Autor: <span class="vcard">Maleńka</span>

Byliśmy w szczelinie skalnej. Najdroższy mój i ja. Umiłowany siedział na kamieniach a ja siedziałam u Niego na kolanach. Maleńki obejmował mnie z Miłością bezgraniczna. A ja cała obolała i zmęczona położyłam głowę na Jego ramieniu. Wtulilam się całkowicie w Umiłowanego… A ON wtulił mnie w Siebie… Nagle zobaczyłam dwa serca. SERCE Najdroższe i moje serce. SERCE Umiłowane poprosiło moje serce do tańca!!! A ono zgodzilo się z wielką chęcią i wielką radością! SERCE Najdroższego objęło moje serce. I zaczęły tańczyć! Wirowaly, kręciły piruety!!! Tańczyły w wielkiej bliskości… Serca przenikały Ciało Umiłowanego i moje ciało… Tak, że Ciało Najdroższego i moje ciało stały się jednym! Jednym Ciałem… Jedną komnatą do tańca! Jedną szczeliną skalną!!! Stały się jednym Ciałem…
Serca tańczyły bardzo!!! W wielkiej intymności.
Przenikały się teraz wzajemnie… I widziałam jedno serce… SERCE!!! Jedno SERCE w jednym CIELE… Jedno SERCE w jednym Ciele!!!
Niesamowite!!! Niezrozumiałe!!! Niepojęte!!!
Niemożliwe???!!! Nie!!! Dla Najdroższego, dla Ślicznego mojego wszystko jest możliwe!!! Wszystko!!! I dla mnie też! Tak!!! Bo cała jestem w Umiłowanym moim. A ON mnie karmi Swoim Ciałem i poi Swoją Krwią.
Jedno SERCE w jednym CIELE..
Nie rozumiem. Ale wiem że to możliwe.

Im bardziej na nie rozumiem tym bardziej jestem pewna.

Tańczylismy bardzo! Umiłowany mój i ja! W górach mojej modlitwy tańczyliśmy! Na szczytach, stokach górskich i w dolinach! Najdroższy trzymał mnie w objęciach Swoich i tańczył! A ja leżałam w Jego ramionach. Cała obolała bardzo i bardzo zmęczona leżałam. Bez sił. I tańczyłam dla Umiłowanego mojego! Maleńki patrzył we mnie Swym cudnym spojrzeniem Miłości i bliskości bez granic…
„Cierpisz bardzo, Moja Śliczna?!”
„Bardzo, Maleńki mój!”
Umiłowany patrzył we mnie z wielką Miłością! W Jego oczach nie było ani odrobiny wyrzutu, że myślę o sobie i swoim cierpieniu, a nie o NIM. Moje sumienie, serce też nic takiego mi nie wyrzucalo! Po prostu cierpialam bardzo, a skoro Najdroższy spytał odpowiedziałam. Cierpialam dla NIEGO, dla Maleńkiego mojego! Moje serce było wolne!
Choć moje ciało mówiło: „Boll!” to moje serce mówiło: „Pragnę!!!” Jeżeli mam cierpieć, to pragnę cierpieć dla Umiłowanego!!! Dla Maleńkiego… dla Ślicznego… Dla NIEGO pragnę!!! Tylko dla NIEGO!!!! Tylko dla NIEGO…
Lezalam w ramionach Najdroższego mojego i uśmiechałam się do Niego radośnie! Od ucha do ucha! I On uśmiechał się do mnie promiennie bardzo! Od ucha do ucha!!! Tańczyliśmy bardzo. W wielkiej intymności… I uśmiechu!

Byliśmy w górach mojej modlitwy, na jednym ze stoków górskich. Najdroższy mój i ja. Umiłowany leżał na trawie zielonej. Ja pochylalam się nad Słodkim moim. Zasłanialam Umiłowanemu całe niebo. On wydawał się tym zachwycony! Patrzył we mnie… rozpromieniony uśmiechem! Cały był Miłością i cały był dla mnie.
Zauważyłam pewną niesamowitą zależność. Im bardziej oddawałam się Najdroższemu, tym bardziej On oddawał się mi! Mogłam z Nim zrobić wszystko!
„Jesteś w mojej niewoli, mój Śliczny!!!” – szepnęłam z uśmiechem od ucha do ucha.
„Jestem, Maleńka Moja! Jestem!”
Zbliżyłam twarz do twarzy Umiłowanego i ucalowalam Jego oczy.
„Twoje oczy, Najdroższy, są moje!”
Ucalowalam Jego usta.
„Twoje usta, Najdroższy, są moje!”
Ucalowalam Jego ręce.
„Twoje ręce, Najdroższy, są moje!”
Ucalowalam SERCE Umiłowane.
„Twe SERCE, Najdroższy, jest moje!”
Potem patrzyłam w oczy Maleńkiego głęboko…
„I Twoje Rany, mój Śliczny, są moje!”
Umiłowany patrzył we mnie z ogniem Miłości i bliskości bez granic!
„Tak, Maleńka Moja! Wszystko co jest we mnie, Twoje jest!!!”
Nagle opadłam z sił. Najdroższy natychmiast wziął mnie w objęcia. Przyłożył moje usta do Rany SERCOWEJ. I dawał mi pić! I piłam Napój Życia i Miłości! Piłam ile chciałam. Do woli! Bo przecież Napój Życia i Miłości też jest mój!

Byliśmy w górach mojej modlitwy. Umiłowany mój i ja. Umiłowany siedział na półce skalnej przed wejściem do skalnej szczeliny. Trzymał mnie w ramionach Swoich. W objęciach Maleńkiego mojego leżałam tańcząca bardzo i bardzo zmęczona. Patrzyłam na rozciągające się przed nami góry. Piękny widok! Góry mojej modlitwy były całe skąpane w słońcu! Świetliste bardzo!
Odwróciłam głowę do Najdroższego mojego. Śliczny pochylal się nade mną z tkliwoscia wielką i patrzył we mnie…. Jak w obrazek! Cały był Miłością i cały był dla mnie.
„Góry to piękny widok. Ale TEN Widok jest o wiele, wiele piękniejszy!!!!” – szepnęło moje serce.
Chciałam podnieść rękę i dotknąć policzka Umiłowanego. Ale nie miałam siły. Maleńki ujął moją dłoń, podniósł do policzka, przytulił. A potem ucalowal ją.
„Twoje ręce, Maleńka, są Moje!” – wyszeptal z czułością. Potem zbliżył Swą twarz do mojej twarzy i ucalowal moje oczy.
„Twoje oczy, Maleńka, są Moje!”
Ucalowal moje usta.
„Twe usta, Maleńka, są Moje!”
Patrzył we mnie z ogniem Miłości… Mój Śliczny! Mój Słodki!!! Me serce tańczyło z radości!!!
A ON położył na nim Swą głowę i ucalowal je z ogniem… Aż podskoczylo ze szczęścia!!!
Umiłowany ucalowal moje serce i wyszeptal:
„Serce Twoje, Maleńka, jest Moje!”
Podniósł głowę i patrzył we mnie głęboko…
„Twoje cierpienie, Maleńka, jest Moje! Wiem, że cierpisz bardzo bardzo! Twe cierpienie, Najmilsza, jest Moje!”
I znów położył głowę na moim sercu. Z SERCA Najdroższego wyszła Hostia i weszła do serca mojego.
„Jak dobrze mi w Twoim sercu, Maleńka Moja! Jak dobrze!!!” – wyszeptal Umiłowany.
Rozpływałam się w Miłości i szczęściu…

