartym sercu. Układał, przekladal, wykładał i składał. Niektóre rzeczy z serca mojego wyrzucał, a inne wkładał. Robił to z niezwykłą precyzją i dokładnością. I z delikatnością niezwykłą! Jezus robił operację. A ja leżałam z przymkniętymi oczami… W końcu Jezus pochylił się nade mną i wyszeptał z miłością i cudnym uśmiechem:
„No, skończone!”
„Skończyłeś wszystko?!”
„Wszystko nie! Przy reszcie będę potrzebował Twojej pomocy. Ale to za jakiś czas dopiero. Tymczasem odpoczywaj, kochana Moja! Wiem, że jesteś bardzo zmęczona!”
Uśmiechnęłam się do Jezusa z wdzięcznością i czułością.
„Nie, mój kochany Jezu, nie jestem zmęczona! Moje serce jest wypoczęte i odżywione!!!” – szepnęłam z mocą.
„Serce, tak, jest wypoczęte. Ale Twoje ciało jest bardzo obolałe i zmeczone.”
„Taaak…!”
Oczy mi się zamykały… Uśmiechnęłam się do Jezusa od ucha do ucha!
„Zatańczymy, mój śliczny?!”
„Oczywiście, jedyna Moja! Dla Ciebie wszystko!” – wyszeptał Jezus płonący cały.
Wstał z ławeczki i trzymając mnie w objęciach zaczął tańczyć… Lekko i błogo i słodko… A ja leżąc w objęciach Jezusa zapadałam w sen…

Jezus siedział na ławeczce obok studni. A ja siedziałam u Niego na kolankach. Jezus nakarmił mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA. Patrzyłam w mojego ślicznego Jezusa z miłością i uwielbieniem. Tańcząca byłam bardzo, bardzo. Obolała. Ale nie mówiłam o tym mojemu umiłowanemu. Opowiadałam natomiast co robię i co się u mnie dzieje. Mówiłam, że układam modlitwy wiernych, że już prawie połowę ułożyłam. I gdy wysłałam maila do pani redaktor Oremusa z pytaniem dotyczącym czytań, ona nie tylko bardzo dokładnie mi odpowiedziala, ale przede wszystkim bardzo się zdziwiła, że mam takie tempo. Mówiłam Jezusowi że zaczęłam malować nowy obraz. Zimę. Pejzaż zimowy. Nie umiem, ani nie lubię malować pejzaży. I właśnie dlatego, że umiem ani nie lubię, postanowiłam spróbować!
Jezus słuchał z uwagą i cudnym uśmiechem tego co mówiłam.
„Twoja Duchowa Córeczka jest z Ciebie bardzo dumna!” – wyszeptał nagle.
Nie spodziewałam się takich słów… Od razu wiedziałam o którą Córeczkę chodzi… Odsunęłam się od Jezusa automatycznie i skuliłam się w sobie…
„Wybacz, ale nie jestem jeszcze na to gotowa…”- szepnęłam bezgłośnie prawie.
Moja Duchowa Córeczka zmarła niedawno. I to wydarzenie było jeszcze dla mnie świeże… Spojrzałam jednak w mojego Jezusa. Patrzył we mnie z wielką miłością i czułością! Wielką! Nawet większą niż do tej pory!
Wyciągnęłam rękę i dotknęłam policzek Jezusa. A dotykając zbliżyłam się do Niego.
„Myślisz?” – spytałam głaszcząc z czułością policzek umiłowanego.
„Że jest z Ciebie dumna? Ja nie myślę, Ja wiem! Widzę jak patrzy na Ciebie z Góry i uśmiecha się z wielką dumą widząc jak sobie pięknie radzisz, Moniko!”
Uśmiechnęłam się do Niego radośnie!!!
„Wybacz, proszę, że tak zareagowałam… Nie gniewaj się na mnie, kochany…”- szepnęłam nieśmiało, ale jednocześnie z mocą.
Jezus ujął moją dłoń, którą głaskałam Jego policzek i ucałował ją z ogniem!
„Ależ Moniko Ja się nie gniewam! Rozumiem Cię, kochana Moja! Musisz po prostu to wszystko w sercu poukładać!” – wyszeptał Jezus z ogniem miłości. I zbliżył się do mnie bardzo! I ja zbliżył się do Jezusa!
„Właśnie! Muszę poukładać w sercu! A jeszcze nawet nie zaczęłam… Szczerze mówiąc nie jak się za to zabr…!” – nie dokończyłam. Jezus przerwał mi pocałunkiem…
„A może pozwolisz, żebym Ja to w Tobie poukładał?” – spytał z prostotą.
„Ty? We mnie? Jasne, oczywiście, naturalnie, że tak!!!”
„Ulozymy wszystko pomalutku, bez pośpiechu, w Twoim tempie, kochana Moja!”
Jezus przerwał na chwilę, a potem dodał z promiennym uśmiechem:
„Po nocy zawsze nastaje dzień, po burzy wychodzi słońce, po pracy jest odpoczynek. I w Twoim sercu nastanie dzień, słońce i odpoczynek!”
Jezus patrzył we mnie głęboko, z ogniem. A ja pomyślałam, że już nastaje…
„Dziękuję Ci bardzo, mój kochany Jezu!!! I bardzo przepraszam!”
Jezus patrzył we mnie… A Jego spojrzenie mówiło, że nie mam Go za co przepraszać.
Patrzyłam w mojego Jezusa z wdzięcznością i oddaniem… A On uśmiechał się do mnie cudownie!

