Kategoria: MOJE MYŚLI

Trzymałam w dłoniach twarz umiłowanego mojego Jezusa i patrzyłam Mu w oczy z zachwytem…
“Jaki Ty piękny! Coraz piękniejszy!” – szepnęłam z mocą.
Jezus uśmiechnął się do mnie cudownie!
“Widzisz Mnie coraz piękniejszym, bo patrzysz we Mnie coraz bardziej Moimi oczyma!”-wyszeptał z lubością.
“Chcę patrzeć w Ciebie całkowicie Twoimi oczyma! Całkowicie!”
Jezus zaśmiał się perliscie!
“Całkowicie będziesz wiedzieć, maleńka Moja dopiero w Niebie! Teraz widzisz za mgłą, w zwierciadle. W Niebie zobaczysz całkowicie!”
“I zobaczę wszystkie cudeńka jakie są w Niebie?!”
“Tak!”
“To będę pewnie baaaaaardzo zdziwiona!”
“Zaskoczona! Zdumiona! I zachwycona! Zdumiejesz się jakie cudowności dla ciebie, maleństwo Moje, przygotowałem!” – wyszeptał Jezus rozpromieniony i rozczulony niezmiernie.
“Czyli Ciebie!!! Ty jesteś moją Cudownością! Ty jesteś!”
“Czyli Mnie!”
Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA… Patrzyłam w mojego ślicznego z uwielbieniem… Zakochana i zachwycona cała!

Jezus wisiał na Krzyżu. Cierpiący był bardzo. Wisiał rozpostarty jak Sokół na Niebie. Otwarty dla wszystkich! Objęłam z czułością umiłowanego mojego!
“Jestem z Tobą, kochany mój Jezu! – szepnęłam z mocą.
“Człowiek w cierpieniu czuje się samotny, maleńka!”
“Tak. Rozumiem to. Sama też czasem czuję się samotna…”
“I nie masz żalu do mnie? Wiem, że jesteś przy Mnie a mimo to czasem czuję się samotny.”
“Żalu?! Skąd! Mam to samo! I rozumiem, że kiedy umierałeś na Krzyżu czułeś się opuszczony przez wszystkich, nawet przez TATĘ. Niektórzy uczeni mówią, że cytowałeś tylko psalm, jakby chcieli Cię usprawiedliwiać. Jakby było co… Wiem, że TATA był przy Tobie i z Tobą cierpiał. Ale Twoje cierpienia były tak wielkie i straszne, że mogłeś czuć się niezmiernie samotny. Rozumiem to.”
Jezus spojrzał mi w oczy głęboko… Z miłością i czułością niezwykłą…
“Ani Bóg, ani człowiek nawet w największym cierpieniu nigdy nie jest sam, Monisiu kochana! Ja jestem z tobą, a ty ze Mną jesteś!”
“Tak!”
Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i objął mnie z wielką Miłością…

Umiłowany mój Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA…
“Będę musiała niestety zmienić koncepcję obrazu! Padnę zanim namaluję. Jeszcze dobrze nie zaczęłam a już szczęka boli… Chciałam, żeby obraz był delikatny, subtelny i precyzyjny! Koronkowy jakby… Ale nie dam rady! Padnę zanim skończę!” – zaśmiałam się nerwowo.
Jezus patrzył we mnie z czułością. Płonący cały! Patrzył mi w oczy głęboko…
“Nie martw się, maleńka Moja! Coś wymyślimy!”
“Ty i ja?! Razem?!”
Jezus zaśmiał się perliscie!
“A jakże! Sam nie dam rady! Ty i Ja!”
Patrzyłam w mojego skonstruowana…
“To znaczy… ja nie mam pojęcia jak to namalować. Ale skoro Ty coś wymyślisz to dobrze. Już się cieszę!!!” – teraz i ja zaśmiałam się perliscie.
Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie płonący cały.
“Razem wymyślimy, Monisiu! Ty i JA!”
Patrzyłam w mojego Jezusa onieśmielona i uszczęśliwiona cała…

Dzisiaj zaczęłam malować i… nie wiem co Umiłowany wymyślił, ale powoli wychodzi! I nie jest za trudno!

Byłam w moim Jezusie… Zanurzona w Nim cała! W Jego objęciach tańcząca leżałam. Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA. Pochylał się nade mną z tkliwością i patrzył tylko we mnie zakochany cały! Uśmiechnęłam się do mojego ślicznego od ucha do ucha!
“Już czuję się coraz lepiej. Jutro będę już trochę malować!”-szepnęłam z mocą.
“Tylko pomalutku, maleńka Moja! Po troszkę! Jeszcze nie całkiem zdrowa jesteś… Pomalutku…” – wyszeptał Jezus z troską.
“Oczywiście, że pomalutku, kochany mój! I przerwę jak nie będzie wychodzić. Nie martw się o mnie, mój słodki!”
“A ty się o siebie nie martwisz?”
“Niby czemu mam się martwić?! Przecież jestem w Twoich rękach!”- szepnęłam z nacisgkiem. Ujęłam twarz Jezusa w swoje dłonie i ucałowałam ją serdecznie. Potem patrząc Mu w oczy szeptałam:
“Nie martw się o mnie, mój Jezu! Przecież to jestem w Twoich rękach! Nic złego mi się nie stanie! Nie martw się… Nie bój się o mnie… Jestem w Twoich rękach!”
Tak to wyglądało, że dusza pociesza i uspokaja… Boga…
Jezus patrzył we mnie. Poruszony cały. Oczy Mu płonęły!
“Cóż za ufność…!!!”
“Tobie ufam! Tylko Tobie! A komu mam ufać?! Sobie najmniej… Tylko Tobie ufam, mój Jezu!”
Jezus przytulił policzek do mego policzka.
“I się nie zawiedziesz, maleńka Monisiu!”
Trwaliśmy w przytuleniu… Mój słodki Jezus i ja.

Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego… Patrzył we mnie płonący cały miłością i poruszeniem niezmiernym!
“Choć troszkę lepiej się czujesz, Monisiu?” – spytał z wielką troską.
“Troszkę lepiej, kochany… Głowa boli mniej, ale doszedł kaszel”-
szepnęłam z trudem.
“Odpoczywaj jeszcze, maleńka!”
Uśmiechnęłam się do Jezusa od ucha do ucha!
“Opowiedz mi o Sobie, mój śliczny! Proooszę!”
Jezus uśmiechnął się do mnie promiennie!
“W dzieciństwie jak chorowałem, MAMA nie wypuszczała Mnie z rąk! Tuliła do Serca!”
“Tak jak Ty mnie!” – szepnęłam z zachwytem.
“Nie jadła, nie piła… tylko Mnie tuliła…”
“Tak jak Ty mnie…” – powtórzyłam poruszona.
Jezus patrzył we mnie z czułością…
“Baaaaaardzo lubiłem gdy Mnie tuliła… Aż chciałem chorować! Wiesz, jak to dziecko!” – Jezus zaśmiał się cudnie.
Uśmiechnęłam się do mojego umiłowanego radośnie!
“Doskonale Cię rozumiem, kochany! Mam to samo!”
Jezus patrzył we mnie płonący… Uśmiechaliśmy się do siebie nawzajem od ucha do ucha!

Leżałam w objęciach Jezusa tańcząca bardzo. Cała obolała i zmęczona cała. W gorączce. Chora. Głowa bolała mnie bardzo, gardło też, z nosa leciało… Rozłożyło mnie nagle. W jeden dzień. I tak rozłożona w objęciach Jezusa leżałam. Umiłowany mój pochylał się nade mną z tkliwością i patrzył tylko we mnie poruszony cały… Zbliżył Swą twarz do mojej twarzy i mnie ucałował. Czule i słodko i gorąco…
“Odpocznij, maleńka Moja… Odpocznij…” – wyszeptał z czułością.
“Pić…” – szepnęłam z trudem wielkim.
Jezus przyłożył moje usta do Rany SERCOWEJ i dawał mi pić. I piłam Napój Życia i Miłości. Piłam. I odpoczywałam w umiłowanym moim…

Jezus trzymał mnie w objęciach i patrzył we mnie płonący cały!
“Zmieniłaś motyw blogu?!” – spytał Jezus. Wydawało mi się, że groźnie.
“Tak! A… nie podoba Ci się, kochany?” – szepnęłam nieśmiało. Jeśli Jezus powiedziałby, że nie, zmieniła bym od razu!
“A tobie maleńka się podoba?!” – spytał znów Jezus badawczo.
“A, podoba mi się!” – szepnęłam lekko i wzruszyłam ramionami.
Jezusowi aż oczy błysnęły! Pojawiły się w nich łzy… Już nie wiedziałem co o tym wszystkim myśleć! Byłam zdezorientowana…
“Jest taki suplementy, delikatny i zwiewny…” – wyszeptał mój śliczny z naciskiem.
“Robię się coraz bardziej zwiewna, subtelna i delikatna pod Twoim wpływem, kochany mój Jezu!”
Umiłowanego mojego chyba całkiem rozbroiły moje słowa… Wzruszył się ogromnie! Rozrzewnił…
“Ten blog coraz bardziej odzwierciedla twoją duszę, twe serce, Monisiu kochana! Piękny niezmiernie twój blog! Coraz bardziej pokazujesz w nim siebie, swe serce!”
“Czyli podoba Ci się, mój słodki…?”
“Niezmiernie!”
Jezus patrzył we mnie płonący i poruszony cały… A ja patrzyłam w Niego z uwielbieniem.

Siedziałam u umiłowanego mojego Jezusa na kolankach… Patrzył we mnie płonący cały miłością i zachwytem. Z czułością niezwykłą patrzył.
“Pomilczmy, kochany mój… Posiedźmy w ciszy…”
“Dobrze, maleńka Moja!”
Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem. A ja wtuliłam się w mojego ślicznego jeszcze bardziej… Milczeliśmy. Ale nasze serca rozmawiały:
“Powiedziałaś wczoraj swojemu Synowi Monisiu, że uwielbiasz ciszę.”
“Uwielbiam! W nocy, kiedy wszyscy w domu śpią. W moim pokoju papużki śpią, chomik też zrobi sobie przerwę w bieganiu na kołowrotku. I jest cisza… jak makiem zasiał. Leżę w ciszy, otulona Twoją obecnością… Uwielbiam ten stan! Tylko w ciszy można Ciebie zobaczyć. Tylko w ciszy można Ciebie kochany usłyszeć… Twój oddech, bicie Twego SERCA. Tylko w ciszy… “
Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i mnie pocałował. Pocałował mnie… Inaczej niż zwykle, inaczej niż do tej pory. Śmielej! Delikatnie i słodko. Pomyślałam, że ten pocałunek to zachęta, zaproszenie do jeszcze większej bliskości.
“Pragnę!” – szepnęło moje serce.
Jezus całował coraz śmielej… Było mi błogo. ON, umiłowany mój Jezus do niczego nie zmusza. Tylko zaprasza, zachęca, proponuje… I całuje śmielej w błogiej ciszy.

Jezus wisiał na Krzyżu… Jak Sokół na Niebie! Rozpostarty i otwarty dla wszystkich! Spojrzałam w Jezusa wzruszona…
“Cierpisz bardzo, mój Jezu kochany! Ja cierpię z Tobą!” – szepnęłam z mocą. I objęłam mojego ślicznego z czułością.
Jezus, choć cierpiący, uśmiechnął się do mnie cudownie!
“Będziesz jutro się cieszyć, Monisiu!”
“A co? Moje różańce w końcu przyjdą?” – spytalam z uśmiechem. Znajoma tydzień temu zrobiła i wysłała dwa różańce. Jeden mały, na rękę, a drugi duży, zrobiony z okazji rocznicy objawień fatimskich.
Jezus nie odpowiedział.
“Opowiedz Mi jak się modlisz, maleńka.”
“Już kiedyś opowiadałam!”
“Opowiedz raz jeszcze!”
“Błogosławię wszystko moje Duchowe Dzieci W Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. I sama zaczynam dzień W Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Potem odmawiam modlitwy do Trójcy Świętej. Potem ‘Witaj Gwiazdo Morza. I Różańce! Raz dłużej,, raz krócej, zależy od tego ile mam siły. Chwała Ojcu… o mój Jezu… o Maryjo bez grzechu poczęta… Pod Twoją obronę… modlitwa do mojego Anioła Stróża… i za zmarłych. I chwała Ojcu i Synowi i Duchowi Świętemu jak była na początku, teraz i zawsze i na wieki wieków! Amen. Jednak myślę… Nie! Jestem przekonana, że modlę się ciągle! Stale!”
“Bo modlitwa to nie tylko słowa. To przede wszystkim życie w bliskości!”
“Właśnie! A my, Ty kochany i ja żyjemy w bliskości, prawda?”
Jezus uśmiechnął się do mnie promiennie i skinął głową twierdząco.
“Żyjemy, Monisiu kochana!”
Umiłowany mój nakarmil mnie Swoim Ciałem. A ja obejmowałam mojego ślicznego, z miłością…