Byliśmy w szczelinie skalnej. Umiłowany mój i ja. Najdroższy siedział na kamieniach a ja siedziałam u Niego na kolanach. Maleńki obejmował mnie z czułością i patrzył we mnie… Miłość sama! Patrzyłam w Słodkiego mojego rozpromieniona Jego Miłością!!!
Patrzyłam i rozmyślalam…
„Jak to możliwe, że tak potężny, żeby tak wielki Bóg zechciał stać się tak maleńki,?! Tak kruchy i delikatny?! Jak to możliwe, że Bóg zechciał stać się dla nas Pokarmem?! Można Go połamać i zwyczajnie zjeść! Można zaspokoić głód i pragnienie… Niesamowite!!! Niepojęte!!! Bóg stał się Chlebem! To Tajemnica… Tajemnica Miłości!!!”
Dotykalam dłonią policzka Najdroższego i głaskalam go z czułością…
„Dziękuję, mój Słodki!!! Dziękuję! Dziękuję!!!” – szeptałam z uwielbieniem.
I rozmyślalam dalej…
„Czytałam, że w miejscach Cudów Eucharystycznych gdy poddano badaniu cząstkę Hostii przemienionej w Ciało, odkryto, że jest to SERCE w agonii. SERCE w agonii!!! Niepojęte…
„Dziękuję, mój Śliczny…. Najdroższy… dziękuję!!!”
Umiłowany patrzył we mnie z ogniem Miłości w oczach.
„JA dla Ciebie wszystko, Maleńka Moja!!! Wszystko!!!”- wyszeptal Najdroższy z mocą.
„Ja też dla Ciebie wszy…”
Urwałam. I spuściłam głowę zawstydzona i smutna…
Bo przecież nie mam nic swojego. Wszystko co mam, dostałam od NIEGO, od Najdroższego mojego. Nic nie mam. Tylko grzech! Tak! Tylko grzech jest mój… Wszystko inne mam od Umiłowanego!
Najdroższy dotknął mojej brody i delikatnie podniósł mi głowę do góry! Patrzył mi w oczy głęboko….
„Oddaj Mi więc to co jest Twoje, Maleńka!!!” – wyszeptal z ogniem.
Zaniemowilam!!! Oniemialam!!!
„Oddaję!” – szepnęłam z trudem.
„Teraz już nie masz nic! Wszystko w Tobie jest moim!”
Umiłowany patrzył we mnie rozpromieniony Miłością! Uśmiechał się do mnie cudnie! Promiennie i jasno….
Uśmiechnęłam się do Maleńkiego szczęśliwa cała! Trwalismy w Miłości i bliskości bez granic! W uśmiechu od ucha do ucha!!!

Tak właściwie to ja już nie wiem o czym piszę. O tym czego doświadczam. I właśnie nie wiem jak to opisać… Nie rozumiem tego, nie pojmuję. Za wielkie to dla mnie… za piękne… I po prostu, nie moje. Tak. Nie moje!
Dziś przyszło mi na myśl, że opisuję Wam moją codzienną, poranną modlitwę.
Budzę się. I już od razu jestem w objęciach Najdroższego mojego. On jest cały mój i cały dla mnie. A ja Jego i dla Niego cała.
Błogosławię wszystkie moje Duchowe Dzieci. I sama zaczynam dzień w Jego Imię: Ojca, Syna i Ducha. Witam się z Mamą…”Witaj Gwiazdo morza…” Potem odmawiam różaniec. A w końcu proszę swojego Anioła Stróża aby mnie strzegł i bronił od złego.
A potem przychodzi po mnie tata, sadza na wózek. I zawozi najpierw do łazienki, a potem do kuchni.
Opisuję Wam moją modlitwę.
Czy moja modlitwa może być „nie moja”? Nie wiem, ale widać może. Skoro moje życie już nie jest moje, to i modlitwa może.
Nie moja modlitwa… dziwne.
Ale piękne.

Czułam wewnętrzne przynaglenie, żeby o tym napisać.

Obudziłam się… I od razu zorientowałam się, że jest już późno, a ja spałam prawie całą noc! Otworzyłam szybko oczy i zobaczylam pochylone nade mną Oblicze Najdroższego mojego. Maleńki pochylal się nade mną z tkliwoscia wielką patrzył we mnie rozpromieniony Miłością i zachwytem. Leżałam w Jego ramionach. W objęciach Miłości leżałam. Wtulona w Miłość i otulona Miłością. Uśmiechnęłam się do Słodkiego mojego z miłością i patrzyłam pytająco.
„Mówiłaś wczoraj, że jesteś zmęczona, więc chciałem, żebyś odpoczęła choć troszkę” – wyszeptal Najdroższy z tkliwoscia niesamowitą.
Zarzuciłam Mu ręce na szyję, zbliżyłam twarz do twarzy Umiłowanego i ucalowalam Go! Dotychczas najczęściej to Najdroższy całował mnie pierwszy. Teraz ja Go pierwsza ucalowalam. Z bezczelna miłością i zaufaniem!!! Jak oblubienica caluje swego Oblubienca…
„Dziękuję! Dziękuję, mój Śliczny!!!”
Najdroższy ujął moją twarz w Swoje dłonie i patrzył we mnie z ogniem Miłości.
„Pragnę Ciebie, Perło Moja!” – wyszeptal z zarem.
„I ja Ciebie też, mój Królu!”
Najdroższy nakarmił mnie Swoim Ciałem. A potem zbliżył Swą twarz do mojej twarzy i mnie pocałowal! Obsypywal mnie pocałunkami… Piescil moje serce… A ja byłam szczęśliwa cała!!! Trwalismy razem, SERCE przy sercu… Byłam w Najdroższym moim. W objęciach Miłości! Najdroższy obsypywal mnie pocałunkami. A ja obsypywalam kwiatami z gór mojej modlitwy. Kwiatami modlitwy obsypywalam Ślicznego mojego.

Byliśmy w górach mojej modlitwy, na jednym ze stoków górskich. Umiłowany mój i ja. Leżałam na trawie. A ON, mój Śliczny, klęczał przy mnie. Pochylal się nade mną tak, że zasłanial mi całe niebo. On był moim Niebem. Patrzył we mnie… Miłość sama! Patrzyłam w Maleńkiego mojego z uwielbieniem. I uśmiechałam się do Niego radośnie.
„Wiesz mój Słodki? Jestem bardzo zmęczona fizycznie… Że czasem chciałabym, żebyś po mnie przyszedł i zabrał mnie do Siebie. Do Domu. Ale cierpliwie czekam aż po mnie przyjdziesz! Bo przyjdziesz po mnie, prawda?”
„Tak. Przyjdę i wezmę Cię na rączki, Maleńka Moja!” – wyszeptal Najdroższy uśmiechając się do mnie promiennie. Uśmiechnęłam się do Umiłowanego od ucha do ucha. Milczeliśmy chwilę, ciesząc się sobą nawzajem. Po. czym Maleńki wyszeptal:
„Bardzo Cię boli, prawda?”
„Dzisiaj? Niezbyt!”
„Dawniej powiedziałabyś, że bardzo!”
„Może i tak. Ale co to znaczy, że dawniej bardzo, a dzisiaj niezbyt?”
„To znaczy ze mniejszą wagę przykładasz do swego cierpienia.”
„Przy Tobie, mój Śliczny zapominam o tym, że boli. O całym świecie zapominam przy Tobie!”
„Dawniej bardziej skupiałaś się na sobie i swoim cierpieniu, a teraz skupiasz się na Mnie!”
„To chyba dobrze, prawda?” – szepnęłam z uśmiechem od ucha do ucha.
W odpowiedzi Maleńki zbliżył Swą twarz do mojej twarzy i mnie pocałowal. Pocałował mnie jak Oblubieniec caluje Swą oblubienice…
„Tyś Moja! Tyś Moja!” – wyszeptal Najdroższy z ogniem.
„Twoja! Cała Twoja!!! Tylko Twoja!!! Teraz i zawsze! Na wieki! A Tyś mój!!!”
„Twój, Moja Śliczna!!! Teraz i na wieki!”
Umiłowany nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulil do SERCA Swego. Tańczylismy bardzo w wielkiej intymności…