Jezus siedział na ławeczce obok studni. A ja siedziałam u Niego na kolankach. Umilowany mój nakarmił mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego… Patrzył mi w oczy Swym cudnym spojrzeniem miłości i bliskości bez granic! Patrzyłam w mojego Jezusa z miłością i uwielbieniem… I nuciłam refren pieśni, którą słyszałam wczoraj w kościele:
„Jezu, Jezu, przyjdź do duszy mej! Obdarz ją łaskami Swymi! I bądź Królem jej!”
Bardzo mi się ona spodobała. Jednak kiedy ją teraz nuciłam… coś mi w niej nie pasowało… W niej był czas przyszły. A we mnie był czas teraźniejszy… We mnie było TERAZ!
Uśmiechnęłam się do Jezusa promiennie, pomyślałam chwilę i zaczęłam nucić swoją wersję refrenu:
„Jezu, Jezu, mieszkasz w duszy mej! Darzysz ją łaskami Swymi! Jesteś Królem jej!”
Spojrzałam w mojego Jezusa… Patrzył we mnie rozpromieniony cały!!! Płonący cały ogniem miłości!!!
„Taaak… Teraz bardziej pasuje do tego co we mnie czynisz, mój kochany!!!” – szepnęłam zapatrzona cała w mojego ślicznego Jezusa.
„Zdecydowanie!!!” – wyszeptał Jezus.
Zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i mnie pocałował. Pocałował mnie jak Oblubieniec całuje Swoją Oblubienicę! Czule i słodko i gorąco bardzo.
„Tak! Zdecydowanie bardziej pasu…!”- zaczęłam z ogniem. Ale nie dokończyłam, bo mój słodki Oblubieniec znów mnie pocałował… Na dodatek zaczął dłonią dotykać i pieścić moje serce… Było mi błogo i lekko i słodko… Wyciągnęłam rękę i dłonią zaczęłam dotykać i pieścić SERCE Jezusa… Dotykałam i pieściłam SERCE umiłowanego z czułością i delikatnie… Starałam się… Nagle oba serca wyskoczyły z naszych ciał i znalazły się na naszych dłoniach!!! SERCE Jezusa na mojej dłoni, a moje serce na dłoni Jezusa!!! Serca zbliżyły się do siebie nawzajem, objęły się z miłością i wtuliły w siebie nawzajem… A mnie się wydawało, że widzę jedno serce, zamiast dwóch…!!!
„To jest właśnie TO CO we mnie robisz, Jezu!!! To jest właśnie TO!!!” – szepnęłam rozpromieniona cała i cała szczęśliwa.
„Zdecydowanie!!!” – wyszeptał Jezus z ogniem miłości.
I znów mnie całował… A ja byłam cała Jego i dla Niego cała!

Jezus siedział na ławeczce obok studni. A ja siedziałam u Niego na kolankach. Patrzyliśmy w siebie nawzajem z miłością i uwielbieniem i zachwyem… Umilowany mój patrzył tylko we mnie. I ja tylko w mojego ślicznego Jezusa patrzyłam.
„Piękna rozmowa, piękna wymiana zdań między Twoim Duchowym Dzieckiem i Tobą. Możesz ją tu przytoczyć, Moniko?” – spytał Jezus z cudnym uśmiechem.
„A myślisz, że moje Dziecko nie będzie miało nic przeciwko?” – spytałam z prostotą.
Jezus pokiwał głową przecząco.
„Myślę że nie!”
„Ok, ale jakby co to ‚zwalę’ na Ciebie, Jezu” – zaśmiałam się perliście. Mój Jezus śmiał się także!
Wtuliłam się w mojego Jezusa jeszcze bardziej. I rozmyslalam. A rozmyslając dzieliam się z Jezusem:
„Wiesz… ❤️ jak wczoraj napisałeś o ubóstwie, zaczęłam się zastanawiać czy ja jestem uboga i w jakim sensie. I doszłam do wniosku, że w sensie materialnym uboga nie jestem. Nie mogę powiedzieć. Ale jestem uboga w innym sensie. Choroba mnie czyni ubogą. Bardzo. Często upokarza. Przez nią jestem całkowicie zależna od innych. Muszę na nich liczyć. Uczę się prosić. Jestem uboga. Ale odkryłam, że moje ubóstwo jest też bogactwem. Darem. Nie tylko dla mnie, ale i dla innych ❤️ ”
„Tak jest! Ubóstwo to nie znaczy nic czy niewiele mieć. To umiejętność dzielenia się sobą i tym, co się ma. I trud korzystania z pomocy innych. Także trud i ból proszenia o coś. 💙💙💙”
Zastawiając się nad tym wszystkim, pomyślałam, że prosząc o pomoc daję temu kogo proszę możliwość, żeby mi pomógł. Daję sposobność do czynienia dobra, do zrobienia dobrego uczynku. Bez mojej prośby inni mogliby o tym nie wiedzieć. Daję im swego rodzaju szansę. I zawsze staram się dziękować. Dziękować nawet za najmniejsze uczynione mi dobro. Mój bratanek bardzo często mówi, że nie ma za co i śmieje się, że on nic takiego nie zrobił, i przesadzam z tym dziękowaniem mu! Ale ja wolę w dziękowaniu przesadzić, niż je zaniedbać. Dziękowaniem i uśmiechem wyrażam wdzięczność i radość! A to sprawia, że dzieciaki pomagają mi bo chcą, a nie dlatego, że muszą. Pogadamy przy okazji, pośmiejemy się. I jest super!
A tacie na przykład dziękuję za to, że mi twarz, gebusię rano umył. Sama sobie twarzy nie umyję i wiem, że tata tak, czy inaczej by mi umył. Ale podziękowaniem i uśmiechem wyrażam wdzięczność. I pokazuję, że chcę go wyróżnić, docenić, pochwalić. A to wszystko sprawia że tata uśmiecha się do mnie promiennie. I pomaga nie tylko z obowiązku, nie dlatego że musi, ale że chce!
Jestem uboga. Nie mam nic. Ale moje ubóstwo sprawia, powoduje, że mogę dzielić się sobą. I w tym sensie moje ubóstwo jest bogactwem. Daję siebie innym… Rozdaję… Jak Ty!”
Spojrzałam w mojego Jezusa zdziwiona do głębi! Ostatnia myśl, ostatnie słowa nie były moje! Nie pochodziły ode mnie! Więcej! Zostały mi jakby narzucone!!
„Tak, Moniko! Jak Ja. Wiesz, kiedy wisiałem przygwożdzony do Krzyża też nic nie mogłem zrobić. Nie mogłem ruszyć ani ręką, ani nogą. Ale mogłem dawać Siebie. Dawać Siebie ludziom…”
„Teraz już wiem co to znaczy ‚ubóstwem ubogacać’! W dzieciństwie wydawało mi się, że jestem nikomu nie potrzebna. Teraz wiem, że jestem innym potrzebna! I że moja choroba może prowadzić do zbawienia nie tylko mnie, ale i innych.”
„Wszystko jest po coś, kochana Moja!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
Uśmiechnęłam się do Jezusa promiennie! Od ucha do ucha! A On patrzył we mnie jak w obrazek…