Różańce niestety jeszcze nie przyszły. A ja mimo tego baaaaaardzo się cieszę! Życiem w bliskości!

“Jakaś Ty piękna, Monisiu! Coraz piękniejsza!” – wyszeptał Jezus z zachwytem.
“Jestem w Twoim SERCU! A w NIM się tylko pięknieje!” – szepnęłam uśmiechając się do Jezusa od ucha do ucha.
Umiłowany mój Jezus patrzył we mnie z czułością niezwykłą… rozczulony cały. Moje serce też się rozczuliło…
“Przyprowadziłeś mnie do SERCA, bo chcesz mieć mnie tylko dla siebie… To baaaaaardzo piękne! Przepiękne, cudowne!”
“Pragnę żyć w bliskości i intymności z tobą, maleńka Moja. A ty spełniasz Me pragnienie!”
“Skosztowałam Ciebie, kochany mój Jezu. Wystarczy tylko Ciebie skosztować, aby już nie chcieć niczego więcej. Skosztowałam Twojej miłości, Twojej dobroci, czułości… Twojej bliskości! Skosztowałam Twojej słodyczy…”
Jezus patrzył we mnie płonący cały miłością…
” Skosztowałam Ciebie, Jezu. I już niczego więcej nie pragnę!”
Umiłowany mój śliczny Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem…

Leżałam w objęciach Jezusa. Obolała bardzo i bardzo zmęczona. Bez sił prawie. Jezus pochylał się nade mną z tkliwością i patrzył tylko we mnie poruszony niezmiernie. Bardzo pragnęłam z Nim zatańczyć! Nie miałam siły, a chciałam tańczyć! Oczywiście pamiętałam słowa umiłowanego: “Nie masz siły, ale masz Mnie!” Spojrzałam w Jezusa pytająco.
“Zatańczymy, kochany?” – spytalam z trudem.
Jezus uśmiechnął się do mnie cudownie!
“Oczywiście! Z tobą zawsze, maleńka Moja!” – wyszeptał ogniście.
Nakarmil mnie Swoim Ciałem. A potem tańczylismy! Umiłowany mój śliczny Jezus trzymał mnie w objęciach i tańczył! Tańczył lekko i zwiewnie… Powiewnie… A ja pomyślałam że choć nie mam siły to mogę wszystko! W Jezusie mogę wszystko! W Jezusie! Tym, który mnie umacnia!

Siedziałam u Jezusa na kolankach. Dotykałam dłonią policzek umiłowanego mojego i głaskalam go z czułością i namaszczeniem wielkim…
“Mój kochany… Mój śliczny… Mój słodki…”- szeptałam z miłością.
Jezus patrzył mi w płonący cały miłością…
“Ma kochana! Ma śliczna! Ma słodka!” – szeptał Jezus z ogniem.
Patrzyliśmy w siebie nawzajem głęboko… Zakochani i zachwyceni sobą nawzajem!
“Pragnę Ciebie, Jezu!” – wyrwało mi się z głębi serca.
“Jestem cały twój. Cały w Tobie. I cały dla ciebie!” – wyszeptał Jezus rozpromieniony bardzo.
Ujęłam Jego dłoń w swoje dłonie i ucałowałam ją gorąco!
“Dziękuję!!!” – szepnęłam poruszona.
Jezus mój śliczny zaczął dotykać mój policzek i głaskać go. Głaskał go delikatnie… czule. Drugą dłonią dotykał mego serca, a potem jelit… Pieścił z namaszczeniem i lubością.
“Cierpisz bardzo, maleńka. Ja cierpię z tobą!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
“Dziękuję mój Jezu! Dziękuję!!!”
Z SERCA Jezusa wyszła Hostia i weszła do serca mego.
A umiłowany mój wciąż pieścił mój policzek, serce moje i jelita. Teraz też pieści…

“Nie chciałaś oglądać filmu o Mnie!” – wyszeptał Jezus z ogniem. Uśmiechał się do mnie cudownie!
“Takich filmów o Tobie nie oglądam! Wczoraj tata pstrykał po kanałach Tv i zatrzymał się na filmie pt: ‘Cała prawda o Jezusie’.
-Przełącz to! – powiedziałam do taty wręcz ostro. Tata spojrzał na mnie zdumiony, ale posłusznie przełączył.”
“A dlaczego takich filmów o Mnie nie oglądasz?”
“Bo takie filmy nic nowego nie wnoszą. Sieją wątpliwości w sercach. Mącą w głowach! Opierają się na robieniu sensacji. Siedzą uczeni i snują przypuszczenia, domysły ‘czy Jezus miał żonę? Czy miał dzieci? Czy naprawdę Zmartwychwstał?!'”
Urwałam na moment i po chwili mówiłam dalej:
“Może 10 lat temu z mamą oglądałyśmy film, w którym archeolodzy próbowali udowodnić, że Jezus nie zmartwychwstał. Znaleźli nawet grób w Jerozolimie, wykuty w skalę. Był w nim wyryty napis:’ Tu spoczywa Jezus, syn Józefa’. Cały film był jednym wielkim udowanianiem, że Jezus nie Zmartwychwstał.
-I co powiesz? – spytała mama po zakończeniu filmu. Zapytała w sposób jakbym dla niej była jakimś autorytetem w tej sprawie.
– W Izraelu co drugi mężczyzna ma na imię Józef, a co trzeci Jezus, Jeszua! – zaśmiałam się nie zastanawiając się wcale.
-Masz rację! No, masz rację! – powiedziała mama zdumiona odkryciem. Od tamtej pory postanowiłam, że takich filmów o Tobie oglądać nie będę!”
Jezus patrzył we mnie płonący cały miłością!
“Ten wczorajszy film miał tytuł: ‘Cała prawda o Jezusie’. Cała prawda o Tobie jest w Piśmie Świętym, w Ewangeliach, w Kościele, w Sakramentach! Ty jesteś całą Prawdą, mój Jezu!” – dodałam z mocą.
“Nic dodać, nic ująć, Monisiu kochana!” – wyszeptał Jezus ogniście.
Nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego… Z miłością…