Byłam w ramionach Najdroższego mojego. W Jego objęciach tańcząca leżałam. Umiłowany pochylal się nade mną z tkliwoscia wielką i patrzył we mnie… rozpromieniony cały uśmiechem. Cały był Miłością i cały był dla mnie! Patrzyłam w Maleńkiego mojego zakochana i szczęśliwa cała! Dotykalam dłonią Jego policzka i głaskalam go z czułością.
„Przy Tobie mój Śliczny czuję się maleńka, malusieńka…” – szepnęłam z uśmiechem od ucha do ucha.
„To źle?” – spytal Najdroższy uśmiechając się do mnie cudnie.
„To dobrze! Baaaardzo dobrze!!! Chciałabym być coraz mniejsza i mniejsza… Pragnę zniknąć, żeby mnie nie było. Tylko Ty!!!”
„A jeśli tak już jest?” – wyszeptal Maleńki z ogniem w oczach.
„Już tak jest?!”
Najdroższy uśmiechał się do mnie z zachwytem! Promieniał bliskością bez granic… Nakarmil mnie Swoim Ciałem. I patrzył we mnie.. Był taki piękny! Jasny i świetlisty. I taki we mnie zakochany… Patrzyłam w Słodkiego mojego z uwielbieniem i zachwytem! Patrzyłam i rozmyślalam…
Wczoraj uświadomilam sobie pewien fakt. Jaki? Że wychowuję moje Duchowe Dzieci. A One nawet nie wiedzą kiedy. Jak wychowuję? Miłością i zaufaniem. I uświadomilam sobie że moje Dzieci mnie wychowują. A ja nawet nie wiem kiedy. Jak mnie wychowują? Miłością i zaufaniem. Nawzajem się wychowujemy. Dla Nieba!

Siedzieliśmy na półce skalnej przed wejściem do skalnej szczeliny. Najdroższy mój i ja. Obok siebie siedzieliśmy. A przed nami rozpościeral się widok na góry mojej modlitwy. Umiłowany trzymał moje ręce w Swoich dłoniach. Patrzył we mnie poważny i uroczysty.
„Przed Tobą trudne dni, Maleńka Moja. Coraz trudniejsze…” – wyszeptal patrząc mi w oczy głęboko.
„Wiem, mój Śliczny. Wiem! Ale będziesz ze mną w te dni, prawda? Będziesz przy mnie?”
Maleńki spojrzał we mnie wymownie.
„Wiem, że będziesz przy mnie, Najdroższy mój. Wiem!”
„Nie zdziwiło Cię, że powiedziałem o coraz trudniejszych dniach, ani nie wystraszyło.,Moja Śliczna.”
Popatrzyłam w Umiłowanego z pobłażliwym i czułym uśmiechem.
„Najdroższy… co ma mnie zdziwić, albo wystraszyć… Przecież ja już żyję w trudnych dniach. A że będą one coraz trudniejsze to było do przewidzenia. Więcej! To oczywiste!”
„Oczywiste?!”
„Idę za Tobą, prawda? A Ty lekko nie miałeś kiedy chodziles po ziemi. Więc dlaczego ja mam mieć lekko?”
I spoglądając w niebo szepnęłam z uśmiechem:
„Lekko to będę miała Tam! U Ciebie na rączkach!”
Maleńki patrzył we mnie z ogniem Miłości w oczach!
„Tam Ci wszystko wynagrodzę! Zobaczysz, Maleńka Moja! Każdy ból, każde cierpienie, każdą ranę, każdy smutek, lzę! Będę Cię pieścił, całowal…!!! Zoba…”
Wyjęłam dłoń z dłoni Najdroższego mojego i przyłożyłam do Jego ust.
„Pieścić i całować możesz mnie już teraz, mój Słodki! Pragnę Twoich pieszczot… pocałunków! Moje serce ich pragnie!!!”
Maleńki rozpromienil się ogromnie nade mną!! Wziął mnie w objęcia. I pieścił i całowal moje serce.
Tonęlam w Miłości Słodkiego mojego. Pomyślałam że przede mną piękne dni. Bardzo piękne!

Byliśmy w szczelinie skalnej. Najdroższy mój i ja. Umiłowany siedział na kamieniach a ja siedziałam u Niego na kolanach. Najdroższy obejmował mnie z czułością i patrzył we mnie rozpromieniony cały! Rozpromieniony Miłością. Nakarmil mnie Swoim Ciałem. Patrzyłam w Słodkiego mojego rozpromieniona Jego Miłością. Uśmiechałam się do Niego od ucha do ucha! Szczęśliwa bez miary!!!
„Mój Słodki… u Ciebie na kolanach jestem u siebie! W Twoich ramionach, w objęciach Twoich jestem u siebie! W tej szczelinie skalnej jestem u siebie!”
„Tak. Jesteś u siebie, Maleńka Moja!” – wyszeptal Najdroższy z tkliwoscia wielką.
„Wiesz… czuję się tak jakbym z dalekiej podróży, z tulaczki wróciła do siebie…”
Najdroższy uśmiechnął się do mnie cudnie. Zamyślilam się…
„Jakbym wrócila…?! To znaczy że już kiedyś musialam tu być! Ale kiedy…? Może przed urodzeniem, bo nie pamiętam…”
Umiłowany patrzył mi w oczy głęboko.
„Przed urodzeniem byłaś u Mnie! Teraz jesteś u Mnie! I potem będziesz u Mnie!”
„Jestem u siebie bo jestem u CIEBIE!!!! Tylko u Ciebie jestem u siebie!” – zawołałam uradowana odkryciem!
Tak! Może Was to zdziwi, ale dla mnie było to odkrycie! Położyłam głowę na ramieniu Maleńkiego mojego.
„Pragnę…” – szepnęłam z miłością.
Za chwilę głowę podniosłam i spojrzałam w oczy Najdroższemu.
„A Ty mój Słodki jesteś u Siebie?”
Widziałam że rozczulio Go to moje pytanie…
„Tak, Maleńka Moja. Kiedy siedzisz u Mnie na kolanach i trzymam Cię w Swych objęciach to jestem u Siebie!”
Uśmiechnęłam się do Niego radośnie!
Umiłowany promienial cały Miłością. Grzalam się w tych promieniach! W Miłości! I byłam u siebie!!!

Byłam w ramionach Najdroższego mojego. W Jego objęciach tańcząca bardzo leżałam. Maleńki nakarmił mnie Swoim Ciałem. I patrzył we z ogniem Miłości w oczach. Cały był Miłością i cały był dla mnie. Patrzyłam w Słodkiego mojego zakochana do szaleństwa i zachwycona cała! Umiłowany zbliżył Swą twarz do mojej twarzy i mnie pocałowal. Pocałował mnie jak Oblubieniec caluje Swą oblubienice.
„Jakaś Ty piękna, Maleńka Moja! Jakaś Ty piękna!!!”-wyszeptal z mocą i miłością.
„Najdroższy mój… im bardziej Ty mi się dajesz, im bardziej odkrywasz mi Siebie, tym bardziej Ciebie chcę!!! Pragnę Ciebie!!! Pragnę Cię poznawać, odkrywać! Coraz bardziej i bardziej… Już myślę że zachlanna, że chciwa jestem! To źle?! To źle, że Ciebie prag…. ”
Umiłowany zamknął mi usta pocałunkiem. A potem spytał, patrząc mi w oczy głęboko:
” A dlaczego pragniesz Mnie poznawać, odkrywać coraz bardziej i bardziej, Maleńka?!”
” Bo Cię kocham!!! Bo TY mnie kochasz!!! Pragnę coraz bardziej poznawać, odkrywać Twoją miłość do mnie!!! I kochać Cię coraz bardziej! To źl…”
Znów gorący i slodki pocałunek zamknął mi usta… Maleńki obsypywal mnie pocałunkami… A Jego SERCE szeptalo:
„To dobrze… To bardzo dobrze, Moja Śliczna!!! Moja umiłowana… to bardzo dobrze!!!”
Maleńki obsypywal mnie pocałunkami.. Jak deszczem. Otulał mnie Sobą… Tonelam w Umiłowanym moim, szczęśliwa cała!