Leżałam w ramionach Jezusa tańcząca bardzo, bardzo… Jezus mój śliczny pochylał się nade mną z tkliwością bezbrzeżną i patrzył we mnie głęboko. Płonący cały miłością…
„Boli bar…”- szepnęłam z trudem wielkim.
Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy. Przytulił policzek do mego policzka…
„Wiem, maleńka Moja. Wiem…” – wyszeptał poruszony niezmiernie.
Uśmiechnęłam się do Jezusa z trudem… A On wyciągnął dłoń i zaczął dotykać i pieścić moje serce.
„Tak mi dobrze przy Tobie i słodko i lekko i błogo…” – szepnęło moje serce.
„Tak Oblubienicy przy Wybranku swoim być powinno!”
„Przy ‚Wybranku’? Przecież to Ty mnie Sobie wybrałeś, a nie ja…”
Jezus przerwał mi gwałtownie!!!
„Ty Mnie Sobie wybrałaś otwierając Mi swe serce, Moniko!”
„Bez Ciebie nic nie mogłabym zrobić!” – szepnęło moje serce z ogniem.
„I vice versa!” – wyszeptał Jezus z ogniem miłości i łagodnie bardzo.
Patrzyłam w mojego Jezusa z miłością i uwielbieniem. Nie rozumiałam tego co mówił… To znaczy rozumiałam, ale nie miałam głowy… Jezus mój śliczny pochylał się nade mną i pieścił moje serce z ogniem i lubością… Nakarmił mnie Swoim Ciałem i pieścił… A pieszcząc zamykał mnie w Sobie, zatapiał w miłości. I czynił z Sobą jedno.

Jezus siedział na ławeczce obok studni. A ja siedziałam u Niego na kolankach. Patrzyliśmy w siebie nawzajem z miłością i uwielbieniem! Jezus patrzył tylko we mnie. I ja tylko w mojego ślicznego Jezusa patrzyłam!
„Kocham Cię mój Jezu!” – szepnęłam z mocą.
„Wiem! Doświadczam Twej miłości, Moniko. Na każdym kroku!”
„Cieszę się, że doświadczasz! To znaczy, że jak mówię tak robię… Mogłabym na przykład tylko mówić, ale nie robić…”
„I tak często się zdarza… Ty jednak jesteś jednolita, spójna. Jak mówisz, tak robisz!” – wyszeptał Jezus z ogniem i pewnością.
„Jak mówię, że kocham to kocham. Dla mnie to, że tak powiem, oczywista oczywistość!”
Zaśmialiśmy się oboje głośno i perliście!!!
„Zmęczona jestem, kochany!” – szepnęłam uśmiechając się do Jezusa od ucha do ucha.
„Odpocznij miła Moja…”- wyszeptał Jezus z czułością bezgraniczną.
Uśmiechnęłam się do Niego delikatnie i wtuliłam się w mojego ślicznego jeszcze bardziej. Jezus zaczął dotykać i pieścić moje serce… Słodycz i rozkosz i błogość… Patrzył mi w oczy płonący… Milczał przez chwilę. Potem wyszeptał z ogniem:
„Jak coś dla Mnie robisz to na całego! Całą sobą! Wkładasz całe swe serce!!!”
„Staram się, Jezu! Dla Ciebie!”
Uśmiechnęłam się do Jezusa promiennie, z czułością. I pomyślałam, że On to zauważa co i jak robię. I cieszy się z tego! Dobrze, że mi o tym powiedział.