Jezus uśmiechał się do mnie cudownie! Promiennie! I ja się do mojego ślicznego Jezusa uśmiechnęłam radośnie! Trwaliśmy w milczeniu. W miłosnym milczeniu… A ja rozmyślałam:
“Tak wiele mi dajesz, mój Jezu! Same cuda! Każdy dzień jest cudem od Ciebie! Twoim uśmiechem! Tak! Uśmiechasz się i dajesz mi dzień… Uśmiechasz się i dajesz mi dzisiaj!”
“I ty jesteś Moim Uśmiechem, Monisiu!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
“Jaaa?!”
“Jesteś Moim Uśmiechem dla swoich dzieci! Dla ludzi, których spotykasz! Jesteś Moim Uśmiechem!”
“I moje dzieci są Twoim Uśmiechem dla mnie! Jasnym! Promiennym! Cudnym Uśmiechem!”
Zamyśliłam się…
“Niesamowite… Człowiek jest Uśmiechem Boga! Gdy ludzie się do siebie nawzajem uśmiechają to Bóg się uśmiecha! Dzień jest uśmiechem Boga. I człowiek jest Jego Uśmiechem. I miłość. I pokój.
Pan Bóg ma wiele uśmiechów!”
Spojrzałam w Jezusa… Patrzył we mnie z lubością. A ja uśmiechałam się do Niego od ucha do ucha!

“Tak bardzo się mną opiekujesz, mój Jezu! Zsyłasz ludzi, którzy mi pomagają. Wielu! Ostatnio pana doktora i panią dietetyk… Jak bardzo się mną opiekujesz!”
“Staram się, Monisiu. Ty starasz się o Mnie to i Ja o ciebie!”
Spojrzałam w Jezusa zdziwiona!
“Ale to przecież nie można tak porównywać! Ty robisz dla mnie taki wiele! A ja dla Ciebie tak malu…”
Jezus zamknął mi usta pocałunkiem. Czułym i słodkim… I patrzył we mnie płonący.
“Można, Monisiu! Można. Jeśli Ja porównuję to znaczy, że można!”
Jezus przerwał na chwilę.
“JA dla ciebie wszystko, maleńka Moja!”-wyszeptał z naciskiem i żarem w oczach.
“Ja dla Ciebie też!!!” – wyrwało mi się z głębi serca.
Jezus uśmiechnął się do mnie cudownie!
“Sama widzisz, miara może różna, ale miłość i chęci podobne!”
Uśmiechnęłam się do Jezusa od ucha do ucha. A On nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA. Z miłością…

“Chcesz być jeszcze bliżej Mnie, Monisiu?” – spytał Jezus płonący cały.
“A można być jeszcze bliżej?”
“Zawsze można bliżej, maleńka Moja.”
“Chcę! Pragnę! Bardzo!”
“Oddaj Mi wszystko co jest twoje!”
“Mój najsłodszy Jezu! Oddaję Ci moje wczoraj, moje dziś i moje jutro. Oddaję Ci moją przeszłość, teraźniejszość i przyszłość! A przede wszystkim oddaję Ci grzechy, bo tylko one są moje!!!”
Jezus patrzył we mnie płonący cały miłością i zachwytem!
“Teraz wszystko w tobie jest MOIM, Monisiu!”
“A wcześniej nie było?”
“Było. Ale teraz jest bardziej!”
“Pragnę, żeby wszystko było Twoje! Całkowicie! Od razu!” – szepnęłam z mocą.
Jezus uśmiechnął się do mnie cudownie.
“Spokojnie, musisz uczyć się cierpliwości, najmilsza. Powoli, stopniowo. Dziś oddałaś Mi tyle na ile cię stać. Za jakiś czas oddasz Mi więcej i więcej i więcej… Stopniowo. Ja baaaaaardzo się cieszę z tego co Mi dzisiaj oddałaś! Bardzo!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
Słowa umiłowanego uspokoiły mnie niezmiernie. W moim sercu panował pokój i radość wieeelka!”
Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA. Z miłością.

Jezus przyłożył moje usta do Rany SERCOWEJ i dawał mi pić. I piłam Napój Życia i Miłości. A pijąc dotykałam dłonią SERCE Najdroższe i pieściłam JE z miłością… Dotykałam, głaskalam…
“Jak wielkie, dobre i hojnie jest SERCE Jezusa! I zranione… Pozwolił Je zranić, żeby nikt już na mógł powiedzieć, że Bóg nie zna cierpienia, że nie wie co to ból. ON wie co to cierpienie. Doświadczył go. Głęboko… Bez miary. Cierpiał niezmiernie, niepojęcie… Teraz każdy kto cierpi może przyjść do Jezusa. Może przytulić swoje serce do zranionego SERCA i doznać ukojenia. W otwartym SERCU bije Źródło Miłosierdzia Bożego. Wystarczy tylko przyjść i pozwolić się w Nim zanurzyć… Miłosierdzie rozlewała się na na cały świat. Wystarczy tylko dostrzec JE i przyjąć! To SERCE należy do mnie, Jezus mi JE dał, podarował. Może Ono należeć do każdego!” – rozmyślałam pijąc.
Skończyłam pić. Ale wciąż pieściłam SERCE Najdroższe.
Spojrzałam umiłowanemu Jezusowi w oczy.
“Uwielbiam Twe zranione SERCE, mój Jezu! Uwielbiam Twoje SERCE!” – szepnęłam z mocą.
Jezus patrzył we z ogniem miłości w oczach.