Byliśmy w szczelinie skalnej. Najdroższy mój i ja. Umiłowany siedział na kamieniach a ja siedziałam u Niego na kolanach. Umiłowany nakarmil mnie Swoim Ciałem. I patrzył we mnie… Miłość sama! Dotykalam dłonią Jego SERCA i głaskalam JE z czułością. Piescilam JE…
„ONO należy do Ciebie, Maleńka Moja!” – wyszeptal Najdroższy z tkliwoscia wielką.
„Wiem. Przecież JE sobie wybrałam!” – szepnęłam z uśmiechem od ucha do ucha. Maleńki uśmiechnął się do mnie cudnie.
„Dużo wcześniej niż Ty JE wybrałaś, ONO wybralo Ciebie, Maleńka! I bije tylko dla Ciebie!”
„Wszystkim tak mówisz, Najdroższy mój?”
„Tak! I to prawda, Moja Śliczna – wyszeptal Najdroższy cudnie się do mnie uśmiechając – bo dla każdego bije ONO inaczej. Tak jak ten ktoś tego potrzebuje.”
Otworzyłam szeroko oczy ze zdumienia!!!
„I teraz bije tak jak ja tego potrzebuje??!! Tylko dla mnie?!!”
Umiłowany skinął głową potakujaco.
„To niesamowite… Jak nas kochasz, Najdroższy mój!!! A Twoje SERCE cierpialo śmiertelnie na Krzyżu…. Pękło z miłości do nas… do mnie… Zostało przebite dla nas. Dla mnie!!! A teraz bije tylko dla… mnie!!!!”
Położyłam głowę na SERCU Maleńkiego mojego. Sluchałam jak bije. Tylko dla mnie…

Byłam w ramionach Najdroższego mojego. W Jego objęciach leżałam obolała bardzo i bardzo zmęczona. Bez sił. Z zamkniętymi oczami leżałam. Mimo że miałam zamknięte oczy widziałam Umiłowanego mojego. Maleńki pochylal się nade mną z tkliwoscia bezdenna. Patrzył we mnie z wielką Miłością i zachwytem. Patrzyłam, mimo zamkniętych oczu w Najdroższego, patrzyłam z miłością. Patrzył we mnie najczulej i najpiękniej…
„Cierpisz dla Mnie i ze Mną, Maleńka Moja!”
”Tak! Tak! Kocham Ciebie! Pragnę Ciebie! Mój Maleńki… mój Śliczny… mój Słodki…!”
Najdroższy rozpromienil się ogromnie nade mną! Rozświetlil! Poruszony bardzo we mnie patrzył!
„Mówisz do Mnie jak MAMA!”
Serce aż podskoczylo mi z radości i szczęścia!
„Jak MAMA?!! Jak Twoja MAMA??!!”
„Tak, Maleńka Moja! Mówiła tak do Mnie kiedy byłem mały. I teraz też tak do Mnie mówi!” – wyszeptal Najdroższy z cudnym uśmiechem.
Maleńki ucieszył mnie ogromnie! Uśmiechałam się do Niego szczęśliwa bardzo!!! On przytulił policzek do mego policzka. Tańczylismy bardzo SERCE przy sercu. Z SERCA Najdroższego wyszła Hostia i weszła we mnie. Najdroższy zanurzał mnie w Sobie, zatapial w objęciach Swoich. I czynił z Sobą jedno.

Byłam w ramionach Najdroższego mojego. W Jego objęciach leżałam. Umiłowany pochylal się nade mną z tkliwoscia. Nakarmil mnie Swoim Ciałem. Cały był Miłością i cały był dla mnie! Patrzyłam w Maleńkiego mojego rozpromieniona Miłością! Jego Miłością!
„Ożywiasz mnie, Najdroższy!”
„Jestem Życiem, więc ożywiam!”-wyszeptal Najdroższy z czułym uśmiechem. Uśmiechnęłam się do Umiłowanego od ucha do ucha!
Lezalam w Jego objęciach i rozmyślalam… Niektóre moje Duchowe Dzieci mówią że kiedyś malowałam ładniej niż teraz. Ze moje obrazy były subtelniejsze, delikatniejsze, że używałam mniej kolorów. Ze teraz sa toporne, pstre i kiczowate. Może i są. Ale co ja poradzę, że właśnie teraz jestem w swoim żywiole! Cieszę się malowaniem, bawię się nim. A kolory wprost sie ze mnie wylewają! Mówią, że się cofam. A wg mnie zrobiłam duzy krok naprzód. Nie powinnam sądzic sama o sobie bo to subiektywne. Ale mogę opowiedzieć jak to wygląda z mojej strony. Może kiedyś moje obrazy były subtelniejsze, delikatniejsze. Ale były sztywne, od linijki. Były martwe. Bo ja byłam… martwa. Tak! Może nikt tego nie widział. Ale ja widziałam. Niby się uśmiechałam, ale wewnątrz byłam smutna. Było mi źle. Nie lubiłam siebie, było mi źle ze sobą. Tęsknilam za Umiłowanym, pragnęlam żeby mnie zabral mnie do Siebie, gdzie będzie mi dobrze… I Najdroższy przyszedł. I zaczął mnie zmieniać. Cierpliwie, delikatnie, ale bardzo konsekwentnie. I nawet nie wiem kiedy zmienił mnie o 180 stopni!!! Ożywił mnie! Ciągle ożywia!!! Lubię siebie. Kocham siebie. I kocham życie! Żyję pełnią życia! Uśmiecham się całą sobą, a nie tylko ustami! Cieszę się życiem! I maluję życie!!! Kocham życie! Co nie znaczy że nie tęsknię za Umiłowanym moim! Tęsknię bardziej niż kiedyś! Bo tęsknię naprawdę! Za NIM. Mógłby przyjść po mnie choćby teraz! Pobiegłabym do Niego w podskokach! Poleciała bym na skrzydłach! Do Najdroższego na rączki! Umrę?! Nie!!! Wejdę w Zycie!!! W Pełnię Życia i Miłości i radości!!! W szaleństwo Życia! Którego przedsmak doświadczam już teraz! Już tu!
Lezalam w ramionach Najdroższego mojego szczęśliwa cała!
„Wiesz mój Słodki?! Jeszcze nie skończyłam jednego obrazu, a już w głowie mam dwa kolejne! Całe w bieli… Co nie znaczy że będą całe białe! Biel też może być kolorowa! Ciekawe czy mi wyjdzie?!” – szepnęłam ze śmiechem.
„Wyjdzie, Maleńka Moja!” – wyszeptal Najdroższy z ogniem w oczach. Cały był Miłością i cały był dla mnie..

Leżałam w łóżku, w swoim pokoju. Leżałam cała obolała i zmęczona cała. Umiłowany był ze mną, był przy mnie czuły i delikatny. Siedział na skraju mojego łóżka. Pochylal się nade mną z tkliwoscia wielką. Gładzil dłonią moje włosy i policzek… Uśmiechał się do mnie cudnie. I ja uśmiechałam się do Niego radośnie. Patrzyliśmy w siebie nawzajem z Miłością. W pewnej chwili Najdroższy wyszeptal:
„Zimno Mi…”
„Zimno?!”
Odchyliłam kołdrę, którą byłam przykryta.
„Chodź do mnie, Maleńki!”
„Mogę??!!!”
„Wskakuj! Bez gadania!”
Najdroższy zaśmiał się perliście i dosłownie wskoczył do mojego łóżka. Przykrylam Maleńkiego kołdrą, żeby Mu ciepło było.
„O! Teraz przy Tobie, Maleńka Mi dobrze!”
„Cieszę się, Najdroższy mój! Chce mi się pić… daj mi proszę….”
Umiłowany spojrzał we mnie tak jakbym właśnie spełniła Jego największe pragnienie…. Przylozyl moje usta do Rany SERCOWEJ i dawał mi pić. I piłam. Piłam Napój Życia i Miłości. Słodki i ożywczy bardzo. Piłam aż zaspokoilam pragnienie.
Byliśmy w szczelinie skalnej. Najdroższy mój i ja. Umiłowany siedział na kamieniach i trzymał mnie w objęciach Swoich. Patrzył we mnie Swym cudnym spojrzeniem. Cały był Miłością i cały był dla mnie…
„Wiesz mój Słodki? Wczoraj na Mszy, po przyjęciu Komunii Św zauważyłam zaskoczona, że jest Ona bardzo dobra, smaczna. Jak chleb!”
„Skosztujcie i zobaczcie jak dobry jest Pan!” – wyszeptal Najdroższy z ogniem w oczach.
„Dobry jak chleb!!!”
Rzuciłam się Najdroższemu na szyję i szczęśliwa cała wyszeptalam:
„Dajesz mi Siebie, Maleńki! Karmisz mnie Sobą i poisz! I jesteś taki dobry!!!! Jak chleb! Dziękuję!!! Dziękuję, mój Słodki!!!”
„Dla Ciebie wszystko, Maleńka Moja!”
Umiłowany zbliżył Swą twarz do mojej twarzy i mnie pocałowal. Pocałował mnie jak Oblubieniec caluje Swą oblubienice… Trwalismy w Miłości i bliskości i intymności. Umiłowany mój i ja.