Jezus siedział na ławeczce obok studni. Siedział i trzymał mnie w objęciach Swoich. Nakarmił mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. Patrzyłam w oczy Jezusowi głęboko i uśmiechalam się do Niego z miłością i lubością…
„Tak bardzo się cieszę, że jestem z Tobą, mój kochany Jezu!!! Tak bardzo!!!”
Jezus uśmiechnął się do mnie cudownie!!! Od ucha do ucha!!!
„A nawet nie wiesz jak bardzo Ja się cieszę, że ze Mną jesteś, Moniko!!! Nawet nie wiesz jak bardzo!!!”
„Nie wiem… To mi pokaż, żebym wiedziała!” – szepnęłam z ogniem w oczach.
Jezus spojrzał we mnie tak jakby zobaczyl mnie pierwszy raz w życiu… Wyciągnął rękę i dłonią zaczął dotykać i pieścić moje serce… Ale inaczej zupełnie niż do tej pory… Nie potrafię tego opisać jak, ale… Zapadałam cała w moim Oblubieńcu… Ginęłam w Nim! I byłam w Nim wolna!!! Byłam sobą bardziej niż kiedykolwiek!!! A w sercu czulam rozkosz i błogość i słodycz…
Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie płonący cały…
„Teraz już wiesz, jedyna Moja!” – wyszeptał z mocą.
„Ta… tak…!” – wymamrotałam z ledwością, uszczęśliwiona cała.
„Mogę Ci pokazywać częściej, jeśli chcesz, kochana!” – wyszeptał Jezus z cudnym uśmiechem.
„Chcę!”
Jezus dotykał i pieścił moje serce jak nigdy wcześniej. A ja onieśmielona i ośmielona zarazem, zaczęłam Mu opowiadać:
„Wiesz, mój Jezu? Wczoraj skończyłam mój nowy obraz ”
Baletnica” I wszystkim on się podoba, tylko jednemu mojemu Duchowemu Dziecku nie. Dziecko twierdzi, że kiedyś 20 lat temu, malowałam piękne obrazy a teraz już nie. Przykro mi, że tak uważa… Może i wcześniej malowałam ładniejsze obrazy. Teraz nie mam już tyle siły co kiedyś. Cieszę się że w ogóle mogę malować…”
„Człowiek pokorny nie przejmuje się ani pochwałami, ani krytyką. Wie jaki jest w oczach Bożych. I nie przejmuje oceną ludzi…”
„No widzisz, Jezu! A ja się przejęłam. Sam widzisz ile we mnie pychy. Na kilogramy! A pokory we mnie nie uświadczysz!”
Jezus uśmiechnął się do mnie z czułością niezwykłą.
„Człowiek pokorny widzi w sobie pychę, bardziej niż u innych, nawet wtedy jeśli inni jej nie widzą!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
Umilklam. Nie wiedziałam co o tym co powiedział Jezus myśleć. Nie rozumiałam…
„A Tobie podoba się moja ‚Baletnica’?” – spytałam z prostotą.
Jezus zbliżył znów Swoją twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie z tkliwością…
„Tak, podoba Mi się Moja Baletnica, Moniko! Tańczy w Moim świetle zwiewnie i lekko, rozsiewając wokół słodki zapach stokrotek…”
Jezus uśmiechał się do mnie ślicznie! A ja wiedziałam, że nie mówi o moim obrazie. A raczej nie tylko…

Jezus siedział na ławeczce obok studni. A ja leżałam w Jego objęciach. Leżałam cała obolała i zmeczona cała. Bez sił. Bolało mnie całe ciało. Każdy mięsień, nerw, kosteczka. Leżałam z zamkniętymi oczami. Nie miałam siły, żeby podnieść powieki. Nie miałam siły, żeby cokolwiek powiedzieć. Ale uśmiechałam się do Jezusa promiennie. W pewnej chwili posmutniałam, a moje serce szepnęło:
„Nie chcę, żebyś sam cierpiał!!! Nie pozwól na to więcej, mój Jezu kochany!!! Ja chcę, pragnę razem z Tobą, mój Jezu!!! Nie chcę, żebyś był sam na krzyżu!!! Pragnę z Tobą wisieć!!!”
„Nie jestem sam, Moniko! I nigdy nie byłem! I nie będę! Jesteś przy Mnie i cierpię z Tobą! I Ty ze Mną!!!” – usłyszałam cichy, miękki, poruszony głos Jezusa.
Na policzku poczułam oddech umiłowanego mojego, a potem czuły i delikatny i słodki pocałunek…
„Nie chcę, żebyś był sam!!! Nie pozwól na to!!! Ja pragnę z Tobą, Jezu!!!”
„Nie pozwolę! Obiecuję, kochana Moja!” – usłyszałam łamiący się głos Jezusa.
„Dziękuję!!!” – szepnęło moje serce. Też było bardzo zmęczone.
Jezus całował mnie… Jak Oblubieniec całuje Swoją Oblubienicę… Gorąco i słodko.
Leżałam z zamkniętymi oczami. A mimo to zobaczylam przed sobą SERCE. Z SERCA Jezusa wyszła Hostia i weszła do serca mojego. Tańczyliśmy w bliskości i intymności… Mój Jezus i ja.