“Żyjesz w Moim świetle, Monisiu. W moim blasku. W blasku mojej miłości! – wyszeptał Jezus z ogniem.
“Tak!”
“Wszystko co robisz, robisz dla Mnie! Stworzyłem cię i karmię cię Moim Ciałem, żebyś żyła dla Mnie!”
“Tak! Na Twoją chwałę!”
“Na Moją chwałę. A czy żyjesz? Czy żyjesz na Moją chwałę? Jak myślisz, maleńka?”
“Myślę, że tak… Staram się. Bardzo…”
Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie płonący!
“Żyjesz! Żyjesz na moją chwałę!”
Patrzyłam w mojego Jezusa z uwielbieniem i zachwytem!
“Pragnę być cała na Twoją chwałę! Cała!” – szepnęłam z mocą.
“Jesteś! Cała na chwałę!”
Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem. Patrzył we mnie z lubością…

“Przysnęłaś wczoraj na Mszy, maleńka Moja” – wyszeptał Jezus łagodnie. W Jego głosie nie było ani wyrzutu, ani oskarżenia. Było stwierdzenie faktu.
“Taaak…” – szepnęłam z prostotą. Umiłowany mój Jezus uśmiechnął się do mnie i ja się do Niego uśmiechnęłam.
Na Mszy nagle ogarnęło mnie wielkie zmęczenie. Zamknęłam oczy i… nie wiem kiedy przysnęłam. Ostatnio mam coraz mniej siły. Nie mogę utrzymać się na nogach, gdy tata mnie trzyma.
“Przepra…”
“Nie przepraszaj, najmilsza. Chciałem tego.”
“Chciałeś?! Dlaczego?”
“‘A gdy będziem zasypiali, niech Cię nawet sen nasz chwali’. Pamiętasz?” – spytał Jezus z cudnym uśmiechem.
“Ale to chodzi o sen w nocy!”
“Tu chodzi o każdy sen! Opowiedz Monisiu co się stało gdy otworzyłaś oczy.”
Spojrzałam Jezusowi w oczy głęboko…
“Gdy otworzyłam oczy zobaczyłam Ciebie pochylonego nade mną z tkliwością… Uśmiechałeś się do mnie tak cudownie, że i ja też się do Ciebie uśmiechnęłam!”
Jezus był poruszony cały…
“Siedziałaś na wózku i wpatrywalaś się we Mnie uśmiechnięta promiennie! Wielu zdrowych przychodzi do Mnie… zapatrzeni w siebie, w swoje problemy, zmartwienia, smutnych. Ze smutnymi sercami. A ty zmęczona i obolała uśmiechałaś się do Mnie cudownie!”
“A to, że przysnęłam…?”
“Chciałem, żebyś odpoczęła we Mnie!”
Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem… Trwaliśmy w uśmiechu. Mój umiłowany Jezus i ja.

“Wszystko mi wychodzi, kochany mój Jezu! To dzięki Tobie! Dzięki Tobie, mój śliczny! Tylko dzięki Tobie!”
Uśmiechnęłam się do Jezusa od ucha do ucha! Z wdzięcznością!
Jezus uśmiechał się do mnie cudownie! Promiennie!
“To dzięki twojej ufności, Monisiu. Jak ufasz, tak masz!” – wyszeptał Jezus z lubością.
“Czego się nie tknę to mi się udaje. To tylko dzięki Tobie, mój Jezu!”
“Jak ufasz, tak masz, maleńka Moja!”
Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy, a ja zbliżyłam swą twarz do twarzy umiłowanego. I zaczęliśmy wzajemnie obsypywać się pocałunkami! Jezus całował mnie, a ja Jego. Całowaliśmy się jak Oblubieniec z Oblubienicą. Czule i słodko i gorąco.. I z delikatnością wielką. Całowaliśmy się. A nasze serca objęły się, przytuliły do siebie nawzajem. I tańczyły niezmiernie radosne i szczęśliwe! A tańcząc SERCE Najdroższe szeptało do mojego serca:
“Jesteś maleńka, prawda?”
“Tak!”
“Tylko maleństwo może przejść przez ucho igielne. Tylko maleństwo przeciśnie się przez ciasne drzwi. Tylko maleństwo tak ufa, że wszystko mu wychodzi. Tylko maleństwo jest wielkie w Moim Królestwie!”
Byliśmy razem, Jezus i ja. Bliziutko, baaaaaardzo bliziutko. W intymności bez końca…

“Adoptowałaś kolejne Duchowe Dziecko, Monisiu!”
Siedziałam u Jezusa na kolankach a On obejmował mnie z czułością i tulił do SERCA.
“Taaak! Córeczkę, moją imienniczkę!”
“To ile masz już Duchowych Dzieci?!” – spytał Jezus z cudnym uśmiechem.
“A, nie wiem! Duuuużo! Ty wiesz ile!” – szepnęłam uśmiechając się do Jezusa od ucha do ucha.
“A dlaczego ją adoptowałaś?
“Bo tego potrzebuje!”
Patrzyłam w mojego Jezusa z miłością…
“Pomóż jej, proszę!!! Zresztą wiem, że pomożesz! Masz ją w Swoich rękach!”
Jezus patrzył we mnie płonący cały miłością i poruszony niezmiernie.
“Ja wszystko mam w Swoich rękach, maleńka Moja!”
“Wiem! Ale moje Dzieci masz w Swoich bardziej… bardziej niż wszystko! Wierzę w to głęboko! Wiem to!” – szepnęłam z mocą.
Umiłowany mój, słodki Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie płonący…
“Tak, maleńka Moja! Właśnie tak!”
Uśmiechnęłam się do Niego radośnie. Promiennie!
Maleńki nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA… Byliśmy razem, w bliskości i intymności… Mój umiłowany Jezus i ja!