Byliśmy w górach mojej modlitwy. Umiłowany mój i ja. Na jednym ze stoków górskich na trawie zielonej. Najdroższy siedział a ja leżałam na trawie a głowę położyłam na Jego SERCU. Umiłowany pochylal się nade mną z tkliwoscia, dłonią dotykał mojego policzka i głaskał go z czułością… Uśmiechałam się do Maleńkiego mojego radośnie. Od ucha do ucha! I On uśmiechał się do mnie promiennie bardzo!
„Moja Śliczna! Gołąbko Maleńka Moja!” – wyszeptal Najdroższy z tkliwoscia bezdenna. Patrzyłam w Niego z wdzięcznością i uwielbieniem.
„Dziś Zeslanie Ducha!” – szepnęłam.
Umiłowany pochylil się nade mną cały, tak że Swą twarz miał tuż przy mojej twarzy. I patrzył mi w oczy głęboko…
„Jesteś z Ducha! Duch jest w Tobie, Maleńka!”
„Ale Go nie czuję…”
Najdroższy uśmiechnął się do mnie z czułością.
„Duch nie jest kwiatkiem, żeby czuć Jego zapach. Duch jest Bogiem! Osobą! Jest Miłością Taty i Moją!!! Jesteś z Ducha! Masz JEGO Dary! I jesteś Moim świadkiem! Dajesz świadectwo! Wczoraj wyraziłas oburzenie z powodu profanacji…”
Przerwałam Umiłowanemu gwałtownie!
„Tak, napisałam na facebooku. Ale raptem kilka słów tylko…”
„Ale napisałaś! Dałaś świadectwo. Pokazalas, że to Cię oburza i boli. Codziennie dajesz o Mnie świadectwo!”
I dodał z miłością i uśmiechem:
„Wiatr wieje kędy chce i szum jego słyszysz. Ale nie wiesz skąd przychodzi i dokąd zmierza. Tak jest z każdym, który się z Ducha narodził! Tak jest z Tobą, Maleńka Moja!”
Nagle zerwał się wicher tak silny, że porwał mnie i uniósł w górę! I zaczął ze mną tańczyć!!! Wiedziałam że to nie jest zwykły wiatr! Że to DUCH!!! Trzymał mnie w ramionach!! Potężnych i silnych a jednocześnie bardzo delikatnych i czulych. I tańczył ze mną!
„Kocham Ciebie Duchu! Uwielbiam CIEBIE!!!” – szepnęłam szczęśliwa cała.
„Uwielbiam Cię, Maleńka Moja!” – usłyszałam głos, który był Miłością samą! Tańczyliśmy w górach mojej modlitwy i ponad szczytami. Duch mnie unosił.. Smialam się ze szczęścia i radości!!!
A potem znów leżałam na trawie z głową na SERCU Maleńkiego mojego.
„Jestem z Ducha! Duch mieszka we mnie!”
Najdroższy przytaknąl z uśmiechem. I patrzył we mnie z wielką Miłością…

Byliśmy w szczelinie skalnej. Najdroższy mój i ja. Umiłowany siedział na kamieniach i trzymał mnie w ramionach Swoich. W Jego objęciach tańcząca bardzo i bardzo zmęczona leżałam. Umiłowany pochylal się nade mną z tkliwoscia i czułością niewyobrażalna. Cały był Miłością i cały był dla mnie.
„Zmęczo…” – szepnęłam z trudem. Maleńki nie pozwolił mi dokończyć. Zamknął mi usta pocałunkiem… Czułym i słodkim.
„Wiem, Moja Śliczna… Posil się i odpocznij, Moja Mała…”- wyszeptal poruszony wielce.
Nakarmil mnie Swoim Ciałem i przytulił mocno do SERCA Swego. Odpoczywalam…
Umiłowany wiedział jak jestem zmęczona i wiedział czego potrzebuję. Wiedział, że jestem zmęczona nie tylko fizycznie. Ale że zmęczone jest bardzo moje serce… Zmeczone codziennymi mniejszymi lub większymi burzami, codziennym dzwiganiem coraz cięższego krzyża, zmęczone codziennymi troskami…
Wiedział też, że potrzebuję i pragnę przytulenia, wtulenia w Jego SERCE… I dawał mi Tego czego potrzebuję i pragnę. Dawał mi Siebie. Leżałam długo w objęciach Maleńkiego mojego, przy SERCU Najdroższym leżałam. W pewnej chwili Najdroższy uśmiechnął się do mnie promiennie.
„Zatańczymy, Slicznosci Moja?”
„Z Tobą zawsze! Z radością mój Słodki!!!”
Może zdziwicie się dlaczego Najdroższy mój spytał o taniec, skoro wiedział, że jestem zmęczona i dlaczego ja z taką radością Mu odpowiedziałam? Bo gdy serce jest zmęczone to w tańcu odpoczywam!
Najdroższy objął mnie i Tańczylismy bardzo! W górach mojej modlitwy tańczyliśmy. W Miłości i bliskości bez granic!
Odpoczęłam. Odpoczęło moje serce. I idę dalej za Umiłowanym moim. Idę wśród burz, idę dźwigajac mój krzyż. I mimo trosk i zmartwień mam nadzieję w Najdroższym moim.

Byłam w ramionach Najdroższego mojego. W Jego objęciach tańcząca leżałam. Maleńki pochylal się nade mną z tkliwoscia wielką i tulil mnie do SERCA Swego. Patrzył we mnie… Miłość sama! Cały był Miłością, cały był mój i cały był dla mnie.. I ja patrzyłam w Umiłowanego mojego. Z miłością. I cała byłam Jego i dla Niego cała. Uśmiechałam się do Maleńkiego i On uśmiechał się do mnie cudnie. Promienial cały uśmiechem, radością i szczęściem. SERCE Jego biło dla mnie, a moje biło dla Niego. Milczeliśmy. Nie potrzeba było słów. Trwalismy w Miłości i bliskości. We wzajemnej Obecności i uśmiechu… Patrzyłam w Najdroższego i było mi tak dobrze. Byłam najszczęśliwsza w kosmosie!!! Patrzyłam w Maleńkiego mojego…. Pragnęlam cała być na Jego chwałę. Żyć na Jego chwałę! Malować! Pisać na Jego chwałę! Uśmiechać się na Jego chwałę. Pragnę Go chwalić każdym biciem serca i każdym oddechem… I cierpieć na chwałę! Tak! Na chwałę Najdroższego mojego! A gdy umrę i pójdę do Niego na rączki pragnę Go chwalić! Całą wieczność!!!
Chwalić Umiłowanego mojego!