Jezus siedział na ławeczce obok studni. A ja siedziałam u Niego na kolankach. Jezus nakarmił mnie Swoim Ciałem. Byłam bardzo zmęczona. Wtuliłam się więc w umilowanego mojego Jezusa i odpoczywałam… Jezus pochylał się nade mną z tkliwością bezbrzeżną i patrzył we mnie głęboko.
„Ja Jestem, Moniko kochana! Ja Jestem!”
Uśmiechnęłam się do Jezusa z czułością. I pomyślałam, że oczywiście, że jest. Zamknęłam oczy i odpoczywałam dalej… W pewnej chwili poczułam, że jakoś mi twardo i niewygodnie… Otworzyłam oczy i zobaczyłam że… Jezusa nie ma! A ja leżę na ławeczce, a szczebleki ławki wpijają mi się w ciało. Usiadłam. Rozglądnęłam się dookoła. Jezusa, mojego umiłowanego, ślicznego mojego nie było!!! Zaczęłam tęsknić!!! Serce moje tęskniło niezmiernie… Wstałam z ławeczki i zaczęłam chodzić w tę i z powrotem. Nie mogłam sobie miejsca znaleźć! W końcu zmęczona ogromnie usiadłam przy studni, opierając o nią plecy.
„Jezu kochany, tęsknię!!!”
I nagle zobaczylam wielki krzyż! A na nim wisiał Jezus! Cierpiący niewypowiedzianie!!!
„Ja tu myślę tylko o sobie i swojej tęsknocie, a Jezus tam cierpi! Sam!!! Egoistka ze mnie!!!” – szepnęłam sama do siebie. I już chciałam biec do Jezusa, do umiłowanego mojego! Chciałam!!! Ale nie mogłam! Stałam jak zamurowana!!! Chciałam biec całą sobą!!! Ale coś mnie trzymało, powstrzymywało, zabraniało! Natomiast krzyż z wiszącym na nim Jezusem zbliżył się do mnie. I wtedy to coś mnie puściło… A ja rzuciłam się na szyję Jezusowi i objęłam Go z czułością… Objęłam mojego Jezusa całą sobą. A On uśmiechał się do mnie cudownie… Zamknęłam oczy i trwałam przy moim słodkim… A kiedy znów je otworzyłam, zobaczylam że Jezus siedzi na ławeczce obok studni a ja siedzę u Niego na kolankach. Wtulona w mojego Oblubieńca.
„Ja Jestem, Moniko!” – wyszeptał Jezus z ogniem miłości i uśmiechnął się do mnie cudownie. Uśmiechnęłam się do Niego radośnie! Od ucha do ucha!

Leżałam na SERCU Jezusa i rozmyslalam…
„Kiedyś słyszałam takie zdanie: ‚Boga można poznawać, przez Słowa, które mówi i znaki, które czyni. Oczywiście. Ale faryzeusze słyszeli, które mówił Jezus, widzieli znaki, cuda, które czynił, a jednak nie widzieli (a raczej nie chcieli widzieć) w Nim Boga, Syna Bożego. Dlaczego?! Napiszę jak ja to widzę. Bóg jest Osobą. Żyję. I trzeba najpierw to odkryć, doświadczyć. Doświadczyć Bożej Obecności, otworzyć się na Nią. Na Bożą dobroć, miłość, bliskość… Wtedy i otwiera się na Jego Słowa i znaki… Jeśli otworzymy się na Bożą obecność i Miłość, łatwiej będzie nam przyjąć najtrudniejsze nawet Boże słowa…”
Spojrzałam w mojego Jezusa z miłością i uwielbieniem… Byłam cała obolała i zmeczona… Ale uśmiechałam się do Jezusa z czułością.
„Jakaś Ty podobna do Mnie, Moniko! Jakaś Ty podobna… jak dwie krople wody!”
Patrzyłam w oczy Jezusowi głęboko…
„Pozwalasz mi przychodzić do Ciebie… Coraz bliżej i bliżej… Odkrywam Ciebie, Jezu. Poznaję. I gdy zaczyna mi wydawać, że już Cię troszkę znam, Ty oddalasz się ode mnie. A oddalając się ode mnie pociągasz mnie ku Sobie jeszcze bardziej. Zapraszasz do jeszcze większej bliskości… I sprawiasz, że pragnę Ciebie, mój kochany jeszcze bardziej…”- szepnęłam całą sobą.
Jezus patrzył we mnie poruszony moim wyznaniem. Nakarmił mnie Swoim Ciałem. Patrzył we mnie, mój śliczny Jezus z ogniem miłości. Płonący był cały! I ja płonęłam Jego miłością…

Leżałam w ramionach Jezusa. Leżałam tańcząca bardzo! Umiłowany mój Jezus pochylał się nade mną z tkliwością bezbrzeżną i patrzył we mnie głęboko… Z uwielbieniem. Jak w obrazek we mnie patrzył… A ja uśmiechałam się do Jezusa promiennie! Od ucha do ucha!!!
„Tak mi przy Tobie, Moniko, dobrze… i słodko i lekko i błogo… i miło…” – wyszeptał Jezus z ogniem.
Uśmiechnęłam się do mojego ślicznego z czułością…
„Tak Oblubieńcowi przy Jego wybrance być powinno!” – szepnęłam z mocą.
„I jest…”- wyszeptał Jezus jakby nieśmiały, ale uszczęśliwiony niezmiernie.
Chciałam podnieść głowę, żeby pocałować Jezusa ukochanego, ale lekko uniosłam i nie mając sił opadła znów w Jego ramiona. Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy. A ja ucałowałam Go z miłością!!! Mogłam Go teraz całować bez przeszkód! Do woli!!! I całowałam!!! Całowałam mojego Jezusa tak jak Oblubienica całuje Oblubieńca swego. Delikatnie, czule i słodko.
„Zatańczylibyśmy jak wczoraj? Cudownie było!!! Tylko nie mam siły…”- szepnęłam z trudem.
Nie masz siły, ale masz Mnie, Moniko!” – wyszeptał Jezus z ogniem miłości. A po chwili spytał:
„Uważasz, że mogę?”
„Tak! Tak uważam! Ty wszystko możesz, mój Jezu!!!” – szepnęłam z przekonaniem i uśmiechnęłam się do Jezusa od ucha do ucha, z bezczelną ufnością. Jezus zaśmiał się głośno, zaskoczony aż taką ufnością! Zerwał się z ławeczki i trzymając mnie w objęciach zaczął tańczyć! A w tańcu ja całowałam mojego słodkiego Jezusa! I On mnie całował! I pieścił moje serce… Tańczyliśmy w intymności niewyslowionej. Wyciągnęłam rękę i dłonią zaczęłam dotykać i pieścić SERCE Jezusa… A ONO przysunęło się do mnie blisko… tak, że mogłam JE dotykać całować i pieścić… Z lubością! Tańczyliśmy! W moim sercu panował wielki ruch i radość wielka!!! A jednocześnie panowała cisza i lekkość i błogość i słodycz… I jasność…
A Jezus dawał mi Siebie, całkowicie! Na całego!!!