Leżałam w objęciach Jezusa… Tańcząca bardzo leżałam. Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem i mocno tulił do SERCA. Patrzył we mnie z tkliwością niesamowitą… Poruszony cały.
“Zmęczona….”
“Odpocznij, maleńka. Odpocznij…”
Zamknęłam oczy. I leżałam. Jakoś nie chciało mi się spać. Chciałam tańczyć! Leżałam wciąż z zamkniętymi oczami… I usłyszalam dziwny, jakby pusty glos:
“Zatańcz dla mnie, maleńka!”
Otworzyłam oczy i zobaczyłam… Pustkę… Jedną, wielką, ziejącą niczym PUSTKĘ! Nie potrafię inaczej określić tego co widziałam. Pustka! Zamknęłam szybko znów oczy. I pomyślałam że, dla pustki ja tańczyć nie będę! Leżałam… I nagle napadły mnie głosy! Jazgotliwe, skrzeczące…
“Zatańcz dla nas, maleńka! Zatańcz dla nas!”
Ich dźwięk ściskał mi głowę. Miażdzył, przygniatał! Ale mojego serca nie dotykał. Serce pozostawało spokojne i wolne.
“Będę tańczyć tylko dla Jezusa! On moim Panem i Królem! Tylko dla Niego tańczyć będę! I tylko jak On mi zagra! On moim Panem!” – szepnęłam z mocą.
Głosy natychmiast ucichły. Otworzyłam oczy. Jezus pochylał się nade mną z Miłością i uwielbieniem…
“On umiłowanym moim… On moim maleńkim!” – szepnęłam poruszona.
Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i pocałował mnie w czoło.
Potem przytulił policzek do mego policzka. Tańczylismy bardzo w intymności…

Byłam w moim Jezusie… Zanurzona w Nim cała! W Jego objęciach leżałam tańcząca bardzo. Umiłowany nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA Swego. Usmiechalam się do Niego od ucha do ucha!
“Złapałeś mnie…” – szepnęłam z lubością.
“Zawsze cię złapię! Jesteś dla Mnie zbyt cenna, żebym mógł cię upuścić! Jesteś dla zbyt cenna, Monisiu! Najcenniejsza!” – wyszeptał Jezus z ogniem miłości.
“I Ty Jezu jesteś dla mnie cenny! Zbyt cenny, żebym Cię miała opuścić, odrzucić… Zbyt cenny!”
Umilkłam na chwilę. Potem zaczęłam szeptać:
“Ja niczego nie mam. A jeśli mam to tylko od Ciebie i dzięki Tobie! Nie mam niczego i nikogo, oprócz Ciebie! Ty jesteś dla mnie Wszystkim i dajesz mi wszystko!”
Jezus patrzył we mnie płonący cały miłością i zachwytem wielkim… A ja znowu szepnęłam:
“Tak! Jesteś dla mnie Najcenniejszy! Mój Skarbie!”
Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i przytulił policzek do mego policzka. Tańczylismy bardzo w intymności i bliskości…

Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem. Trzymał mnie w objęciach i patrzył we mnie głęboko. Zakochany i zachwycony cały!
“Zatańcz dla Mnie, Monisiu!” – wyszeptał z ogniem i uśmiechem od ucha do ucha.
“Z radością!!!” – szepnęłam uradowana.
Zeskoczyłam z ramion umiłowanego, odeszłam troszkę dalej. Spojrzałam w Jezusa. Stał uśmiechając się do mnie cudownie! Pomyślałam, że dobrze by było gdyby mój słodki Jezus sobie usiadł. Byłoby Mu wygodnie. Nie zdążyłam dokończyć myśli, a zobaczyłam, że Jezus usiadł, i że jest Mu wygodnie! Uśmiechnęłam się do Niego promiennie i zaczęłam tańczyć. Zaczęłam powoli, jakby nieśmiało… nieśpiesznie. Lekko i zwiewnie… Po chwili wyskoczyłam w górę! Jak torpeda! Jak wiatr! Pływałam w Głębinach SERCA Najdroższego! Fruwałam! Czułam się jak ryba w wodzie! Jak ptaszek! Maleńki koliberek! Kręciłam piruety… skakałam! Nagle zabrakło mi sił! Całkiem z sił opadłam! Leciałam w dół… bezwolnie… Przemknęła mi przez myśl, że już po mnie! Ale umiłowany mój mnie złapał!!! Otworzył Swe ramiona, a ja w nie wpadłam! I było mi dobrze, wygodnie bardzo! I w ogóle nie czułam już zmęczenia!
“Nie miałam już siły… i leciałam!”
Jezus spojrzał we mnie głęboko.
“Ale cię złapałem, maleńka! Zawsze cię złapię!”- wyszeptał z czułością i dodał:
“Przepięknie tańczysz, Monisiu!”
“Dla Ciebie, maleńki!”
Patrzyliśmy w siebie nawzajem… Z miłością.

Obudziłam się… Obudziłam się i leżałam z zamkniętymi oczami. Leżałam z zamkniętymi oczami i uśmiechałam się do Jezusa od ucha do ucha! Nie widziałam Maleńkiego mojego, ale czułam! Czułam Jego Obecność, Jego Miłość, Jego bliskość…
W pewnym momencie… Ktoś mnie dotknął… Poczułam delikatny dotyk, jakby muśnięcie… Pocałunek!
“Kocham cię maleńka Moja!!” – usłyszalam ciepły i pełen miłości szept… Nie, nie był to szept. Nie był to głos ani kobiecy, ani męski. Był to jakby słodki świergot ptaków. Ale nie były to ptaszki. Był to jakby dźwięk dzwoneczków, ale nie były to dzwoneczki… Otworzyłam oczy! Zobaczyłam Jezusa, pochylonego nade mną, który uśmiechał się do mnie cudownie!
“Co to było?! Kto to był?!” – spytałam szybko, zaciekawiona niezmiernie.
Jezus nie odpowiedział. Tylko się do mnie promiennie uśmiechał.
“Nie widziałam…” – szepnęłam ze smutkiem.
“Widzialaś, widziałaś, Monisiu! Kto widzi Mnie, widzi i JEGO!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
“TATA!!!”
“TATA! On jest nieskończony!”
“A co to znaczy, że jest nieskończony?”
“To znaczy, że był, jest i będzie! Zawsze!”
“I Ty także!”
“I Ja.”
Wyciągnęłam rękę i delikatnie zaczęłam dłonią dotykać policzek Jezusa i głaskalam go z czułością…
“Musisz być bardzo podobny do Niego, skoro kto Ciebie widzi, widzi i Jego!”
Jezus uśmiechnął się do mnie łagodnie.
“Nie chodzi o wygląd zewnętrzny, ale o SERCE!”
“Przecież wiem!”
“Wiem, Moja jedyna, że wiesz. Ale chciałem, żebyś to powiedziała!”
Uśmiechnęłam się do Jezusa od ucha do ucha. A On nakarmil mnie Swoim Ciałem i tulił do SERCA…

Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem. Leżałam w Jego objęciach, a On tulił mnie do SERCA i patrzył we mnie płonący cały miłością i zachwytem wielkim.
Podniosłam rękę i delikatnie zaczęłam dłonią dotykać policzek Jezusa i głaskalam go z czułością…
“Mój kochany, mój śliczny, mój słodki Jezu! Uwielbiam Cię! Uwielbiam!” – szepnęłam z mocą.
“Jak dobrze Mi z tobą, maleńka Moja! Jak dobrze Mi w tobie! Jak bardzo Mi dobrze!” – wyszeptał Jezus płonący cały. Zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i całował mnie… Całował całym Sobą! Całował moje czoło, oczy, policzki… Całował całym mnie całą! Całował… A Jego SERCE szeptało:
“Jaka jest różnica między sługą Moim, Moim przyjacielem i dzieckiem Moim?”
“Powiedz mi, proszę!”
“Człowiek uważający się za Mego sługę, siedzi u Moich i jest gotowy na każdy Mój rozkaz. Prośby Moje uważa za rozkazy. Może jednak być rozgoryczony jak starszy syn w przypowieści o synu marnotrawnym. Przyjaciel siedzi u Mnie na kolanach, ufa Mi i pragnie żyć ze Mną w przyjaźni. Dziecko leży bezradne i bezbronne u Mnie na rączkach! Zależy tylko ode Mnie i należy tylko do Mnie. Jest ode Mnie całkowicie uzależnione niczym niemowlę od swej mamy. Takiemu dziecku Ja na wszystko pozwalam! Może zrobić ze Mną co chce i wleźć gdzie chce. Jest maleńkie więc wszędzie się zmieści! Może nawet wejść do SERCA Mego, w JEGO Głębiny! Cierpi ze Mną i ze Mną się raduje. Kim jesteś dla Mnie Monisiu?”
“Wszystkim na raz! Sługą, przyjacielem i dzieckiem!”
Jezus patrzył we mnie zaciekawiony i uśmiechał się do mnie cudownie!
“Wydaje mi się, że tylko gdy jest się dzieckiem, można być naprawdę sługą i przyjacielem!”-szepnęłam z bezczelną ufnoscią.
“Nic dodać nic ująć, maleńka!”
Umiłowany całował mnie wciąż. A ja tonęłam w pocałunkach…

Siedziałam u Jezusa na kolankach. On patrzył we mnie z lubością i cały był dla mnie.
“Wiesz mój śliczny? Tak się czasem zastanawiam gdybym pisała ręką to czy mój charakter pisma był podobny do tego teraz, czy inny! – zaśmiałam się perliscie.
Jezus uśmiechnął się do mnie cudownie! Milczał. Ale ja nie oczekiwałam od Niego odpowiedzi. Po prostu dzieliłam się z umiłowanym moimi myślami.
“Dawniej pisało mi się trudno. A teraz piszę już automatycznie, jak ręką. Tylko szczęką!”
Znów się zaśmiałam!
Jezus uśmiechał się do mnie promiennie.
“Jesteś niesamowita! I jesteś niemożliwa, Monisiu!” – wyszeptał Jezus z ogniem miłości.
“Niemożliwa?! Przecież dla Ciebie i u Ciebie nie ma nic niemożliwego!”
“Dlatego też jesteś niemożliwa i możliwa zarazem! Niemożliwa dla ludzi, ale możliwa dla Mnie!”
“Niemożliwa i możliwa, mówisz..?”- szepnęłam z mocą.
“Niemożliwa – możliwa!”
Mój słodki Jezus patrzył we mnie z dumą i lubością…

Leżałam w objęciach Jezusa tańcząca bardzo. Umiłowany mój tulił mnie do SERCA i patrzył we mnie płonący cały miłością.
“Daj mi pić, proszę kochany!” – szepnęłam z trudem.
Jezus uśmiechnął się do mnie z czułością. Przyłożył moje usta do Rany SERCOWEJ i dawał mi pić. I piłam Napój Życia i Miłości… I pomyślałam o naszej wczorajszej rozmowie.
“Nie patrzyłam na to w ten sposób…”
Jezus uśmiechnął się do mnie cudownie! Promiennie bardzo! Zbliżył Swoją twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie głęboko.
“Punkt widzenia, zależy od spojrzenia. Od tego w jaki sposób spojrzysz na dane wydarzenia, sprawy, pismo…”
I patrząc mi w oczy przypomniał mi wydarzenie sprzed wielu lat…
Miałam wtedy lat naście, może trzynaście, może czternaście.
Moja mama pracowała w bibliotece wiejskiej. Była bibliotekarką. Chodziła do pracy na pół etatu. Czasem brała mnie ze sobą. Siedziałam na wózku przy stoliku obok mamy. Czytałam książki, oglądałam albumy, rozwiązywałam krzyżówki w czasopismach. Trzymałam długopis w ustach i wpisywałam literki w kratki krzyżówek. I kilka dni po tym jak byłam z mamą w bibliotece, ona opowiedziała mi pewną sytuację: Do biblioteki przyszła pani, znajoma mamy. Wzięła z półki plik czasopism i zaczęła przeglądać.
– O! Proszę spojrzeć jak nabazgrane! Wszystkie krzyżówki pogryzmolili! I tu i tu i tu! Dzieciaki pewnie!
Mama spojrzała przez ramię znajomej. I roześmiała się.
– A, to moja Monika krzyżówki rozwiązywała jak siedziała ze mną! – powiedziała lekko.
Znajoma zaniemówiła. Zatkało ją! Zamurowało.
– To… to pisała Monika??! Naprawdę?!! Tak pisze Monika??? Ustami??!!
Mama przytaknęła. Znajoma wiedziała, że piszę ustami, ale nigdy wcześniej nie widziała mojego pisma.
– Niesamowite… Jak ładnie! Baaaaaardzo ładnie! Nie wyobrażam sobie, że można pisać ustami… Niesamowite! I wszystkie krzyżówki rozwiązała! Niesamowite…
Pani urwała na moment i dodała:
– Proszę wybaczyć, że tak wcześniej zareagowałam… Nie wiedziałam, że to Monika ustami. Ustami!!!
Jezus uśmiechał się do mnie cudownie. Słodko…
“Punkt widzenia zależy od spojrzenia, Monisiu!”
“Tak! Ucz mnie Twojego spojrzenia, mój Jezu kochany!”
Patrzyliśmy w siebie nawzajem głęboko. Z miłością i uwielbieniem…

Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem. Patrzył we mnie płonący cały miłością… Jego spojrzenie przenikało mnie na wskroś!
“W tobie jest więcej miłości niż grzechu, maleńka!” – wyszeptał Jezus z ogniem.
Te słowa mnie zdumiały! Nie wiedziałam co odpowiedzieć…
“Dużo więcej miłości!” – powtórzył mój śliczny z naciskiem. I zapytał:
“Co kochasz bardziej, odpowiedz sama sobie: MNIE, czy grzech?”
Odpowiedź była dla mnie oczywista!
“No przecież oczywiście, że Ciebie!!! Ciebie, mój Jezu!!!”
Jezus zbliżył Swoją twarz do mojej i patrzył we mnie… A moje myśli nagle skierowały się na czasopismo Oremus. Akurat wczoraj dostałam redakcji egzemplarze autorskie.
“Zobacz Monisiu jak jesteś blisko Mnie: twoje słowa są zaraz po Moich Słowach. Zaraz za Moimi Słowami są twoje!”
“Rzeczywiście! – szepnęłam zdumiona – nigdy w ten sposób nie patrzyłam!”
“Nie zaprzeczysz, prawda?” – spytał Jezus z cudnym uśmiechem.
Potręciłam przecząco głową… Nie mogłam zaprzeczyć!
“Nigdy nie patrzyłam w ten sposób…” – szepnęłam onieśmielona.
Jezus uśmiechnął się do mnie promiennie! I ja się do Niego uśmiechałam… najpierw delikatnie, nieśmiało. A potem na całego!
Pomyliłam, że umiłowany mój uczy mnie patrzeć po Swojemu!

Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem. Tulił mnie w objęciach Swoich i patrzył we mnie… Tylko we mnie patrzył! Patrzył tak, że czułam się Jego jedyna i najważniejsza…
“Zadziwiasz mnie kochany!” – szepnęłam z mocą.
“Czym, najmilsza Moja?”-spytał Jezus słodko.
“Tym, że znasz mnie, wiesz jaka jestem. A mnie chcesz! I chcesz, żebym z Tobą była… coraz bardziej i bardziej i bardziej. I bliżej! Zadziwiasz mnie!”
Jezus mój śliczny zbliżył Swą twarz do mojej twarzy i patrzył we mnie płonący…
“Nie wyobrażam Sobie, żeby miało cię przy Mnie nie być! Nie wyobrażam Sobie, żebyś nie była przy Moim SERCU!”
W Jego oczach pojawiły się łzy…
“Nie wyobrażam Sobie, że nie było ciebie, Monisiu kochana w moim Królestwie! ‘Nie ma Mojej maleńkiej… Miejsce, które dla niej przygotowałem jest puste!’ – mówiłoby Me SERCE. Tęskniło by niepojęcie!!!”
“Pragnę Ciebie, Jezu! Chcę być coraz bardziej piękniejsza dla Ciebie! I coraz bardziej Twoja!!!”
Wtuliłam się w Jezusa jeszcze bardziej. A On zanurzał mnie w Sobie…

Jezus nakarmil mnie Swoim Ciałem. Trzymał mnie w objęciach i patrzył we mnie płonący cały miłością! Leżałam u Niego na rączkach tańcząca bardzo. Wpatrywalam się w umiłowanego mojego z lubością. Myślałam o wczorajszej rozmowie…
“Widzisz, maleńka Moja, jeśli ktoś nadmiernie wpatruje się w siebie, w swoje wady, słabości, grzechy, nadmiernie skupiać się na sobie i swej niedoskonałości, z czasem jest nimi przytłoczony. Zniechęcony sobą. Ugięty pod ciężarem swoim i swych słabości!”
“Wiem to po sobie, kochany! Gdy za bardzo skupiam się na sobie i swoich wadach, przygniata mnie… Ale gdy zaczynam wpatrywać się w Ciebie, Jezu, to wszystko inne staje się nieważne, małe, a nawet znika! Giną w Twojej miłosiernej miłości! Uwielbiam się wpatrywać w Ciebie. I wiem, że kochaszv mnie taką jaką jestem. I, że dla Ciebie jestem najważniejsza!”
Jezus skinął głową twierdząco i cudnie się do mnie uśmiechnął!
“Zabiłaś ćwieka swojej Córeczce! Nie wiedziała co ci odpowiedzieć.”
Uśmiechnęłam się do Jezusa promiennie.
“I bardzo dobrze! Chciałam ją zachęcić do zastanowienia się nad swoim myśleniem o sobie. Że Ty myślisz o niej inaczej. Z miłością i zachwytem…. Ona troszczy się o innych, modli się za nich, pomaga. Nie widzi swojej miłości i dobroci, tylko wady. I takie rzeczy opowiada… Martwię się o moją kochany Córkę i pragnę żeby więcej, bardziej wpatrywała się w Ciebie. Wtedy będzie szczęśliwa i wolna!”
Jezus uśmiechnął się do mnie z tkliwością… Tańczylismy bardzo w intymności i bliskości…