Umiłowany trzymał mnie w objęciach Swoich. A ja piłam. Piłam Napój Życia i Miłości. Byliśmy w szczelinie skalnej. Najdroższy siedział na kamieniach a ja siedziałam u Niego na kolanach. I piłam… Piłam aż zaspokoilam pragnienie. Wtedy spojrzałam w Maleńkiego mojego z wdzięcznością.
„Dziękuję, mój Słodki… Dziękuję…!”
Najdroższy uśmiechnął się do mnie cudnie. Patrzyłam Mu w oczy w milczeniu. A potem wyszeptalam:
„Jedno z moich Duchowych Dzieci bardzo się martwi o swoje ciało po śmierci. O to jak zostanie ubrane, w którym miejscu na cmentarzu pochowane. Bardzo tym się trapi. A ja jakoś nie myśle o takich sprawach. Obojętnie mi jak po śmierci zostanę ubrana i w którym miejscu na cmentarzu pochowana. Ważniejsze dla mnie jest coś innego.”
„A co?” – spytal Maleńki uśmiechając się do mnie promiennie.
„Ty wiesz co!” – szepnęłam przekornie uśmiechając się do Niego od ucha do ucha.
„No ale powiedz, proszę!” – Maleńki wyraźnie się ze mną przekomarzał!
„Do Ciebie na rączki!!! Na rączki!!!”
Umiłowany zaśmiał się głośno, radośnie! Uradowany bardzo.
„Uwielbiam gdy to mówisz, Maleńka Moja!”
„Tak… Pragnę do Ciebie na rączki! Wiesz, kiedyś chciałam tylko, żeby mnie ubrali na kolorowo, a nie na czarno. A teraz sobie myślę, że niech mnie ubiorą jak chcą. Ty TAM mnie ubierzesz najpiękniej! Przyozdobisz najpiękniej! Prawda?!”
„Prawda!”
Najdroższy uśmiechal się do mnie, a ja do Niego się uśmiechałam…
„Ubierzesz mnie w Siebie! Sobą Przyozdobisz!”
Umiłowany patrzył we mnie… Rozpromieniony cały! Patrzył we mnie z zachwytem i uwielbieniem… Pragnęlam Go jeszcze ucieszyć, sprawić Mu radość!
„Na rączki!” – szepnęłam z entuzjazmem. Maleńki zaśmiał się perliście!
Tulil mnie w objęciach. A ja byłam Jego dzieciątkiem, maleństwem, niemowlęciem. Małym i bezradnym. I bardzo dobrze, że jestem mała i bezradna. Gdybym była wielka i samowystarczalna nie potrzebowałabym Umiłowanego mojego. I On nie mógł by działać we mnie

Byliśmy w górach mojej modlitwy. Umiłowany mój i ja. Na jednym ze stoków górskich byliśmy. Ja leżałam na trawie a Najdroższy siedział przy mnie. Dotykał Swą dłonią mojego policzka i głaskał go z czułością. Ujęłam dłoń Maleńkiego mojego w swoje ręce i ucalowalam ją. Potem podnioslam Jego dłoń i wpatrywalam się w Ranę. Była czerwona i świetlista bardzo!
„Boli Cię…? Bardzo Cię boli, Maleńki mój?” – spytalam prawie bezglosnie.
„Nie,, nie boli Mnie, Maleńka” – wyszeptal Najdroższy z czułym uśmiechem.
„Naprawdę…?! – dopytywalam zdziwiona.
„Dzięki Tobie MNIE nie boli.”
„Ale…”
„Nie wierzysz mi?” – spytal Najdroższy wciąż się cudnie uśmiechając.
„Wierzę, mój Śliczny. Ale może mówisz tak, żeby mi bólu nie sprawić? Żeby mnie serce nie bolało? Nie chcę żeby Cię bolało! A jeśli musi Cię boleć, to niech boli mnie, a nie Ciebie!”
„Twoja miłość sprawia, że Mnie nie boli, Słodka Moja!”
„To moja miłość ma taką moc?!!” – spytalam zdumiona do głębi serca.
„Oczywiście! Miłość ma moc!”
Umiłowany uklękl przede mną. Pochylił się nade mną tak, że zasłanial mi całe niebo. Nakarmil mnie Swoim Ciałem i wyszeptal:
„Bardzo Cię bolą, prawda, Maleńka Moja?”
Nie mogłam zaprzeczyć! Nie mogłam powiedzieć, że nie!
„Bardzo… Maleńki mój!”
„A gdybym Cię nie spytał, sama nie powiedziałabys Mi o tym, prawda?”
Nie odpowiedziałam. Milczałam. Brak odpowiedzi też było odpowiedzią. Umiłowany patrzył mi głęboko w oczy…. Cały był Miłością i cały był dla mnie.
„Twoja miłość nie tylko sprawia, że Mnie nie boli. Ale uszczęśliwia Mnie bardzo, Maleńka!”
Najdroższy położył Swą głowę na moim sercu, a ja objęłam Go z czułością. Tańczylismy bardzo! W wielkiej intymności…

Byliśmy w szczelinie skalnej. Najdroższy mój i ja. Umiłowany siedział na kamieniu, a ja siedziałam u Niego na kolanach. Maleńki obejmował mnie z Miłością i patrzył we mnie Swym cudnym spojrzeniem czułości. Cały był Miłością i cały był dla mnie! Patrzyłam w Maleńkiego mojego z miłością i uwielbieniem….
„Najdroższy mój… doszłam do wniosku że na blogu za dużo piszę o sobie, a o Tobie prawie nic! O Tobie powinnam! Chcę. Pragnę!!! A ja tylko o sobie…”
Umiłowany uśmiechnął się do mnie z czułością, jakby poblazliwie.
„Pisząc o sobie, piszesz o Mnie. A pisząc o Mnie, nawet jeśli Ci się wydaje, że piszesz o sobie, piszesz o Mnie!”
„Wybacz, ale nie rozumiem, mój Śliczny!”
„Nie musisz rozumieć, Maleńka. Kiedyś zrozumiesz. Kiedyś wszystko zrozumiesz! Teraz pisz!”
Spojrzałam w oczy Najdroższemu i spuściłam ze smutkiem głowę… Maleńki natychmiast ujął dłonią moją głowę. I delikatnie, ale stanowczo uniósł moją głowę. Patrzył mi w oczy głęboko,. Cały płonąl Miłością.
„Jesteś Moim dziełem, stworzeniem Moim cudnym!!! I pisząc o sobie, wychwalasz Mnie, swego Stwórcę! Opisujesz Moje działanie w Tobie. Mówisz tym, jestem Kimś najdroższym, najważniejszym w Twoim sercu i życiu! A kiedy piszesz o Mnie, uwielbiasz Mnie, piescisz!”
Patrzyłam w oczy Umiłowanemu mojemu…
„Śliczna Moja… Działam w Tobie i przez Ciebie… ”
Przerwałam Umiłowanemu gwałtownie!
” No, to dla mnie oczywiste!”- szepnęłam.
„A Ty jesteś cała Moja i cała dla Mnie!”
„To też dla mnie oczywiste!”
Najdroższy uśmiechnął się do mnie cudnie.
„No to czego nie rozumiesz, Maleńka Moja?”
„A, już sama nie wiem! Nieważne! Ty jesteś najważniejszy, Maleńki mój!!!”
Umiłowany położył moją głowę na SERCU Swoim. I mocno mnie tulil do Siebie. Mocno tulil…
„Moja kochana… Piękna Moja… Moja Słodka….” – wyszeptal Najdroższy z tkliwoscia niesamowitą.
Z SERCA Najdroższego wyszła Hostia i weszła we mnie. Najdroższy tulil mnie i szeptal czule. A ja byłam cała szczęśliwa…

Byliśmy w górach mojej modlitwy. Umiłowany siedział na jednym ze stoków górskich. Siedział na trawie zielonej i trzymał mnie w objęciach Swoich. Patrzył we mnie… Miłość sama! Patrzyłam w Maleńkiego mojego z miłością i uwielbieniem. Dotykalam Jego policzka i głaskalam go z czułością.
„Wiesz, mój Śliczny? Wczoraj napisałam na blogu, że moje życie jest piękne. A teraz pomyślałam, że jest piękne bo jest pełne Ciebie! Życie bez Ciebie byłoby puste! Moje życie bez Ciebie byłoby puste!”
I po chwili dodałam:
„Nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie, Maleńki mój!!! Nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie…”
Patrzyłam w oczy Umiłowanemu mojemu z zachwytem i czułością. A ON patrzył w moje oczy rozpromieniony bardzo bardzo!
„Żyjąc w przyjaźni, w relacji ze MNĄ, osiągniesz pełnię życia. Będziesz żyć w pełni, Moja Śliczna! Nie tylko tu na ziemi, ale TAM!”- wyszeptal Najdroższy z uśmiechem spoglądając w Niebo.
„Maleńki mój, TY jesteś Pełnią mojego życia! Dzięki Tobie żyję w Pełni. Już tu!”
Umiłowany nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulil do Serca Swojego. Grzałam się w Jego promieniach. W Jego świetle…
Modlitwa to grzanie się w promieniach Boga!