Jezus nakarmił mnie Swoim Ciałem. A potem staliśmy przy studni, zapatrzeni w siebie nawzajem i zakochani w sobie nawzajem na zabój… Jezus ujął moją twarz w Swe dłonie i patrzył we mnie głęboko. Płonący cały!
„Tak mi przy Tobie, mój Jezu kochany mi dobrze… i słodko i lekko i błogo… i miło…” – szepnęłam patrząc Jezusowi w oczy z uwielbieniem.
„Tak Oblubienicy przy Oblubieńcu swoim być powinno!” – wyszeptał Jezus z ogniem. Rozpromieniony był niezmiernie…
„I jest…!” – szepnęłam onieśmielona, ale uszczęśliwiona niezmiernie.
Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i zaczął mnie całować… Obsypywać pocałunkami! Czułymi, słodkimi i gorącymi. Jednocześnie dłonią dotykał i pieścił moje serce…
„Chcę, pragnę zatańczyć z Tobą, mój Jezu!” – szepnęłam z mocą.
„A Ja pragnę Ciebie całować i pieścić, Moniko!”
„A nie możesz całować, pieścić i tańczyć ze mną jednocześnie?!” – spytałam zdziwiona.
Jezus przerwał pocałunki i patrzył we mnie głęboko.
„Uważasz, że mogę, kochana Moja?!” – teraz Jezus się zdziwił, a przynajmniej tak wyglądało.
„Tak!!! Uważam, że możesz, mój śliczny! TY wszystko możesz! Dla Ciebie nie ma nic niemożliwego!!!” – szepnęłam z przekonaniem.
Jezus uśmiechnął się do mnie cudownie!!! Rozświetlił się cały nade mną. Objął mnie z czułością i zaczęliśmy tańczyć!!! Tańczyliśmy, a mój Jezus całował mnie słodko i gorąco i czule i pieścił moje serce! Jednocześnie!!! I było mi dobrze… i słodko i lekko i błogo… i miło!!! Tak jak Oblubienicy przy Oblubieńcu swoim być powinno… Tańczyliśmy bardzo! Oblubieniec całował mnie i pieścił moje serce… Rozpływalam się w Oblubieńcu moim…

Jezus siedział na ławeczce obok studni, a ja siedziałam u Niego na kolankach. Jezus nakarmił mnie Swoim Ciałem i patrzył we mnie głęboko… Z zachwytem i uwielbieniem patrzył. Ja patrzyłam w mojego ślicznego Jezusa z miłością i uśmiechalam się do Niego delikatnie… Nieśmiało…
„Prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie, Moniko…”- wyszeptał z ogniem miłości.
„Taaak. Dlatego to zrobiłam, żeby pomóc w biedzie. Żałuję tylko, że…”
„Nie masz czego żałować, kochana Moja! Trzeba było dać świadectwo prawdzie! I dałaś. Resztę zostaw Mnie!”
Uśmiechnęłam się do Jezusa nieśmiało. A On zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie ogniście.
„Ja bym tak samo postąpił na Twoim miejscu!!! Tak samo!”
Jezus patrzył we mnie uśmiechając się do mnie z czułością bezgraniczną… Dzięki temu spojrzeniu przez lata nabierałam pewności siebie i własnej wartości. I dzięki temu spojrzeniu mogę teraz reagować i działać tak a nie inaczej.
Uśmiechnęłam się do Niego radośnie! Promiennie! Od ucha do ucha!!! A Jezus całował mój uśmiech… Czule i słodko…

Siedziałam u mojego Jezusa na kolankach. Jezus nakarmił mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. A ja patrzyłam w oczy Jezusowi głęboko i rozmyslalam…. Jezus patrzył we mnie z czułością, a ja w Niego patrzyłam i rozmyslalam.
„Martwisz się o swoje Duchowe Dzieci, Moniko…” – wyszeptał Jezus łagodnie, czytając w moich myślach.
Kiwnęłam głową potakująco. Że tak.
Jezus uśmiechnął się do mnie cudownie i wyszeptał:
„Rozumiem Cię, kochana Moja. Kochasz swe Dzieci, więc się o Nie martwisz. To naturalne. Moja Mama także się o Mnie martwiła gdy byłem chłopcem i zgubiłem się Moim rodzicom gdy wracaliśmy z Jerozolimy. Martwiła się o Mnie bo Mnie kochała. Jednak Twoje Dzieciaki są w moich dłoniach! Oddałaś Mi Je i Ja Je strzegę! One są w moich rękach, a ich serca w moim SERCU!”
„Przy Tobie mój Jezu znikają wszystkie troski!” – szepnęłam z mocą i uśmiechnęłam się do Jezusa promiennie! Od ucha do ucha!
On zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i mnie pocałował. Pocałował mnie jak Oblubieniec całuje Swoją Oblubienicę… Czule i słodko i gorąco bardzo…