Obudziłam się… I od razu poczułam że jestem w ramionach Najdroższego. W objęciach Maleńkiego mojego leżałam. Leżałam z zamkniętymi oczami. Nie rozbudzona jeszcze. W półsnie jakby. Leżałam i uśmiechałam się do Umiłowanego mojego.
„Najdroższy… Słodki mój…”- szepnęłam.
Poczułam pocałunek na moim policzku. Pocałunek… a potem przytulenie policzka Umiłowanego do mego policzka. Leżałam otulona Miłością. Wtulona w Miłość… i tak leżąc, nie wiem kiedy zasnęłam jeszcze…
Obudziłam się, otworzyłam oczy. I zobaczylam pochylone nade mną Oblicze Najdroższego mojego! Rozpromienione Miłością i zachwytem. Uśmiechnęłam się do Niego radośnie!
„Witaj Maleńka Moja! Pora zacząć nowy dzień!!” – wyszeptal Najdroższy z tkliwoscia wielką.
„Dziś niedziela. Dzień Pański! Twój Dzień, mój Śliczny!” – szepnęłam z uśmiechem od ucha do ucha.
„Wszystko co Moim, Twoim jest! Więc to też Twój Dzień, Maleńka!”
„Błogosław, proszę, wszystkim moim Dzieciom!”
„Błogosławię! Jak zawsze!”
Patrzyłam w Maleńkiego z miłością, wdzięcznością i uwielbieniem!
„Tak bardzo się cieszę, taka jestem szczęśliwa, że… że z Tobą jestem!!!”
„A nawet nie wiesz, Moja Śliczna, jak Ja jestem szczęśliwy!!!” – wyszeptal Umiłowany rozpromieniony radością i szczęściem niezwyklym!
„Wiem! Widzę!!!”
Najdroższy zaśmiał się perliscie!
„To co teraz widzisz jest niczym w porównaniu z tym co kiedyś zobaczysz, Maleńka Moja!”
„Dziękuję! Mój Przecudny dziękuję! Dziękuję!!! – szeptałam obsupujac pocałunkami Umiłowanego mojego!!! On oddawał się tym moim czułościom z radością! Trwalismy w Miłości i bliskości bez granic…

Moje życie jest piękne!!! Bardzo pięknie! Bardzo trudne, ciężkie, ale bardzo piękne! Może że trudne, właśnie dlatego piękne… Bardzo piękne życie! Dzięki Umiłowanemu mojemu!!!! ❤️❤️❤️

Byliśmy w szczelinie skalnej. Najdroższy mój i ja. Umiłowany siedział na kamieniach i trzymał mnie w objęciach Swoich. Patrzył we mnie rozpromieniony Miłością i zachwytem! Patrzyłam w Maleńkiego mojego zakochana do szaleństwa i zachwycona cała!
„Pięknie ustawiłaś bloga, Maleńka Moja! Pięknie wygląda!”
„Dziękuję, Najdroższy mój! Tylko ta szczelina ze zdjęcia nijak się ma do tej… A może jednak… troszkę podobna… Z jednej strony!”
Roześmialismy się oboje, Umiłowany i ja! Głośno i radośnie!
„Pięknie zrobiłaś! Ciepło i świetliście. Jak tutaj!”
„Dziękuję, mój Śliczny! Cieszę się bardzo, że Ci się podoba! Pół dnia go robiłam!” – szepnęłam z radością i dumą.
Maleńki spojrzał we mnie Swym cudnym spojrzeniem Miłości… Uradowany czymś bardzo! Dotykał delikatnie dłonią mojego policzka i głaskał go z czułością
„Znów widzę u Ciebie zmianę! Ciągle się zmieniasz, Maleńka!”
„Zmianę? Jaką?” – spytalam zdziwiona.
„Kiedyś jak chwalono Twoją pracę, byłaś zawstydzona i mówiłaś że nic nie zrobiłaś. Dziś cieszysz się, doceniasz Swoją pracę!”
Uśmiechnęłam się do Umiłowanego z czułością.
„Tak… Ciągle się zmieniam. Wczoraj postanowiłam, że już nie pozwolę, żeby ktokolwiek na mnie krzyczał i mnie ponizal. A dzisiaj to!”
Najdroższy spojrzał we mnie z zachwytem nieopisanym… Zbliżył Swą twarz do mojej twarzy i mnie pocałowal. Pocałował mnie jak Oblubieniec caluje Swą oblubienice. Czule i słodko… Nakarmil mnie Swoim Ciałem. A ja wtulilam się w Maleńkiego mojego i uwielbiałam Go modlitwą serca… Trwalismy w Miłości i bliskości bez granic…

Wczoraj wieczorem nad niebo mojego życia natarla burza! Z piorunami, grzmotami, z hukiem wielkim! I to ze strony z której się nie spodziewałam. I to bolało mnie najbardziej… że właśnie od tej strony.

Lezalam w objęciach Maleńkiego mojego. Obolała cała. Bolało mnie całe ciało. Każdy mięsień, nerw, kosteczka. Bolało fizycznie. Ale nie tylko. Najbardziej bolało mnie serce… Poorane. Posieczone piorunami. Ostrymi jak ciernie… Patrzyłam w Najdroższego w milczeniu. Umiłowany też milczał. Patrzył we mnie z czułością, tkliwoscia… Miłość sama! Patrzył we mnie… cierpiał ze mną! Maleńki mój…

„Mój Słodki… jak dobrze, że jesteś! Tylko Ty wiesz co przeżywam, czego doświadczam! Tylko Ty mnie rozumiesz. Jak dobrze, że mogę przyjść do Ciebie i troszkę odetchnąć! Jak dobrze, że jesteś ze mną, Maleńki mój!!! Jak dobrze, że ze mną jesteś!!!”-szepnęłam z trudem wielkim.

Umiłowany patrzył we mnie poruszony i wzruszony niezmiernie!

„Jak dobrze, że Ty ze mną jesteś, Śliczna Moja!”

„Że ja z Tobą jestem?! Nie rozumiem, Najdroższy mój?!” – szepnęłam zdumiona do głębi.

„Wielu innych, gdyby doświadczali i przezywali tego co Ty, Maleńka, dawno by odeszli ode Mnie… Zostawili by Mnie samego!”

Zaśmiałam się z lekkością!

„Ale ja nie jestem ‚wielu innych’, Najdroższy mój!!! Ja jestem ja! Maleńka Twoja. I nie mam zamiaru nigdzie odchodzić!”

I uśmiechnęłam się do Umiłowanego od ucha do ucha! Promiennie i radośnie! Najdroższy uśmiechał się do mnie cudnie!!! Pięknie! Świetlscie! Nakarmil mnie Swoim Ciałem. I nadal trwalismy w uśmiechu. W miłosnym uśmiechu. A moje serce bolało mnie coraz mniej… i mniej.

„Ucieszę Cię dzisiaj, Slicznosci Moja!” – wyszeptal Najdroższy z tkliwoscia bezdenna.

Rzeczywiście!!! Ucieszył mnie! Bardzo!!!

Tańczylismy bardzo! Maleńki mój, Umiłowany i ja. Tańczylismy w górach mojej modlitwy! Na stokach górskich i ponad szczytami. W dolinach i w chmurach! Umiłowany trzymał mnie w objęciach i w tańcu prowadził. Patrzył we mnie… Miłość sama!!! Maleńki cały był Miłością i cały był dla mnie. A ja dla NIEGO cała. Tańczylismy długo. A im dłużej tańczyłam tym byłam słabsza. Słablam coraz bardziej i bardziej… Najdroższy wziął mnie na ręce i przytulił do SERCA Swego.

„Zmęczo…” – szepnęłam z trudem próbując się uśmiechnąć do Niego.

„Posil się i odpocznij, Maleńka Moja” – wyszeptal z tkliwoscia niesamowitą. Przyłożył moje usta do Rany SERCOWEJ i dawał mi pić.. I piłam Napój Życia i Miłości. Piłam i odzyskiwalam siły. Kiedy się napilam, spojrzałam w oczy Umiłowanemu.

„Dziękuję, mój Słodki…” – szepnęłam z wdzięcznością.

„Odpocznij, Slicznosci Moja!”

Najdroższy patrzył we mnie… Miłość i czułość sama!

„Dziękuję!!!” – uśmiechnęłam się do Umiłowanego od ucha do ucha.

Najdroższy rozpromienil się ogromnie! Patrzył we mnie z ogniem w oczach.

„Dziecię Moje!!! SERCE Moje!!!”

Zbliżył Swą twarz do mojej twarzy i zaczął mnie całować. Całował moją twarz… Pocałunek przy pocałunku, pocałunek przy pocałunku… A potem całą mnie całował. Całowal moje obolałe i zmęczone ciało. I serce… Otulał pocałunkami… Tak, otulał! Leżałam w objęciach Umiłowanego mojego otulona Jego pocałunkami… Otulona NIM!

Byliśmy w szczelinie skalnej. Najdroższy mój i ja. Umiłowany siedział na kamieniach. A ja siedziałam u Niego na kolanach. Obejmowałam Najdroższego mojego z czułością. On patrzył we mnie z zachwytem. Spojrzałam Mu w oczy z miłością i wyszeptalam:
„To było wiele lat temu. Ja i moje Duchowe Dziecko, które jeszcze wtedy nie było Duchowym Dzieckiem, wybrałysmy się do kościoła na adorację. Dziecko wzięło dwie książeczki do nabożeństwa i poszłysmy. W kościele przed Najświetszym Sakramentem, przed Tobą, Najdroższy, Dziecko wyjelo z kieszeni książeczkę i zaczęło czytać jakąś modlitwę. A ja siedziałam przed Tobą… I uśmiechałam się do Ciebie. Dziecko czytało te modlitwy tak gorliwie i zapamiętale, że… nawet na Ciebie nie popatrzyło… W pewnej chwili przerwało czytanie, spojrzało na mnie i spytalo czy chcę książeczkę do nabożeństwa. Kiwnełam głową, że nie. Dziecko spojrzało na mnie z wielkim oburzeniem i spytalo:
-Jak to??!! Nie chcesz się pomodlić??!!!
Chciałam! Tylko inaczej. Chciałam po prostu przy Tobie posiedzieć. Pobyć… Popatrzeć Ci w twarz. Spojrzeć w Twoje oczy… Uśmiechnąć się do Ciebie. Posłuchać co chcesz mi powiedzieć! Wiesz mój Słodki? Jeszcze wtedy nie nazwałbym Cię ‚Umiłowanym moim’, ‚Najdroższym’. Nie miałam odwagi, nie śmiałam… Ale już wtedy pragnęlam… ”
Maleńki rozpromienil się ogromnie nade mną!
„Już wtedy pragnęlas bliskości, Moja Śliczna! Siedziałaś wtedy jak Maria, siostra Mego przyjaciela, Łazarza. Siedziałaś jak ona, u Moich stóp i Mnie słuchalas. Uśmiechałaś się do Mnie! Z jaką miłością we Mnie patrzyłaś!”
Uśmiechnęłam się do Umiłowanego mojego z czułością.
„Tak się cieszę, Najdroższy mój, że w modlitwie nie trzeba tylko mówić do Ciebie! Albo tylko Cię o coś prosić! Ale można po prostu z Tobą pobyć… Spojrzeć Ci w oczy. Uśmiechnąć się do Ciebie! Posłuchać Twego oddechu… wsłuchać się w bicie Twojego SERCA! Że można się po prostu do Ciebie przytulić…”
Spojrzałam w oczy Najdroższemu i położyłam głowę na Jego ramieniu. Umiłowany objął mnie całą Swymi ramionami. Ukrył w objęciach…
„Takiej modlitwy, modlitwy bliskości, Maleńka Moja, JA pragnę najbardziej…” – wyszeptal Najdroższy z tkliwoscia. Trwalismy w Miłości. SERCE przy sercu. Z SERCA Umiłowanego wyszła bielutka Hostia i weszła w moje serce.
Trwalismy w Miłości i bliskości bez granic. Umiłowany mój i ja. Trwalismy w modlitwie bliskości…

Byłam w ramionach Najdroższego mojego. W Jego objęciach tańcząca bardzo leżałam. Maleńki pochylal się nade mną z tkliwoscia niesamowitą… Patrzył we mnie… Miłość sama! Jasnial cały Miłością! Błyszczał! Świecił! Promieniał Miłością!!! I bliskością! Promieniał!!! Patrzyłam w Maleńkiego mojego zakochana do szaleństwa i zachwycona cała! Patrzyłam z czułością i uwielbieniem!

Najdroższy nakarmił mnie Swoim Ciałem. I pieścił moje serce… Czule i słodko.

„Najdroższy… Niebo moje… Słońce moje… Serce moje…” – szeptałam z uśmiechem od ucha do ucha.

Umiłowany uśmiechał się do mnie cudnie!

„Królewno Moja! Córko Moja! Dziecię Moje umiłowane!”

Uśmiechnęłam się do Maleńkiego mojego radośnie! Odpoczywalam w Jego objęciach. W Jego promieniach. W Jego blasku… W blasku Umiłowanego.

Dziś bardzo krótko.
Tańczymy, Umiłowany mój i ja. Całą noc tańczyliśmy. Zmęczona jestem i nie mam głowy do pisania.
Tańczymy, po prostu. Mój Słodki i ja.

Byliśmy w górach mojej modlitwy. A raczej ponad szczytami gór. Najdroższy siedział na chmurce i trzymał mnie w ramionach Swoich. W Jego objęciach obolała bardzo i bardzo zmęczona leżałam. Umiłowany pochylal się nade mną z tkliwoscia wielką i patrzył we mnie Swym cudnym spojrzeniem Miłości. Spojrzeniem z Krzyża. Dotykal dłonią mojego ciała. Dotykal delikatnie miejsca w moim ciele, które bolało mnie najbardziej, coraz bardziej. Dotykal poruszony i wzruszony niezmiernie…

„Bardzo Cię bolą, Slicznosci Moja…” – wyszeptal Najdroższy zatroskany wielce.

Nie odpowiedziałam. Nie miałam siły. Z resztą Maleńki wiedział, że tak. Umiłowany mój pochylil się nade mną jeszcze bardziej. I zaczął całować to miejsce, które bolało mnie najbardziej. Całowal z czułością wielką, nabożeństwem, ze czcią całował. Pocałunek przy pocałunku… pocałunek przy pocałunku… Całował.

„Najdroż..!” – szepnęłam z trudem wielkim. A ON natychmiast zbliżył Swą twarz do mojej twarzy.

„Tak, Moja Słodka?!”

Objęłam Maleńkiego mojego za szyję. A ON przytulił Swój policzek do mego policzka. I wtulił mnie w Siebie. Wtulił… Cały był Miłością i cały był dla mnie. A ja Jego i dla Niego cala. Umiłowany przytulał mnie, otulał Miłością. Zanurzał w objęciach. W Sobie i czynił z Sobą jedno. Trwalismy w Miłości, jedności. W bliskości bez granic!