Byliśmy w Światłości wielkiej! Mój Jezus i ja. Jezus siedział na ławeczce obok studni. A ja siedziałam u Niego na kolankach. Umilowany mój patrzył we mnie z wielką miłością i dumą. Jak w obrazek we mnie patrzył… I ja w mojego ślicznego jak w obrazek patrzyłam…
„Zrobiłaś Wielką Rzecz, Moniko!” – wyszeptał płonący cały.
„Tak. Wygląda na to, że tak…”
„Jestem z Ciebie bardzo dumny, Moniko, jedyna Moja!”
„Dziękuję. Ja z siebie też…” – szepnęłam patrząc Jezusowi w oczy.
„To Ja Ci dziękuję, kochana! Bardzo dziękuję!” – wyszeptał Jezus z ogniem miłości.
Uśmiechnęłam się do Niego delikatnie…
„Jestem bardzo zmęczona, kochany… Czy mogę…”
Jezus nie pozwolił mi nawet dokończyć!
„Tak oczywiście! Posil się, napij i odpocznij. Na SERCU Moim odpocznij…!” – wyszeptał z tkliwością bezbrzeżną.
Nakarmił mnie Swoim Ciałem, a potem przyłożył moje usta do Rany SERCOWEJ i dawał mi pić. I piłam Napój Życia i Miłości… Piłam i odpoczywałam na SERCU Jezusa… A moje serce szeptało:
„Bądź pozdrowiony… Bądź pochwalony! Bądź uwielbiony! Bądź wywyższony! Kochany mój Jezu!!! Uwielbiam Ciebie!!!”

Tańczyliśmy bardzo! Mój Jezus i ja! SERCE przy sercu… Z SERCA Jezusa wyszła Hostia i weszła do serca mojego. Tańczyliśmy w bliskości i intymności! W miłości tańczyliśmy! Jezus patrzył we mnie głęboko… Bardzo poruszony, uroczysty i bardzo poważny. Patrzył we z ogniem w oczach…
„Tańczymy za Twoje Duchowe Dziecko, Moniko! Ono bardzo naszego tańca teraz potrzebuje!”y
Przytaknęłam ze wzruszeniem i powagą.
Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i pautrzył we mnie płonący cały!
„Zrobiłaś Wielką Rzecz!” – wyszeptał z ogniem.
„Ale ja tylko…”
Jezus przerwał mi gwałtownie!
„Zrobiłaś Wielką Rzecz, Moniko! Bardzo wielką! Jutro się przekonasz!!!” – wyszeptał.
I porwał mnie do jeszcze bardziej bliskiego, ognistego tańca!!!
Tańczyliśmy bardzo! W miłości bez granic!

Dziś krótko. Całą noc tańczyliśmy bardzo. Bardzo! Mój Jezus i ja. Jezus nakarmił mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. Tańczyliśmy w bliskości i intymności. W milczeniu. Ale nie potrzebowałam słów. Potrzebowałam Jezusa! I Jego pragnęłam!!! I On, Jezus dawał mi Siebie. Zanurzał w Sobie i czynił z Sobą jedno…

Jezus siedział na ławeczce obok studni. A ja siedziałam u Niego na kolankach. Rozmawialiśmy o moich prywatnych sprawach.
„Nie za ostro powiedziałam, mój Jezu?”
„Dobrze powiedziałaś, Moniko!”
„Czyli nie za ostro. Bo już się bałam…”
„Czasem trzeba użyć ostrych, mocnych słów, żeby do kogoś dotarło.”
„Dotarlo. Mam nadzieję, że dotarło…”
„Masz rację, Moniko. To co publiczne ma swoją granicę. Za tą granicą zaczyna się prywatność!”
„Taaak! Wiesz mój Jezu? Powierzyłam teee…” – urwałam bo nie mogłam znaleźć odpowiedniego słowa, żeby tę prywatność zachować. Ale Jezus natychmiast przyszedł mi z pomocą.
„Tę sprawę!”
Spojrzałam w mojego Jezusa z wdzięcznością i kontynuowalam:
„Powierzyłam tę sprawę dwojgu moim Dzieciom. Osobom którym ufam i których uważam za swoich przyjaciół. Zastanawialam się czy nie powierzyć tej sprawy jeszcze jednemu Dziecko, ale doszłam do wniosku że nie.”
„Roztropnie postąpiłaś, Moniko!”
Jezus patrzył we mnie z powaga. A ja zaczęłam rozmyślać o jednym z moich Duchowych Dzieci. Myślałam z miłością i współczuciem.
„Jest bardzo biedne, cierpiące i ciągle kieruje się emocjami…”
„Ma problem z milczeniem. I Ty będziesz teraz Je tego milczenia uczyć!”
Kiwnęłam głową potakująco.
Patrzyliśmy w siebie nawzajem z miłością i powagą. Mój Jezus i ja.

Leżałam w ramionach Jezusa. Leżałam tańcząca bardzo. Jezus nakarmił mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. Najbardziej bolaly mnie jelita. Ale nie tylko. Bolaly mnie mięśnie i stawy. Całe ciało… Leżałam w objęciach mojego umiłowanego bez sil. Nie miałam siły, żeby cokolwiek powiedzieć. Ale uśmiechałam się do Jezusa promiennie! Od ucha do ucha!
A On zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie głęboko… Patrzył. A mnie się co i rusz wydawało, że tańczymy w wielkiej, prześwietlonej blaskiem, sali balowej. Że Jezus obejmuje mnie z czułością niezwykłą i w tańcu prowadzi. A ja wiruję w Jego ramionach wolna, szczęśliwa i radosna!
Leżałam w Jego objęciach. A On, Jezus, wyciągnął dłoń i zaczął dotykać tych wszystkich bolących miejsc w moim ciele… Dotykał z czułością, czcią i namaszczeniem… W wielkiej bliskości i intymności… A dotykając zanurzał mnie w Sobie. Moje serce rozpływalo się w umilowanym moim Jezusie… Byłam wolna, szczęśliwa i radosna!

Jezus siedział na ławeczce obok studni. A ja siedziałam u Niego na kolankach. Nakarmił mnie Swoim Ciałem i patrzył we mnie głęboko…
„Chcę Was prosić, żebyście po mnie nie płakali, ale cieszcie się ze mną, bo jestem już u Ukochanego mojego Jezusa, na rączkach.” – wyszeptał Jezus z ogniem miłości.
Uśmiechnęłam się do Jezusa promiennie. Zaczynal fragment listu, który napisałam do moich najbliższych, z zastrzeżeniem, żeby otworzyli go po mojej śmierci.
„Taaak…!” – szepnęłam uradowana niezmiernie.
„A wiesz, Moniko, że może być odwrotnie? Że mogą płakać po Tobie jeszcze bardziej wiedząc jaka byłaś i co po Tobie zostaje?”
„Eeee… Mam nadzieję, że nie…!!! Jakby jednak… pomóż im, proszę!” – szepnęłam prosząco.
Jezus skinął głową potakująco.. Uśmiechał się do mnie cudownie!
A mnie naszła myśl, że skąd jestem pewna, ‚że pójdę do Jezusa na rączki, a nie gdzie indziej? ‚Odsunęłam te myśli jak się odsuwa firankę sprzed oczu. I pomyślałam, że On, Jezus mi powiedział, a ja Mu ufam. Zresztą całe życie z Nim byłam i teraz z Nim jestem, to i potem z Nim będę… Z moim umiłowanym! Tak pomyślałam. I uśmiechnęłam się do Jezusa promiennie! Od ucha do ucha!
A On zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie rozpromieniony cały miłością…
„Jesteś pięknym Człowiekiem, Moniko! Bardzo pięknym!!!” – wyszeptał poruszony niezmiernie.
„Jeżeli tak to tylko dzięki Tobie, mój Jezu kochany! Ty mnie taką czynsz! Ja sama z siebie nic nie mogę! Z Tobą mogę wszystko!”
I patrząc w oczy Jezusowi szepnęłam z mocą:
„Kocham Cię, Jezu!!!”
Jezus patrzył we mnie płonący cały miłością… A potem mnie całował… Jak Oblubieniec całuje Swoją Oblubienicę! Czule i słodko i gorąco bardzo… Wciąż mnie caluje…!

Jezus siedział na ławeczce obok studni. A ja siedziałam u Niego na kolankach. Jezus nakarmił mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego! Patrzył we mnie taki kochający i czuły… Uśmiechnęłam się do mojego ślicznego Jezusa radośnie!
„Skoro mówisz że mi się należy odpoczynek, to dzisiaj odpoczywam. Nie maluję. Wczoraj powiedziałam o tym mojemu Duchowemu Synowi. Gdy to usłyszał, że nie maluję, uśmiechnął się i spytał: ‚z jakiej okazji?’ Odpowiedziałam, że bez okazji, że jestem zmęczona i potrzebuję odpocząć, a i obraz trochę wyschnie. Duchowy Syn po prostu przyjął moją decyzję do wiadomości!”
Umilklam na moment, a po chwili dodałam z uśmiechem od ucha do ucha:
„Skoro jestem taka piękna i cenna w Twoich oczach to postanowiłam o siebie zadbać! Nie tylko o ducha, ale i o ciało!”
Jezus uśmiechnął się do mnie cudownie! Z miłością i czułością niezwykłą!
„Baaaardzo pięknie, Moniko!!! O drogocenną Perłę trzeba dbać!” – wyszeptał Jezus z ogniem. A po chwili dodał:
„Uczysz się głośno mówić o swoich potrzebach! Nie wiem czy zauważyłaś, ale kilka dni temu Mi też powiedziałaś, że potrzebujesz trochę więcej snu!”
„Taaak…! – szepnęłam zdumiona odkryciem – Wiesz mój Jezu?! Przy Tobie poznaję i odkrywam siebie jakby na nowo!!! I… nie wiem jak to powiedzieć…”
„I uczysz się patrzeć na siebie Moimi oczami, Moniko!” – wyszeptał Jezus z ogniem miłości.
„Taaak…”
Jezus patrzył we mnie płonący cały… Jak w obrazek patrzył… I ja jak w obrazek w mojego ślicznego Jezusa patrzyłam…